ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 ) Ντίνος Ι. Γλαρός 

https://stispoiisistinakri.blogspot.com/

ΟΥΡΆ ΑΠΟ ΠΑΓΩΝΙ ( ποιήματα για παιδιά ) Ντίνος Ι. Γλαρός 

https://ouraapopagoni.blogspot.com/    

ΜΕ ΤΩΝ ΛΕΞΩΝ ΤΙΣ ΜΑΤΙΣΈΣ ( μαντινάδες )  Ντίνος Ι. Γλαρός  

https://metonlexontismatises.blogspot.com/    

Θαλασσοκόρη
Σύνθεση  Τηλέμαχος Βούλγαρης
Στίχοι  Ντίνος Ι. Γλαρός

https://www.youtube.com/watch?v=7XiORn6r2rk


Θαλασσοκόρη με το υγρό χαμόγελο να 'χα της μοίρας σου την πένα,το μελάνι Θα σου 'φτιαχνα ένα δελφίνι λαμπερό γύρους πολλούς σ' όλο τον κόσμο να σε κάνει. Μικρό αστέρι μπλέκεις μέσ' στα βλέφαρα να 'χα της Ποίησης το θεϊκό μολύβι Θα σου 'γραφα να τραγουδούσαν τα πουλιά λέξη που όλη την αγάπη μου να κρύβει. Ηλιαχτίδα φωτεινή κι απόμακρη να 'χα φτερά κι απ' του Ικάρου πιο μεγάλα Θα σου 'φερνα του Ποσειδώνα το φιλί άγνωστων τόπων γνωμικά, αχνά σινιάλα. Ζεστή ανάσα σε ψυχή εφήμερη να 'χα τη δύναμη που κρύβουν οι πλανήτες Θα σου 'δειχνα στου ουρανού τη διαδρομή όσες αλήθειες δε μας είπαν οι προφήτες.


Ντίνος Ι. Γλαρός

από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 )

Ιούλης - Νοέμβρης 1998

Ντίνος Ι. Γλαρός

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Στον ιστότοπο το βιβλίο.net

https://tovivlio.net/tag/%CE%9D%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%93%CE%BB%CE%B1%CF%81%CF%8C%CF%82/    

Ντίνος Ι. Γλαρός

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Στο ιστολόγιο ΠΟΙΗΣΗ. ΕΝΑΣ ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ
του Χρήστου Παπαχρυσάφη.


https://poetry-road-dream.blogspot.gr/search/label/%CE%93%CE%9B%CE%91%CE%A1%CE%9F%CE%A3%20%CE%9D%CE%A4%CE%99%CE%9D%CE%9F%CE%A3

Το ποίημα μου ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΛΙΜΑΝΙ έλαβε τιμητική διάκριση στο λογοτεχνικό διαγωνισμό (2017) του Σωματείου Λόγου και Τέχνης "ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ".

Θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους διακριθέντες !!!

ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΛΙΜΑΝΙ

πάντα δίσταζα να δημοσιοποιήσω τα τραγούδια μου
για να μη θεωρηθώ ποιητής.

ο ουρανός γέμισε καπνούς
από τα φουγάρα των πλοίων
______στο μεγάλο λιμάνι
άρχισε η νύχτα
και ο χρόνος κυλά ανελέητος
σαν αστραπή περνά η στιγμή
______τι να προλάβεις να δεις
μέσα από το συρματόπλεγμα
που περικυκλώνει τις καρδιές μας
αγκυλώνει το βλέμμα μας
______ματωμένη βροχή
σταλάζει στο χώμα
που ποτέ δεν ανθίζει
______ο σπόρος της ελπίδας
θέλει αγάπη και υπομονή
χάδι και ενδιαφέρον
το χωράφι της νιότης
______για να αδράξεις καρπούς της ωρίμανσης
να δώσεις το καλύτερο που έχεις
χωρίς ιδιοτέλεια
με αγνή πρόθεση
______συνέχισε το ταξίδι
αποδεχόμενος το μέγεθός σου
θα φτάσεις γαλήνιος
στο μεγάλο λιμάνι

Ντίνος Γλαρός του Ιωάννη

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ 2017 

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ << ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ >> 

https://alkionideskor.blogspot.gr/2017/12/2017.html

ΤΟΥΜΠΕΣ ΣΤΗ ΧΛΟΗ 

Στο Γιάννη Σκαρίμπα 

Καλά τα λες κύριε Γιάννη!

