Στο περιθώριο λησμονημένη

Στο περιθώριο λησμονημένη,

απ’ το παράθυρο η θλίψη σου κοιτά

του γκρίζου ουρανού το δάκρυ

λυπημένο τραγούδι τα χείλη σου

προσφέρεται στη μνήμη των περαστικών

κανείς δεν ακούει το θρήνο σου

κανένας δε βλέπει

τη βουβή ικεσία στο βλέμμα. 

Μαστροποί το κορμί σου θωπεύουν

και τα λόγια σου φαύλοι λερώνουν

εκπορνεύονται στάλες αγάπης

βρωμερή πληρωμή

με αντίτιμο κάλπικο.

Η κραυγή σου στιλέτου λαμπύρισμα

μέσ’ στη νύχτα ουρλιάζει γυμνή

της καρδιάς το σφυγμό να ξυπνήσει:

Όχι. Πόρνη δεν είμαι.

Της ανάγκης η λύτρωση είμαι

του ανείπωτου πόθου εκπλήρωση

το απάνεμο χάδι στο φόβο

της ψυχής η σκιά που φτερούγισε

της πληγής η ουλή που θυμίζει.