ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Πρόσφυγες της ζωής

απάτριδα σκυλιά αβοήθητα

πεινασμένα για ένα χάδι

ένα νεύμα αγάπης

μια στάλα ξεκούραση.

Στα παγωμένα λασπόνερα του χειμώνα

ξεπλένουμε τις πληγές μας

πίνουμε τα δάκρυα της βροχής

μας τρέφουν αποφάγια ελεημοσύνης,

ξαποσταίνουμε φοβισμένα

στην υγρή αγκαλιά της νύχτας 

ελπίζοντας να ανταμώσουμε

το αυριανό ξημέρωμα. 

Σφιχτά περιλαίμια περιορίζουν τη Σκέψη

αόρατα σύνορα φιμώνουν τις λέξεις

ανελέητες θρησκείες μπολιάζουνε μίση

των αιώνων το αίμα ποτίζει πατρίδες. 

Πρόσφυγες της ζωής

τα εφήμερα βήματα σέρνουμε

μη θωρώντας το λίγο του Νου μας

το αδύναμο σώμα της ύπαρξης

που γερνάει κι ανούσια φεύγει.   

Γενάρης 2019

από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 ) 

Πίνακας : 

Οι πρόσφυγες 

Λάδι σε καμβά 

Τάκης Δημόπουλος   

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΑΝΤΑΜΩΜΑ

Νυχτερινό αντάμωμα

στο άγρυπνο βλέμμα του Γαλαξία,

θολές εξάψεις δημιουργίας

σπινθηρίζουν φωνές απ’ τα έγκατα

της απύθμενης, άγνωστης ψυχής.

Στα σκοτάδια της Σκέψης

λέξεις τρεμοπαίζουν δειλά

σαν το φως που βυθίζεται

σε καυτή λίμνη κεριού

κι άλλοτε σαν γεράκια περήφανα

τα συννεφιασμένα ύψη διασχίζουν

και με άφοβες πτήσεις γαντζώνονται

στις πλαγιές του κόσμου.

Νυχτερινό αντάμωμα

ασυνείδητο ταξίδι παράξενο,

πού τελειώνει η αλήθεια

πού αρχίζει το ψέμα

θα φανεί

στο επόμενο ξημέρωμα.