ΧΑΪΚΟΥ 

βροχή σταλάζει

στα άδεια μονοπάτια

της μοναξιάς μας 

Η λέξη είναι ... - Ντίνος Ι. Γλαρός ( youtube ) 

Απαγγελία : Δημήτρης Μίχας
από την εκπομπή Ποιητικές Συνωμοσίες
https://www.youtube.com/watch?v=A0Jy4PRlPV0&feature=share

Η λέξη είναι …

Επικίνδυνες λέξεις

τρομάζουν τον τόπο

και το χρόνο

αν άκαιρα ή άτοπα

ειπωθούν.

Όμως η λέξη

είναι λέξη

δε γνωρίζει

από τόπους και χρόνους.

Η λέξη είναι

για να ακούγεται … 

κι όχι για να εξατμίζεται

σαν άσκοπη αύρα

σε μιας σιωπής

το δειλό καταπέτασμα.

Η λέξη είναι

ουρλιαχτό μέσ’ στο χάος …

σκουριασμένο στιλέτο

στην καρδιά της συνείδησης.

Η λέξη είναι

της ανάγκης το ξύπνημα …

σε αλήθειας νερό

βαφτισμένη

ανθίζει καρπούς

με αγκάθια,

ενοχλεί

το μοιραίο της χάδι

ερινύας μομφή

το φιλί της

αδιάκοπος ρους

η αγάπη της …   

Ντίνος Ι. Γλαρός  

                                         ΠΑΡΤΙΤΟΥΡΑ

                      Ι

Η ζωή είναι μια παρτιτούρα 
Ο καθένας μας είναι μία νότα
( Ή μία παύση )
Άλλος είναι όγδοο
Άλλος δέκατοέκτο
Ο καθένας διαφορετική διάρκεια.

                      ΙΙ

Το μουσικό κείμενο αρχίζει
Τυχαία
Επειδή κάποιος το δημιούργησε
Άλλοτε χαρούμενο
Άλλοτε θλιβερό
Σε κάθε μέτρο κάτι διαφορετικό
Κάθε νότα έχει τη σημασία της
Και το σκοπό της
Πηγαίνοντας μοιραία
Προς το φινάλε.

ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ 

( ο έρωτας μια δοξαριά )

Ο έρωτας μια δοξαριά

σ’ ενός αλαφροΐσκιωτου λυράρη

το τραγούδι

με νότες ζωγραφίζει τη ματιά

Μια μαχαιριά ο έρωτας

κόκκινη βάφει την καρδιά

που αιμορραγεί

μέσα στο στήθος

Εκρήξεις πάθους παραλύουν

οι αισθήσεις το κορμί

Μέχρι την τελευταία του

σταλαγματιά

να τον γευτείς και να μεθύσεις

Άγιο στόμα, φιλί ζωής

Μες στη φωτιά του να καείς

Στις φλόγες του να ξαναγεννηθείς

Θεός και διάβολος

Αμετανόητα εθισμένος

Αμαρτωλός

που τη μετάνοια αρνήθηκε

και βρήκε τον παράδεισο

στην κόλαση.   

Σοφία Κοντογεώργου

                            ( ο έρωτας ρυθμός αλλόκοτος )

Ο έρωτας ρυθμός αλλόκοτος

στα δάχτυλα τρελού λυράρη

χοροπηδάνε οι καρδιές

στις αναμμένες φλόγες

της παραίσθησης

Γυμνός τοξεύει δίχως οίκτο

στάλες αιμάτινες

στης λογικής τα χείλη

τις έσχατες αναστολές

μεθούνε

Νεύμα της έκστασης

το σώμα παρασύρει

την τελευταία θέληση

γλυκά αλλοτριώνει

Αναστημένο φιλί

σε φιλντισένιο στόμα

Νεκρές σιωπές

στης μοναξιά το δείλι

Ζωή και θάνατος

το άγγισμα του πόθου

Αθάνατα, απάτριδα

της ηδονής τα σύνορα 

Ντίνος Ι. Γλαρός  

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ  

Άσε με πουλάκι μου

ν’ ανέβω στα φτερά σου

και σε μια στιγμή

να ‘μαι στη γιορτή.