Θα ήμασταν ασκότουρα ανθρωπάκια

και θα κάναμε πολλές

τούμπες στη χλόη,

τρεξίδια μπρος-πίσω

βαρελάκια, πλευρογυρίσματα

αγκαλιές, πιλαλητά και χάχανα

αν δε διαόλιζε το χρήμα

την απληστία μας.

Ανίδεοι εαυτούληδες

στο ρυθμό του κέρδους

χορεύουμε ανισόρροπα

φυσώντας το καβαλίκι

και χαρούμενα τραγουδάμε:

Τα πόδια ψηλά εναλλάξ

είμαι βλαξ, είμαι βλαξ!

Τα πόδια ψηλά εναλλάξ

είμαι βλαξ, είμαι βλαξ!   

Ο οίστρος μου… 

                                            

                                                      

Ο οίστρος μου

που έμεινε στης μνήμης 

την παγωμένη αναμονή,

θα βγει αργότερα κάποια στιγμή

στον έξω κόσμο.

Θα είναι μουδιασμένος κι αδρανής

η φλόγα του ισχνή θα σιγοκαίει,

η ένταση της πρώτης του ορμής

θα έχει πια γεράσει

θα έχει πια περάσει

το πάθος της αυθόρμητης φωνής.

Ατίθαση δε θα ‘ναι η ματιά του

η κρίση του θα είναι ανεκτική

κι ο πύρινος ο λόγος που ‘χε πλάσει

τον κάθε αδικητή για να δικάσει

μαχαίρι πια βουβό μέσ’ στη σκουριά του.

Ο χρόνος θα ‘χει κάνει τη δουλειά του

θα έχει εξασθενήσει η οργή,

μεσήλικας και πλέον θα ‘χει φτάσει

τη νιότη αμετάκλητα θα χάσει

κι ανήμπορα θα σέρνει τα φτερά του.

Αν δε στηρίξει τις δυνάμεις του

στο χώμα

και αν με τόλμη στην ψυχή

δε σηκωθεί

αν δε νικήσει της ζωής το γκρίζο χρώμα,

λευκό πουλί μέσα στη λήθη

θα χαθεί.

ΥΓΡΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑ

Λάμπει το βλέμμα σε αχαλίνωτες ορμές

κορμιά παραδομένα στης ηδονής την αναίδεια

έκφυλα φιλιά στα απόκρυφα της ψυχής

κύκνειες εκρήξεις καταπιεσμένου ηφαιστείου

πύρια λάβα καταπίνει τις αναστολές.

Υγρή επιθυμία ανασταίνει τα κύτταρα

θεϊκή μήτρα στην κορφή απόκρημνου βράχου

αγγελικό άγγισμα απορροφά τη μνήμη

πνοή αφημένη στου οργασμού το τίναγμα

πρωτόγονες εμπειρίες στο στήθος του έρωτα. 

αχλή

         

Η αποδοχή της διαφορετικότητας

ανωτερότητα είναι

ξεπερνάει

του μυαλού σου τα όρια

και βηματίζει

στην πεδιάδα της συλλογικότητας. 

                        Ο ένας μπορεί ένα

                         οι πολλοί μπορούν πολλά … 

Τι λες κι εσύ

αδερφέ μου μακρινέ

που ποτέ δεν έχω δει ; 

Το βλέμμα σας με πονάει

και φοβισμένα κουρνιάζω

στη θλίψη της απαξίωσης,

τα ανείπωτα λόγια

τα βλέπω στα χείλη σας

μου λένε γι’ αυτά που φοβάστε

για τα δικά σας μαρτύρια

για το δικό σας πόνο

που έγινε μίσος

και οργή ακαθόριστη.

                        Αχλή των γονιών μας τα λάθη

                        των δασκάλων μας μάθημα κούφιο

                        ποτίζει τη μοίρα που πλάθει

                        του είναι μας το ασυνείδητο … 

Τι λες κι εσύ

αδερφέ μου μακρινέ

που ποτέ δεν έχω δει ;

Αλλιώτικος απ’ τον καθένα

καθένας μας και τόσο ίδιος

στον ίδιο δρόμο πορείες παράλληλες,

τα χέρια μας τα ενωμένα

αγκάλιασμα που θα κυκλώσει

δύο φορές της γης την περίμετρο …

Τι λες κι εσύ

αδερφέ μου μακρινέ

που ποτέ δεν έχω δει ;  

ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΟΥΛΑ

Υπάρχουν ή αντιζηλίες

ή πνευματικοί άνθρωποι

και τα δύο δε γίνεται,

αν είσαι στο ένα

δεν είσαι στο άλλο. 

