Ο οίστρος μου… 

                                            

                                                      

Ο οίστρος μου

που έμεινε στης μνήμης 

την παγωμένη αναμονή,

θα βγει αργότερα κάποια στιγμή

στον έξω κόσμο.

Θα είναι μουδιασμένος κι αδρανής

η φλόγα του ισχνή θα σιγοκαίει,

η ένταση της πρώτης του ορμής

θα έχει πια γεράσει

θα έχει πια περάσει

το πάθος της αυθόρμητης φωνής.

Ατίθαση δε θα ‘ναι η ματιά του

η κρίση του θα είναι ανεκτική

κι ο πύρινος ο λόγος που ‘χε πλάσει

τον κάθε αδικητή για να δικάσει

μαχαίρι πια βουβό μέσ’ στη σκουριά του.

Ο χρόνος θα ‘χει κάνει τη δουλειά του

θα έχει εξασθενήσει η οργή,

μεσήλικας και πλέον θα ‘χει φτάσει

τη νιότη αμετάκλητα θα χάσει

κι ανήμπορα θα σέρνει τα φτερά του.

Αν δε στηρίξει τις δυνάμεις του

στο χώμα

και αν με τόλμη στην ψυχή

δε σηκωθεί

αν δε νικήσει της ζωής το γκρίζο χρώμα,

λευκό πουλί μέσα στη λήθη

θα χαθεί.