ΑΠΟΧΑΥΝΩΣΗΣ ΑΝΑΚΛΙΝΤΡΟ 

Αποχαύνωσης ανάκλιντρο

μ’ αγκαλιάζει και γέρνω

στης αδιαφορίας το λήθαργο

τι γλυκά που ξεχνιέμαι!

Όχι, δε θα κουνηθώ από ‘δω

στους δρόμους δε θα βγω να φωνάξω

όρθιος δε θα σταθώ απέναντι στο άδικο

ενάντια στη φρίκη δε θα τραγουδήσω

δε θα ραπίσω την παρειά

της αδίστακτης εξουσίας

της αλόγιστης έπαρσης.

Μισοξαπλωμένος το τσάι μου πίνοντας

θα κοιτώ απ’ το παράθυρο έξω

με ειλικρινές ενδιαφέρον τα γεγονότα

και στ’ αλήθεια θα θλίβομαι

θα συμπονώ, θα αγωνιώ, θα λυπούμαι

για των πεθαμένων τις ανείπωτες λέξεις

για των ζωντανών τις χαμένες ζωές

για τα εξαφανισμένα χαμόγελα των παιδιών.

Τόσο πολύ θα επηρεαστώ μάλιστα

που ίσως λίγους στίχους να γράψω

ή ένα πονεμένο ποίημα

και θα κλάψω πολύ στο χαρτί

έτσι ώστε αληθινή να φαίνεται

της ψυχής μου η μελαγχολία.

Αφού θα έχω το χρέος μου κάνει

σαν ευαίσθητος πολίτης του κόσμου

εξαντλημένος και ήρεμος

ως αργά θα δειπνήσω

με γλυκό κρασί θα ναρκωθώ

και σε ύπνο γαλήνιο θα πέσω.