Ούτε μία στιγμούλα

δε θα αφήσω να χαθεί

στην κόλαση της αδίστακτης φιλοδοξίας.

Κάθε απόκρυφο κομμάτι της ψυχής μου

τροφή για τους πεινασμένους,

κάθε αλγεινή σταγόνα της σκέψης μου

νερό για όσους διψούν.

Κάθε βήμα στον αγκάθινο δρόμο μου

θυσία στα πόδια ματωμένης αλήθειας.

Κάθε λέξη μου κύκνεια κραυγή

σφαδάζει σε όργια

ποιητικής ακολασίας.  

Δημιουργία     

η Δημιουργία δεν έχει ανταμοιβή
ανταμοιβή είναι η ίδια η Δημιουργία

Εύηχο νερό

τη ρίζα ξεδιψά

χρώματα, φτερά

στου Νου τον ουρανό.

Κύμα δυνατό

σαρώνει και σκορπά

και απανεμιά

μετά απ’ το χαμό. 

Πέρα απ’ τον ορίζοντα έρχονται σημάδια

         μέσα απ’ τα σκοτάδια

         νότες φωτεινές

σκέψη που υψώθηκε άστρο μέσ’ στο χρόνο

         θα αφήσει μόνο

         άλαλες φωνές.

Εύηχο νερό

τη ρίζα ξεδιψά

χρώματα, φτερά

στου Νου τον ουρανό.

Λέξη φυλαχτό

στα χείλη μια φωτιά

λόγια θαλερά

στου Ήλιου τον παλμό.

         
           Πέρα απ’ τον ορίζοντα έρχονται σημάδια

         μέσα απ’ τα σκοτάδια

         νότες φωτεινές

σκέψη που υψώθηκε άστρο μέσ’ στο χρόνο

         θα αφήσει μόνο

         άλαλες φωνές.

Μελοποίηση  : Τηλέμαχος Βούλγαρης  

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Λυτρωτική Τέχνη
Τέχνη ταπεινή
λευτέρωσέ με
δίδαξέ με να είμαι ευτυχισμένος
με τα ελάχιστα,
να μη ζητώ παρά
την τροφή της ψυχής μου.

Λευτέρωσέ με
με τρομαχτικούς οίστρους
με δαιμονισμένες Μούσες
λευτέρωσέ με
από πατρίδες
από θεούς,
δίδαξέ με
να μην πολεμάω με όπλα
αλλά με λέξεις.

ΚΟΡΜΙ

Το κορμί είναι αιτία
σπίθα και η αφορμή
μετατρέπει σε μανία
του μυαλού τη λογική.

Το κορμί είναι πλημμύρα
αχαλίνωτη φωτιά
πάνω σε πληγή αρμύρα
μέσ’ στον ύπνο ζωγραφιά.

Είναι ποταμός που ρέει,
το σκοτάδι και το φως
είναι κεραυνός που καίει,
της ψυχής μας ξεναγός.

Γενάρης 1998

από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ (ποιήματα 1997-2017) 
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2018/01/blog-post_83.html

Το μπλουζ του Πειραιά 

Σοκάκια στενά
για χρόνια πολλά
με δέχονται μέσα 
στην υγρή αγκαλιά.
Με λύπες, χαρές
εικόνες του χτες
περνάνε μπροστά μου
σαν της μνήμης σκιές.

Καράβι μικρό
ταξίδι γοργό
ζωή μια στιγμούλα
στάσου να σε χαρώ.
Η νύχτα ριπή
η μέρα σκυφτή
η λέξη σωπαίνει
και φωνάζει η σιωπή.

Λιμάνι ζεστό
αλμύρας πιοτό
με πότισες πάλι,
το μεθύσι γλυκό.
Των βράχων φωνές
γοργόνες θαμπές
της θάλασσας χάδι
των κυμάτων ευχές.

ΚΟΡΜΙ II

Κορμί που παίρνεις την ψυχή και την περνάς
απ’ άγνωστα, απάτητα, δύσβατα μονοπάτια.
Απόψε πάλι χάθηκα μέσα στα δυο σου μάτια
στον ύπνο βάζεις πυρκαγιά κι όλο γελάς.

Κορμί που φεύγεις πριν ακόμη γεννηθείς
αθάνατο στα όνειρα, κύτταρο πυρωμένο.
Τα χείλη που εφίλησα πέλαγο πορφυρένιο
πανί το άγγισμα κι εγώ ταξιδευτής. 

