ΔΡΟΜΟΣ

Στη Νικολέτα

Αν παρατηρήσουμε στα λαϊκά τα πανηγύρια,
όταν πια ο κόσμος έχει φάει καλά
και έχει πιει πολύ κρασί,
τότε τα τραγούδια
λένε για τα πιο πικρά πράγματα,
για τις πιο σκληρές αλήθειες
και εκφράζεται όλος αυτός ο πόνος
που κρύβουμε μέσα μας.

Έγινες ένα με το δρόμο, με το σκοτάδι, με το φως
και ζητιανεύεις καλοσύνη μόλις φανεί περαστικός.

Μου ‘πες, μια μέρα, τη ζωή σου έτσι που είναι δεν τη θες
μα να το ξέρεις είναι δώρο όσες μας δόθηκαν στιγμές.

Τούτη η αρρώστια να σε λιώνει μέρα τη μέρα πιο πολύ
άσε το θάνατο να έρθει όταν θα είναι για να ‘ρθεί.

Θέλω υπάρχει και δε θέλω, σου είπα , κι όχι δεν μπορώ
ασ’το μυαλό σου να πετάξει να βρει αλλού το γιατρικό.

Φύγε λοιπόν και βγες στον κόσμο, σου δίνω ένα << γεια χαρά>>
έτσι κι αλλιώς τον ίδιο δρόμο παίρνουμε όλοι χωριστά.

Αύγουστος 1999 

από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ (ποιήματα 1997-2017) 
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2018/01/blog-post_30.html