Τα κομμάτια της ζωής μου

Στη Σοφία Κοντογεώργου

Τα κομμάτια της ζωής μου

σκορπισμένα στον καμβά του Χρόνου

σαν κηλίδες επίπονες

σαν πουλιά στου ανέμου τη θέληση

φτερουγίζουν για λίγο και χάνονται

στου παρόντος τη λήθη.

Παραθύρια ανοίγουν της θύμησης

και μου γνέφουν θολές αναμνήσεις

σκιές αμυδρές που αντάμωσαν

με τον ήλιο της μέρας μου. 

Στάλες βροχής που ακούμπησαν

του προσώπου τη νιότη γελώντας

βιαστικά εκυλήσαν και γίνανε

λυπημένες ρυτίδες της Γνώσης. 

Αχ! Ανάμνηση κόρη της Μνήμης

αυστηρή μου δασκάλα που δίδαξες

της στιγμής το αιώνιο σώμα…  

Εμπειρία

Φίλη καλή και μακρυσμένη

λουλούδι άκοπο σε δύσβατη κορφή

πουλί αγέρωχο με τα μεγάλα τα φτερά

σκιά του ορίζοντα στο νύχτωμα της μέρας

πάντα στο τέλος έρχεσαι

σαν αποκαλυπτική αυλαία φανερώνεις

το νόημα που ήταν μπλεγμένο

μέσ’ στης Αλήθειας τα μαλλιά.

Γερόντισσα σκυφτή, καλοσυνάτη

με τις κουβέντες σου απλές και μετρημένες

καλησπερίζεις στην αυλή σου τους φτωχούς

νερό κερνάς τους κουρασμένους στρατολάτες.

Ηλιοβασίλεμα διαφωτιστικό

φιλί της Γνώσης στο στερνό μας το αντίο

ήρθες αργά σαν ένα άστρο που βουτά

και που δεν πρόλαβε

το φως του να μας δείξει.  

Το ποίημα συμπεριλαμβάνεται στην ανθολογία: 

"ΝΕΑ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2020"  

Βγαίνω στο φως

Βγαίνω στο φως

ανοιγοκλείνω τα φτερά

πετώ ψηλά

και πιο ψηλά

τόσο που δεν κοιτάζω πια

παρά μόνο τα χρώματα

πάνω στης Γης το σώμα. 

Όλα αλλιώς

μέσ’ στου μυαλού την ξαστεριά

ζητώ ξανά

τα πιο πολλά

τα πιο μεγάλα μυστικά

στης ζωής μας τα χώματα

ήλιο μικρού χειμώνα.

Βγαίνω στο φως

και αγκαλιάζω τη χαρά

εδώ κοντά

και πιο κοντά

τόσο που δεν υπάρχει πια

παρά μόνο στα χρώματα

πάνω στης Γης το σώμα.