Του πόθου ο λάβρος στεναγμός…

Του πόθου ο λάβρος στεναγμός
ποτέ δεν ησυχάζει 
κοιμώμενος αν μοιάζει
κρυμμένος απ’ το φως,
αίμα σταλάζει
και σιγοβράζει
στα στήθια μέσα
κόκκινος ατμός.

Θα φτάσει κάποτε στιγμή
να βγει αγριεμένος,
ο έλεγχος σαν ξένος
στο ρίγος θα χαθεί.
Κι εκεί στο λάθος
το λάβρο πάθος
θα δώσει λίγο
χρώμα στη ζωή!

Ταπεινοί μου ήρωες ...

Ταπεινοί μου ήρωες
εδώ θα είμαι
να σας θυμηθώ
του χρόνου πάλι ....

μέχρι τότε ;;;

( 17 Νοέμβρη 2017 )

Δε θα πω ...

Δε θα πω τι έκανε
εκείνη η γενιά τότε ...
θα πω τι κάνει 
εκείνη η γενιά τώρα...
Τότε όσοι σκοτώθηκαν
έδωσαν τη ζωή τους,
όσοι έζησαν
σκότωσαν τις ζωές των άλλων

( 17 Νοέμβρη 2017 )

ΝΑ ‘ΣΑΙ ΚΑΛΑ

Να ‘σαι καλά
ευχή απλή
ευχή συνηθισμένη 
απ’ την καρδιά αν ειπωθεί
σταλμένη με αγάπη
μια πεταλούδα θα γενεί
και θα σε συναντήσει.
Σαν αύρα θα σ’ ακολουθεί
κι όταν θα νιώθεις μόνος
σε κάθε δύσκολη στιγμή
η καλοσύνη που ‘δωσες
θα σου επιστραφεί.

Ίσως να έρθει από αλλού
ίσως εκείνη η ευχή
ενώθηκε με άλλη
κι απάνω σου κι οι δυο μαζί
ελπίδας ρούχο απλώνουν.
Θα σου μιλά σαν προσευχή
σαν λέξη που δεν ξέρεις
στη λύπη σου γαλάζια αυγή
πάντα θα ξημερώνει
αγνή αν έχεις την ψυχή.

Θα ‘ναι μαζί σου εσαεί
ακόμη κι αν ο άλλος
μονάχα μέσα του την πει
ακόμη κι αν ποτέ
δεν την ακούσεις!   

ΤΟ ΒΑΛΣ ΤΟΥ ΠΑΛΙΑΤΣΟΥ

Τον εύκολο δρόμο διαλέγεις
δε θέλεις φορτίο στην πλάτη
και βάρος να σέρνουν τα βήματα 
τα απρόθυμα
σου μοιάζει ασήκωτος κόπος
το κάτι που θα ‘ναι δικό σου
καρπώνεσαι έτοιμη λύση
με πρόσχημα.

Ψεγάδι ντροπής δε σου μίλησε
στην άσωτη πλεονεξία
και ύποπτο γλέντι σε ρούφηξε
στο χαμό του
ανεύθυνες πράξεις σ’ αγκάλιασαν
και βαλς με τα λάθη χορεύεις
ντυμένος πολύχρωμο ένδυμα
πιερότου.

Παλιάτσε στη μοίρα σου γέλα
γλεντάνε οι επιλογές σου
πηδώντας τραγούδα τα κρίματα
τα ανείπωτα
στον πόνο μονάχος σου κλάψε
ζωγράφισε φως της ψυχής σου
στα πάντα κρυμμένη η λύτρωση
και στο τίποτα.

ΖΕΥΓΑΡΙ ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ

Σταφύλι κόκκινο σταλάζει η σιωπή μου
να μη φοβάσαι ότι μάκρυνα ξανά.
Μικρό πουλάκι τρομαγμένο στην αυλή μου
ζεστές παλάμες θα σου δίνω στο χιονιά.

Ριγάς σαν χάνομαι στης σκέψης μου τα βάθη
αναζητώντας της Αλήθειας τη σκιά.
Ζευγάρι άλμπατρος στου άνεμου τη ράχη
μ’ αγκαλιασμένα θα πετάμε τα φτερά.