Στη γιορτή που κάνουνε

απόψε τα ζωάκια,

παίζουν και γελούν

παίζουν, τραγουδούν.

Είπαν κι αποφάσισαν

ολόκληρη τη μέρα

δε θα πολεμούν

έχθρες τους ξεχνούν.

Όλα θ’ απολαύσουνε

παρέα την ειρήνη

δίχως τσακωμούς

μάχες, σκοτωμούς.

Τι καλά να το ‘καναν

αυτό και οι ανθρώποι

μην ξανακουστεί

μέσ’ στη Γη ριπή.

 Αρχική ιδέα (τέσσερις πρώτοι στίχοι) Στέλλα Φλυτζάνη 

από τη συλλογή ΟΥΡΆ ΑΠΟ ΠΑΓΩΝΙ ( ποιήματα για παιδιά ) 
https://ouraapopagoni.blogspot.com/2018/01/blog-post_17.html

δάκρυ του έρωτα

δάκρυ του έρωτα

στον ίσκιο των βλεφάρων

λυγμός αναίτιας αμφιβολίας

αναρωτιέται

της αλήθειας το μέγεθος

μέσ’ στου πάθους τη ζάλη

αναζητά

την επιβεβαίωση του αγγίσματος

στο κορμί της αγάπης 

Το ποίημα συμπεριλαμβάνεται στην ανθολογία: 

"Αχ! Έρωτα... - Ανθολόγιο ερωτικής ποίησης, ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2020"(εκδόσεις Βεργίνα)

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΘΛΙΨΗ

                                  Στη Σοφία 

Άλλη μια θλίψη

στους σκυμμένους ώμους της καρδιάς

ένα σημάδι ακόμη

στο κουρασμένο της κορμί

ένα αγκάθι ανάμεσα στα άλλα

στης ζωής της το δύσβατο μονοπάτι.

Χαλάσματα απ’ του καιρού τις μπόρες

λύπες μοναχικές στης νύχτας το καταφύγιο

φόβοι αόρατοι στη σκιά της αγάπης

ανασφάλειες στο σκοτάδι της σιωπής

αιμορραγούν στων ερωτημάτων τις λεπίδες

συνθλίβουν τις θνητές αντοχές της.

Γεμίζουν τις μέρες της

πικρά σταλάγματα στο ποτήρι της χαράς 

δακρυσμένα σύννεφα στον ορίζοντα της ευτυχίας

ραγισμένα φιλιά στην παρειά του έρωτα

απώλειες στην αφή του αγγίσματος. 

Άλλη μια θλίψη

στους σκυμμένους ώμους της καρδιάς

με το χάδι του χρόνου

μετουσιώνεται σε πιθανότητα

να γίνει πιο γλυκό

λυτρωτικό

το επόμενο χαμόγελο. 

ΑΠΟΧΑΥΝΩΣΗΣ ΑΝΑΚΛΙΝΤΡΟ 

Αποχαύνωσης ανάκλιντρο

μ’ αγκαλιάζει και γέρνω

στης αδιαφορίας το λήθαργο

τι γλυκά που ξεχνιέμαι!

Όχι, δε θα κουνηθώ από ‘δω

στους δρόμους δε θα βγω να φωνάξω

όρθιος δε θα σταθώ απέναντι στο άδικο

ενάντια στη φρίκη δε θα τραγουδήσω

δε θα ραπίσω την παρειά

της αδίστακτης εξουσίας

της αλόγιστης έπαρσης.

Μισοξαπλωμένος το τσάι μου πίνοντας

θα κοιτώ απ’ το παράθυρο έξω

με ειλικρινές ενδιαφέρον τα γεγονότα

και στ’ αλήθεια θα θλίβομαι

θα συμπονώ, θα αγωνιώ, θα λυπούμαι

για των πεθαμένων τις ανείπωτες λέξεις

για των ζωντανών τις χαμένες ζωές

για τα εξαφανισμένα χαμόγελα των παιδιών.

