ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ 

                    Στον Τάκη Δημόπουλο 

                        

                        

Η συνείδηση κοιτάει πίσω

και σου θυμίζει κάθε βράδυ

τις λάθος ατάκες

στης ζωής σου το θέατρο. 

Ζωηροί θεατρίνοι

τραγουδούν στην παράσταση

μας γελάει απρόβλεπτο

της πλοκής το σενάριο.

Σκηνικό που αλλάζει

σ’ ένα πλάνο ανείδωτο

ποιον θα χειροκροτήσεις

θα αποδοκιμάσεις; 

Η συνείδηση βλέπει

το λυγμό μέσ’ στα μάτια σου

προσωπείο χαμόγελο

της ψυχής σου το δάκρυ.

Η συνείδηση βλέπει

των χειλιών σου το τρέμουλο

ερινύες φαντάσματα

ευκαιρίες που γνέφουν.

Στης αυλαίας το κλείσιμο

πριν να σβήσουν τα φώτα

θα της πεις όσα έκανες

όσα πήγαν χαμένα

και μετά την απόκριση

ίσως τάχα σου μείνει

φωτεινό ιντερμέδιο

χρώμα να σε θυμίζει.   

Ντίνος Ι. Γλαρός  

Σημείωση του ζωγράφου για τον πίνακα:

Οι δύο φιγούρες επάνω στο << σανίδι >> είναι το καλό και το κακό ή αν θέλετε ο θεός και ο διάβολος ( αμφισβητώ την ύπαρξη και των δύο ) και η θεατής που έχει γυρίσει και μάς κοιτά είναι η συνείδησή μας, αυτή υπάρχει σίγουρα και κανείς δεν ξεφεύγει είτε με την... καλή έννοια είτε με την... κακή.

Σημείωση δική μου ( Ντίνος Ι. Γλαρός ): 
Από οποιαδήποτε γωνία και να κοιτάξεις τον πίνακα, μπορείς να διακρίνεις το βλέμμα της συνείδησης που σε κοιτά!!!  


Πίνακας: 
Εις το θέατρον 
260 x 200 cm 
λάδι σε καμβά 
Τάκης Δημόπουλος   

ΕΣΥ ΑΓΝΗ ΨΥΧΗ 

Εσύ αγνή ψυχή, σκυφτή βαδίζεις

περήφανη στο άσπρο σου το φόρεμα

χρησμός το τι ζητάς και τι ελπίζεις

κι η σάρκα σου απούλητο εμπόρευμα.

Διψάς και του κορμιού μου πίνεις αίμα

τη δύναμη να πάρεις να φωνάξεις

βουβά κραυγές αλήθειας μέσ’ στο ψέμα

το λήθαργο της σκέψης να ταράξεις.

Εσύ αγνή ψυχή, σκυφτή βαδίζεις

περήφανη στο άσπρο σου το φόρεμα…

ΟΝΕΙΡΟ

Σήμερα ξύπνησα

σαν να έκλαιγα

μέσα σε ένα πικρό όνειρο.

Φαίνεται ότι ακόμη

μπορώ να κλαίω στα όνειρα,

τα δάκρυα της εγρήγορσης

στέρεψαν πια.

ΑΓΑΠΗ ΚΟΜΜΕΝΗ ΣΤΑ ΔΥΟ 

Αγάπη κομμένη στα δυο

ποια πλευρά ν’ αγαπήσω;

Οι πεθαμένες ψυχές

αμαυρώνουν την ομορφιά μου

οι χαμένες ζωές

θλίβουν την ύπαρξή μου

ενδοφλέβιο μίσος

διχάζει τη θάλασσά μου.

Ορίζοντας γεμάτος αγωνία

ματαιώνει τη γαλήνη,

ανελέητα συμφέροντα

καθισμένα στο θρόνο τους

αποσταθεροποιούν το μέλλον

με ύποπτες διαχωριστικές γραμμές

που αφανίζουν τους λαούς.

Το διχοτομημένο μου σώμα

θωπεύει ο θάνατος.