Η λέξη είναι…

Επικίνδυνες λέξεις
τρομάζουν τον τόπο
και το χρόνο 
αν άκαιρα ή άτοπα
ειπωθούν.
Όμως η λέξη
είναι λέξη
δε γνωρίζει
από τόπους και χρόνους.
Η λέξη είναι
για να ακούγεται …
κι όχι για να εξατμίζεται
σαν άσκοπη αύρα
σε μιας σιωπής
το δειλό καταπέτασμα.
Η λέξη είναι
ουρλιαχτό μέσ’ στο χάος …
σκουριασμένο στιλέτο
στην καρδιά της συνείδησης.
Η λέξη είναι
της ανάγκης το ξύπνημα …
σε αλήθειας νερό
βαφτισμένη
ανθίζει καρπούς
με αγκάθια,
ενοχλεί
το μοιραίο της χάδι
ερινύας μομφή
το φιλί της
αδιάκοπος ρους
η αγάπη της …

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΛΗΘΗ

Τόσο μακρυά και τόσο κοντά … τόσο κοντά και τόσο μακρυά … κι απ’ την ανάποδη !
Οι διαδικτυακές αποστάσεις μηδαμινές καταργούν τα μίλια. Με ένα βήμα στην άλλη άκρη της γης βρίσκεσαι, από την άλλη άκρη της γης σε βρίσκουν κι η καλημέρα σου φτάνει οπουδήποτε ακαριαία.
Οι προσωπικές αποστάσεις πελώριες σαν ένα σύμπαν ανάμεσα σε σένα και την ανάσα σου. Ούτε που βλέπεις το διπλανό σου, ούτε που σκέφτεσαι να του πεις μια λέξη, ενώ οι λέξεις πετάγονται ασταμάτητα από τα δάχτυλα όταν βρίσκεσαι πίσω απ’ την κρυψώνα του πληκτρολόγιου !
Όλη μας η ζωή σε μία οθόνη και στην οθόνη της ζωής μας μια πολύκοσμη μοναξιά που κλαίει μέσα στο πλήθος. Λες και φοβόμαστε το βλέμμα του άλλου πάνω μας διστάζουμε να αρθρώσουμε ένα αίσθημα και νιώθουμε γυμνοί αν μας ξεφύγει κατά λάθος μία συλλαβή καλοσύνης.
Το άγγισμα παράξενη αμηχανία στο δέρμα μας… η μυρωδιά του κορμιού ξεχασμένη ανάμνηση στη σύγχρονη λήθη … του χεριού το κράτημα παράπλευρη απώλεια στο σκάκι του φόβου … η σημασία της στιγμής ματωμένη θυσία στο βωμό της ταχύτητας …

Το μπλουζ του χωρισμού

Τσιγάρο που καίει
αγάπης πληγή
του πόνου που κλαίει 
υγρά σκαλοπάτια,
τη θλίψη θ’ ανέβω
σκαλί το σκαλί
κι εκεί θα μαζεύω
της λύπης κομμάτια.

Θα πνίξω τη σκέψη
με λήθης πιοτό
γυμνή να χορέψει
στο φως ηλιαχτίδας,
τα μάτια να φτάσουν
σε ύπνο γλυκό
το νου να σκεπάσουν
φτερά της ελπίδας.

                                               Μπάλος

Στο Νικόλα Παπάζογλου

 

 

Τη βάρκα μου αρμάτωσα

το δίχτυ μου το άπλωσα

εβγήκα να ψαρέψω

καλογρίτσες να μαζέψω. 

Τσιπούρα ήρθε κι έμπλεξε

το δίχτυ μου το μπέρδεψε

και το ‘κανε άνω-κάτω

κι αυτή έδωσε ένα σάλτο.

Ωσάν θάλασσας κύματα

του έρωτα τα βήματα

μια φεύγουν, μια γυρνάνε

μία τάζουν, μια ξεχνάνε.   

ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΟΡΙΑ

Χρόνος που αγύριστα κυλάει
δε σταματάει
μια στιγμούλα να ξεκουραστείς, 
σώμα μέσ’ στα κύματα γυρνάει
φεύγει και πάει
ό,τι πρώτα γύρευες να βρεις.

ΕΠΩΔΟΣ

Κι έρχονται νύχτες που η πνοή σου δε σου φτάνει
κάτι σου φταίει δεν μπορείς να κοιμηθείς,
εκεί που λες η δύναμη έχει πεθάνει
καινούρια όρια σου δείχνει να διαβείς.

Νους που μεταλλάσσεται, αλλάζει
για να ταιριάζει
με τα πράγματα της εποχής.
Πόθος μέσ’ στα σπλάχνα που λουφάζει
ξάφνου ταράζει
τη γαλήνια νάρκη1 της ψυχής.