Τόσο πολύ θα επηρεαστώ μάλιστα

που ίσως λίγους στίχους να γράψω

ή ένα πονεμένο ποίημα

και θα κλάψω πολύ στο χαρτί

έτσι ώστε αληθινή να φαίνεται

της ψυχής μου η μελαγχολία.

Αφού θα έχω το χρέος μου κάνει

σαν ευαίσθητος πολίτης του κόσμου

εξαντλημένος και ήρεμος

ως αργά θα δειπνήσω

με γλυκό κρασί θα ναρκωθώ

και σε ύπνο γαλήνιο θα πέσω. 

ΜΕΛΑΧΡΙΝΗ ΓΟΡΓΟΝΑ - Ντίνος Ι. Γλαρός ( youtube )

Απαγγελία Δημήτρης Μίχας
από την εκπομπή Ποιητικές Συνωμοσίες

https://www.youtube.com/watch?v=D_BHmvKFsDI&list=LLMN2XLGYP_Rc7zsidKXpOLw

ΜΕΛΑΧΡΙΝΗ ΓΟΡΓΟΝΑ

Θάνατος είναι
για τους ζωντανούς.
Για τους νεκρούς τι να ‘ναι;

Να ξεπροβάλεις μέσα απ’ του Αιγαίου τα βαθιά
μελαχρινή γοργόνα και τη μνήμη μου να κλέψεις
κι απ’ το βυθό στο σύμπαν, του θανάτου τη στιγμή,
στα μυστικά του απείρου την ψυχή να ταξιδέψεις.

Αυτό το χάος, τάχα, ενδιαφέρεται για εδώ;
Είναι τυχαία όλα ή απ’ τις επιλογές μας;
Οι απαντήσεις σ’ άλλες ερωτήσεις οδηγούν,
μητέρα Γη τι λίγες, τι μικρές οι αντοχές μας!

Σαν χορευτές στον πάγο ισορροπούμε στη ζωή
μας περιμένει πτώση ή χαρά στο κάθε βήμα.
Μακάρι να ‘ναι αλλιώς μετά την ύστατη πνοή

να μη θυμάμαι πια τίποτε ούτε νοερά
να μου αποκαλύπτεται ολόγυμνη η Γνώση
να αιωρούμαι πράος στης Αλήθειας τα νερά.

Ντίνος Ι. Γλαρός

από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ (ποιήματα 1997-2017)

ΚΑΝΤΑΔΑ

Κάτω απ’ το μπαλκόνι σου

θα ‘ρθω να τραγουδήσω

μέσ’ στη σκιά του σκοταδιού

γλυκά να σε ξυπνήσω.

Σήμερα στο σεντόνι σου

δίχτυα διπλά θ’ απλώσω

για να μπλεχτούνε τα φιλιά

που θέλω να σου δώσω.

Για να μην είσαι μόνη σου

μια αγκαλιά θα πλέξω

με ένα λάβρο σ’ αγαπώ

τη μοναξιά θα φέξω.  

ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΑΣ

Στη θάλασσα της μοναξάς μακρύ ‘ναι το ταξίδι

είναι τα κύματα βουνά και κρύο το σκοτίδι. 

  από τη συλλογή ΜΕ ΤΩΝ ΛΕΞΩΝ ΤΣΙ ΜΑΤΙΣΈΣ ( μαντινάδες ) 
https://metonlexontismatises.blogspot.com/2018/01/blog-post_60.html

ΔΑΣΚΑΛΑ ΕΙΝ’ Η ΜΟΝΑΞΑ

Δασκάλα είν’ η μοναξά και την ψυχή παιδεύγει

αστέρι στ’ άστρα τα πολλά πού πα κι ίντα γυρεύγει.  