Ποιων δυνατών παιχνίδια

ποιων αδερφών αδιαφορία

διαιωνίζουν τις πληγές μου;

Ακροστιχίδα

Γαίας χρώμα καθοριστικό

Αναγνωρίσιμο στο σκότος του Χάους

Λαμπερό σε θάλασσα και ουρανό

Αλάτι, σύννεφο και πάγος

Ζωής νερό αρχέγονο

Ιαματικό κοίταγμα, κατευνασμός του φόβου

Ομφάλιο αγκάλιασμα μητρικής συντροφικότητας 

Ο ΚΩΣΤΑΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

Ο Κωστάκης γράφει ποίημα μέρες τώρα και καιρό

το παλεύει πέρα-δώθε, από ‘κει και από ‘δω

μία χάνεται το μέτρο, μια ξεχνάει το ρυθμό

μια η ρίμα δεν ταιριάζει και παιδεύει το μυαλό.

Κι έλεγε ότι θα είναι τόσο εύκολο να πει

ό,τι σκέφτεται με στίχους που θα γράψει στο χαρτί,

αν διαβάζεις το βιβλίο σαν νεράκι που κυλά

αν θελήσεις για να γράψεις το μολύβι σου κολλά.

Μα το έχει βάλει πείσμα και το έχει για σκοπό

να τελειώσει μία μέρα το τραγούδι του αυτό.

Ξέρει πως το καταφέρνεις ό,τι θες πραγματικά

όσο δύσκολο κι αν είναι η καρδιά σου θα νικά.   


  από τη συλλογή ΟΥΡΆ ΑΠΟ ΠΑΓΩΝΙ ( ποιήματα για παιδιά ) 
https://ouraapopagoni.blogspot.com/2018/01/blog-post_83.html

ΑΠΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Η ΑΡΧΗ

Απά στο τέλος η αρχή, απά στο γέλιο δάκρυ

και ετσιδά είναι παντού η Πλάση απ’ άκρη σ’ άκρη.   

  από τη συλλογή ΜΕ ΤΩΝ ΛΕΞΩΝ ΤΣΙ ΜΑΤΙΣΈΣ ( μαντινάδες ) 
https://metonlexontismatises.blogspot.com/2018/01/blog-post_76.html

ΑΣΤΡΑΠΗ

Απ’ το σκοτίδι έρχεσαι κι εκεί ξαναγυρίζεις

σαν αστραπή πάνω στη Γη για μια στιγμή φωτίζεις.  

   από τη συλλογή  ΜΕ ΤΩΝ ΛΕΞΩΝ ΤΣΙ ΜΑΤΙΣΈΣ ( μαντινάδες ) 
https://metonlexontismatises.blogspot.com/2018/01/blog-post_79.html

ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΒΟΡΙΑΣ

Στο ιλαρό φιλί κρυμμένες χίλιες λέξεις
του φόβου αναγάλλιαση σ’ απόκρημνη σιωπή
κι όταν νομίζεις πως πιο πέρα δε θ’ αντέξεις
γαλήνης αγκαλιάσματα χαϊδεύουν την ψυχή.

Στην προσφιλή ματιά καθείς μεταμορφώνει
του κόσμου το παράλογο σε μέρα γαλανή.
Σαν ο καιρός κυλά αγάπη φανερώνει
στου έρωτα το θέατρο επόμενη σκηνή.

Ερωτικέ Βοριά πολυτραγουδησμένε
στου ερυθρού χορού τη φλόγα θα χορέψω
στην πύρινη τη δίνη σου ανήμπορο φτερό.

Ερωτικέ Βοριά μαυροφουρτουνιασμένε
την μπόρα σα διαβώ ρεγάλο θα κουρσέψω
γλυκό αγκυροβόλημα σε νήνεμο γιαλό.  


                    Μελοποίηση: Τηλέμαχος Βούλγαρης 

Κοράσιαι Νήσοι 

Δάσος πυκνό που αγκάλιασες κουρσάρους, βασιλιάδες 

έγινες πέτρα και φωλιά για τόπους μακρινούς, 

που ζεις μέσα στη θάλασσα για να ΄χεις μία μάνα

και δίδαξες τη μουσική σ’ ανθρώπους ταπεινούς.