ΕΠΩΔΟΣ

1 νάρκη, νάρκωση

ΔΡΟΜΟΣ

Στη Νικολέτα

Αν παρατηρήσουμε στα λαϊκά τα πανηγύρια,
όταν πια ο κόσμος έχει φάει καλά
και έχει πιει πολύ κρασί,
τότε τα τραγούδια
λένε για τα πιο πικρά πράγματα,
για τις πιο σκληρές αλήθειες
και εκφράζεται όλος αυτός ο πόνος
που κρύβουμε μέσα μας.

Έγινες ένα με το δρόμο, με το σκοτάδι, με το φως
και ζητιανεύεις καλοσύνη μόλις φανεί περαστικός.

Μου ‘πες, μια μέρα, τη ζωή σου έτσι που είναι δεν τη θες
μα να το ξέρεις είναι δώρο όσες μας δόθηκαν στιγμές.

Τούτη η αρρώστια να σε λιώνει μέρα τη μέρα πιο πολύ
άσε το θάνατο να έρθει όταν θα είναι για να ‘ρθεί.

Θέλω υπάρχει και δε θέλω, σου είπα , κι όχι δεν μπορώ
ασ’το μυαλό σου να πετάξει να βρει αλλού το γιατρικό.

Φύγε λοιπόν και βγες στον κόσμο, σου δίνω ένα << γεια χαρά>>
έτσι κι αλλιώς τον ίδιο δρόμο παίρνουμε όλοι χωριστά.

Αύγουστος 1999 

από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ (ποιήματα 1997-2017) 
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2018/01/blog-post_30.html

 

ΔΡΟΜΟΣ ΙΙ

Στη Νικολέτα

πρέζες υπάρχουνε πολλές
δεν είναι μόνο η ηρωίνη
η ηρωίνη όμως σκοτώνει

( ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ )

Εσύ στην Ερμού, εγώ στην Ψαρών ..........
Τι σημασία έχουν, άλλωστε, τα ονόματα των δρόμων.
Έτσι κι αλλιώς όλοι οι δρόμοι ίδιοι είναι
και όλοι τραβάμε τον ίδιο δρόμο,
πότε παρέα
πότε ο καθένας χωριστά
και συνήθως
χωρίς να το ξέρουμε
χωρίς να το μάθουμε ποτέ
ότι ο δρόμος είναι κοινός
και μας οδηγεί στο ίδιο σημείο.
Ίσως επειδή βρισκόμαστε στο ίδιο μέρος
αλλά σε διαφορετική χρονική στιγμή,
ίσως διότι δεν μπορούμε ή δε θέλουμε
να δούμε ο ένας τον άλλον.
Μέχρι που φτάνουμε στο τέρμα.

Ίσως πάλι
να υπάρχει κάτι
που ξεχωρίζει τον ένα δρόμο από τον άλλον
το δικό σου από το δικό μου.
Κάτι το οποίο δείχνει
ότι μπορεί να φτάσαμε στο ίδιο τέρμα
αλλά από διαφορετικό μονοπάτι.
Αυτό το κάτι είναι
ό,τι έχουμε αφήσει πίσω μας.
Αυτό μας χαρακτηρίζει
μας πετάει στη λήθη
ή μας κάνει αθάνατους
και ζούμε αιώνια.
Όχι ότι αλλάζει τίποτε για ‘μας
πάλι ο δρόμος κοινός είναι και ο σκοπός κοινός
και στον ίδιο στόχο
μπορεί να φτάσει ο καθένας μας με διαφορετικούς τρόπους
αλλά να
διότι θα δουν οι επόμενοι
και θα πρέπει κι αυτοί
να διαλέξουν μονοπάτι.
Γι’αυτούς γίνονται όλα.
Άλλωστε αυτός είναι και ο προορισμός
ο μέγιστος σκοπός
να κάνει ο καθένας μας ό,τι μπορεί
για την εξέλιξη και τη πρόοδο
του είδους.