  από τη συλλογή ΜΕ ΤΩΝ ΛΕΞΩΝ ΤΣΙ ΜΑΤΙΣΈΣ ( μαντινάδες )
https://metonlexontismatises.blogspot.com/2018/01/blog-post_23.html

ΚΡΑΥΓΗ  

Έχω μια αβέβαιη ζωή

σαν πουλάκι χτυπημένο στην μπόρα

σαν δελφίνι που έχασε τα νερά του

σαν ξεραμένος βασιλικός που περιμένει δροσιά

σαν ανάσα τελευταίας κορόνας.                                                                   

Το τραγούδι τελειώνει

ένα άπονο σφύριγμα μιας βόμβας

ένα φως ενός πυραύλου

ένας πυροβολισμός ενός όπλου

και οι νότες γίνονται χίλια κομμάτια                                                           

οι μουσικές γίνονται κραυγή

το γλέντι γίνεται πόνος.

Πού είναι ο φίλος μου; Ο αδερφός μου;

Το κορίτσι μου πού είναι;

Κι αυτή η βόμβα, εμένα γιατί δε με σκότωσε;                                              

Αν με σκότωνε θα πόναγα λιγότερο.

Εδώ τα όνειρα

φοβούνται να γεννηθούν

εδώ δεν κάνεις σχέδια

απλώς περιμένεις να πεθάνεις                                                                       

θυσία κι εσύ

στο βωμό του χρήματος,

αφού δε μάθαμε ακόμη

ότι ένας πόλεμος

έχει μόνο νεκρούς                                                                                           

και ζωντανά πτώματα.

Σκόνη

σκόνη πολέμου

παράφρονες ανθρωποφάγοι

κόβουν κεφάλια                                                                                           

και πίνουν ανθρώπινο αίμα,

παιδιά που θα γίνουν φονιάδες

μάνες που δε θα ξαναδούν τα παιδιά τους.

Δηλητήρια που θα σέρνονται ύπουλα

μέσα στο χρόνο                                                                                          

από γενιά σε γενιά

και θα καταδικάζουν τις αθώες ψυχές

να γεννιόνται άρρωστες, παραμορφωμένες, νεκρές.

Βροχή θανάτου

που μπαίνει βαθειά μέσα στη Γη                                                                    

και την ποτίζει ως τα έγκατα,

ανθρώπινα, ματωμένα κομμάτια σκορπισμένα παντού

βρέφη που δεν πρόλαβαν να ζήσουν

πληγές μολυσμένες, ανίατες

δάκρυα που γίνανε φουρτουνιασμένες θάλασσες                                          

φτώχεια και πείνα που νικάνε τον εξευτελισμό

έρημος πτωμάτων και κατεστραμμένων ονείρων

ουρλιαχτά πόνου

λυγμοί ικεσίας

εφιάλτες που δεν τελειώνουν όταν ανοίγεις τα μάτια.                                    

Αυτό το παιδί δεν μπορεί να παίξει

δεν έχει χέρια 

Και η Ιστορία

πάλι θα βρει άλλοθι για να σκεπάσει τη φρίκη

γι’αυτά δε θα μας πει ποτέ η Ιστορία                                                                

θα μας πει μόνο

για έθνη, για θρησκείες, για σύνορα, για συμφέροντα

και θα συνεχίσει να γεμίζει τις σελίδες της

με σφαγές.

Και οι ποιητές; Γιατί σωπαίνουν;                                              

Τελικά

δεν άλλαξε τίποτα.

Τελικά

αν ο Χριστός ξαναγύριζε στη Γη

πάλι θα τον σταυρώναμε.            

                                                                         

 Οκτώβρης 2002-Σεπτέμβρης 2003

από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 )
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2018/01/blog-post_87.html

πορεία

βάρκα

νερό

κύμα

βυθός

κύμα

βυθός

ουρανός

νερό

ουρανός

νερό

ουρανός  

Φλεβάρης-Μάρτης 2016  

οι θεοί 

οι θεοί

ξεθωριάζουν στο σύμπαν 
της Σκέψης