Τον Λεωκράτη πότισες ζουμί του μανδραγόρα

ήπιες την πόλη την παλιά σ’απάτητους βυθούς

τον Ίκαρο ταξίδεψες, για πάντα, μέσ΄στο χρόνο

οι μύθοι σου ακροβατούν σ’ατέλειωτους χορούς.

Τα πλοία που προσπέρασαν θα φέρουν άλλα πλοία

μα εσύ έμαθες, πονάς απ’τους χαιρετισμούς

το ξέρεις πως σε ξέχασε αυτός που δε γυρίζει

μα είσαι εκεί στα σκοτεινά με φάρους φωτεινούς.  

Γενάρης 1999 – Σεπτέμβρης 2002

   από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 )
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2018/01/blog-post_22.html

    

ΔΙΧΩΣ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΜΑΣ

Δίχως τη θέλησή μας

ερχόμαστε

δίχως τη θέλησή μας

φεύγουμε

και τα δύο ένα τυχαίο

στιγμιαίο γεγονός…

το ενδιάμεσο;  

Απρίλης 2011

   από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 )
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2018/01/blog-post_51.html

   

  

μοναξιά 

μοναξιά δημιουργική
εκμηδενιστική μοναξιά
μοναξιά απελευθερωτική 
μοναξιά ηθελημένη ή αθέλητη
σε όλες τις μορφές σου
ένα δύσκολο μονοπάτι
προς τη γνώση του εαυτού μας  

Ιούλης 2012   

από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 ) 
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2018/01/blog-post_74.html

   

αν κλείσουμε τα μάτια 

αν κλείσουμε την τηλεόραση  

τα βιβλία

τα μάτια

θα υπάρχουν μόνο οι φωνές

οι φωνές που θα έχουν ξεφύγει

από την άβυσσο του ασυνείδητου 

 Ιούλης 2012

     από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 )
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2018/01/blog-post.html

   

ΜΟΙΑΖΩ ΔΥΝΑΤΟΣ 

Μοιάζω δυνατός

όταν υψώνομαι και γίνομαι άστρο

στης μουσικής την εξιλέωση,

μοιάζω δυνατός

όταν στέκομαι μπροστά στους φόβους μου

στων τραγουδιών τα λόγια,

μοιάζω δυνατός

όταν κατανοώ το νόημα

στην απεραντοσύνη της σκέψης μου

μοιάζω δυνατός

στο χρώμα των ματιών σου.

Μοιάζω δυνατός

όταν κάποιες στιγμές

αδιαφορώ για τη ζωή και το θάνατο,

μοιάζω δυνατός

όταν αντιλαμβάνομαι κάθε μου ανάσα

στο μέγιστο,

μοιάζω δυνατός

όταν αποδέχομαι

πόσο αδύναμος είμαι

μοιάζω δυνατός

στην άκρη των χειλιών σου.

Μοιάζω δυνατός

στην παράνοια της έπαρσης

μοιάζω δυνατός

στην ταπεινότητα της αγάπης

στην παραίσθηση του έρωτα

στην αίσθηση της ύπαρξης

μοιάζω δυνατός

στον αιωρούμενο χορό του χάους.

ΜΥΓΔΑΛΑΚΙ 

Μυγδαλάκι μου στητό

στάσου λίγο να σε δω

στάσου για να σε θαυμάσω

στ’ όνειρό μου να σε πιάσω.

Μυγδαλάκι καστανό

μη μου βάζεις πειρασμό,

μύγδαλο και μυγδαλάκι

από μυγδαλιά αφράτη.

Μυγδαλάκι ζωηρό

στου ανέμου τον παλμό

παιχνιδίζοντας χορεύεις

με αρώματα μαγεύεις.

Μύγδαλο ζωγραφιστό

σ’ ένα κάτασπρο ανθό

γέρνεις και λυγάς με χάρη,

της αμυγδαλιάς καμάρι.