Εσύ όμως τα παράτησες
ή έτσι μου φαίνεται.
Στεκόμουν στη γωνία αρκετή ώρα
προσπαθούσα να καταλάβω αν ήσουν εσύ
είχες τόσο αλλάξει,
το ξανθό σου χρώμα
στα μαλλιά και στο πρόσωπο
είχε γίνει άσπρο
άσπρο σαν το δρόμο που διάλεξες.
Μα τι έκανες εκεί
στημένη στο φανάρι της Ερμού;
Ήταν το στέκι σου
εκεί προσπαθούσες
όπως και τόσοι άλλοι εκεί κι αλλού
να επιβιώσεις.
Ζητιανεύοντας
μήπως μαζέψεις μερικά χρήματα
κάτι να φας
και αν πήγαινε καλά η μέρα
αν οι άνθρωποι έδειχναν την καλοσύνη τους
έμπαινες σε κανένα δωμάτιο
φτηνού και βρόμικου ξενοδοχείου
λίγο να πλυθείς
να κοιμηθείς μερικές ώρες σε κρεβάτι
κι όχι στο δρόμο
ή σε κάποιο παγκάκι,
όλα αυτά βέβαια
αν κάτι περίσσευε
γιατί πρώτα απ’όλα
έπρεπε να εξασφαλιστεί
η δόση.
Νόμιζες ότι δεν ήξερα τίποτα
ή έτσι ήθελες να ‘ναι.
Καλά μην κρύβεσαι άλλο
θα είναι πιο εύκολα έτσι
όχι τώρα όμως, τώρα δεν μπορώ
πρέπει να συνέλθω
γιατί αν και είναι η δεύτερη φορά που μου συμβαίνει
πόνεσε περισσότερο απ’ τη πρώτη.
Όταν μετά με αγκάλιασες
και άρχισες να κλαις
νόμιζα ότι σιωπηρά ζητούσες βοήθεια
ή έτσι ήθελα να ‘ναι.
Έμεινα πολύ λίγο
σου έδωσα όσα χρήματα είχα
(αν και ήξερα ότι φτάνουνε
για να παίξεις και σήμερα
ρωσική ρουλέτα με το θάνατο)
σε φίλησα
και ελπίζοντας έφυγα.

Το αποφάσισα μετά από μέρες.
Ήρθα σε πήρα και πήγαμε σπίτι μου
για να αρχίσω, δεύτερη φορά, τον ίδιο διάλογο
που είχα κάνει και τότε
με κάποιον άλλον,
ήξερα ότι σ’αυτό το θέμα
ο διάλογος είναι σκληρός
διότι << δε σε παίρνει >>
θα πεις αλήθειες
θα δεις τα πράγματα όπως είναι
και το κυριότερο
αυτό που πονάει πιο πολύ
θα ακούσεις αλήθειες.

-Δεν ήσουνα στην κοινότητα;
-Το σκάσαμε μαζί με άλλους έντεκα
πριν μερικές μέρες.
-Γιατί ρε Νίκη;
-Έλα ρε, κάνεις πως δεν ξέρεις;
Εκεί δεν καθαρίζεις.
Εκεί αρρωσταίνεις περισσότερο....................
-Αρρώστησες πάλι;
-Τι να κάνω ρε;
Μ’έδιωξαν απ’το σπίτι.
-Σε έδιωξαν ή έφυγες;
-Να κάθομαι και να τρώω ξύλο
απ’ τον πατέρα μου και τον αδερφό μου;……...
Αυτό μου το είχες ξαναπεί
ποτέ δεν ήμουν σίγουρος
αν είναι αλήθεια.
Το είχα δει στο πρόσωπο της μάνας σου
ότι ήθελε να σε σώσει
ότι όλοι στο σπίτι σου ήθελαν
και ο αδερφός σου πονούσε
το έβλεπα στα μάτια του
κάθε που τον συναντούσα,
μάλλον εσύ δεν ήθελες να σωθείς.
-Άμα θες να καθαρίσεις
υπάρχουν τρόποι.
Αν θες βοήθεια
βρίσκεις ανθρώπους.
-Ποιος θα με βοηθήσει ρε;
Η νοοτροπία είναι έτσι
έτσι μας έμαθαν,
μόλις σε κοιτάξει ο άλλος
κάνει αμέσως την ίδια σκέψη:
το πρεζόνι!
Κι εσύ ρε γιατί μ’ έφερες σπίτι σου
για να δουν οι γείτονες
ότι κάνεις παρέα μ’ένα πρεζόνι
να σου στείλουν τους μπάτσους;……..
Έχεις κάτι να φτιάξω κεφάλι;
-Εμένα με ξέρεις, δε μ’ αρέσουν αυτά.
Κανένα τσιγάρο μόνο
αν θα σου έκανε καλό
ίσως βρω και κανένα ξύδι.
-Στρίψε ένα τσιγαράκι να ηρεμήσω λίγο.........
-Γειά μας!
Γιατί ρε Νίκη δεν προσπαθείς;………
-Γειά μας!
Νομίζεις ότι είναι εύκολο;
-Δεν είπα ότι είναι αλλά να,
κι εγώ εδώ είμαι
δύο μαζί κάτι θα κάνουμε.........
-Γιατί τα κάνεις όλα αυτά ρε;
Επειδή κάποτε πηδηχτήκαμε;
Άσε με μένα
έχω πάρει το δρόμο μου.
-Ξέρεις όμως που σε πάει.
-Σώπα ρε.
-Θυμάσαι τι είχε πει κάποτε
ο Παύλος;
-Τι πράμα;
- << Πρέζες υπάρχουνε πολλές
δεν είναι μόνο η ηρωίνη
η ηρωίνη όμως σκοτώνει
αυτή είναι η μόνη διαφορά >>
-Ε και; Τι να την κάνω ρε
τη ζωή μου έτσι που είναι;
Αυτή είναι χειρότερη απ’ το θάνατο......
-Η ζωή είναι τόσο μικρή
όσο δε φαντάζεσαι
μην την κάνεις μικρότερη.
-Αυτό έχει σημασία; Η διάρκεια;
-Εννοώ ότι η ζωή είναι δώρο.
Το ότι γεννήθηκες είναι προνόμιο
είναι ευκαιρία.
-Ευκαιρία να ζήσω τέτοια ζωή
να μου λείπει.
-Τη ζωή τη φτιάχνεις εσύ.
-Τι να φτιάξω ρε;
Δουλειά, σπίτι , οικογένεια;
Κι αν εμένα δε μ’ αρέσουν αυτά;
-Φτιάξε ό,τι σ’ αρέσει.
-Μ’αφήνουνε;
Η κοινωνία μας ρε βρωμάει.
-Φτιάξε άλλη τότε.
-Μόνη μου;
-Αν αυτό το έλεγαν όλοι οι μεγάλοι επαναστάτες
τότε δε θα άλλαζε τίποτα στο κόσμο.
-Τους είδαμε κι αυτούς........
Πές μου ρε
γιατί τα κάνεις όλα αυτά;
-Επειδή έχω ήδη έναν στο δρόμο.
-Τον ξέρω;
-Σίγουρα θα τον ξέρεις
αλλά τι σημασία έχει;
έτσι δεν κάνετε τίποτα ρε.
-Και τι να κάνω ρε, επανάσταση; Να πάρω τα βουνά;
-Υπάρχουν πολλοί τρόποι
να κάνεις επανάσταση
με το λόγο σου
με τη μουσική σου
με τη ζωή σου
αλλά πρώτα απ’όλα πρέπει να καθαρίσεις.
-Για να μην πεθάνω;
Εγώ γουστάρω να πεθάνω
να τελειώσει αυτό το μαρτύριο.

Το ήθελες πράγματι.
Μου το έδειχνε η έκφρασή σου
μου το έδειχναν τα κουρασμένα μάτια σου
οι πληγές στα χέρια σου.
Θέλησα να σιγουρευτώ:
-Ε, τότε βγες έξω και πήδα.
Είμαστε στον έκτο, θα σκοτωθείς σίγουρα.
Άντε τράβα.....
Η σιωπή σου τώρα μου έδειχνε ότι κατά βάθος
ήθελες να ζήσεις.

Δεν μπορούσα να συνεχίσω.
Ένιωθα τόσο κουρασμένος
πονούσα.
Πίναμε συνέχεια
το έβλεπα ότι δεν ήθελες
να βοηθήσεις τον εαυτό σου,
το ένιωθα ότι στο τέλος
δε θα έβγαινε τίποτε.
Ήθελα να σου πω τόσα πολλά
μα δεν είπα ούτε μια λέξη.
Άλλωστε τι να πω;
Τι μπορείς εσύ να πεις σ’ έναν άνθρωπο
που κοιμάται στο δρόμο
που ζει στο δρόμο
που δεν έχει σπίτι
που δεν να φάει
που δεν έχει ρούχα
που δεν έχει λεφτά
που δεν έχει φίλους
που δεν έχει κανέναν
που είναι ελεύθερος.
Και που πληρώνει με όλα αυτά
την ελευθερία του.
-Γιατί δεν ξαναμπαίνεις στην κοινότητα;
-Αυτοί ρε δε νοιάζονται για τίποτα.
Και αυτοί έτσι μας αντιμετωπίζουν
σαν πρεζόνια, πειράματα κάνουν.
-Θα υπάρχει κάποιο σωστό μέρος να πας.
-Ναι, υπάρχουν κανα δυο αλλά για να μπείς σ’αυτά
είσαι στην αναμονή δύο-τρία χρόνια
ως τότε μπορεί να ‘χεις πεθάνει.

Ήξερα ότι έχεις δίκιο.
Ήξερα ότι ακόμη και αν καθαρίσεις
πάλι δεν αλλάζει τίποτε.
Επειδή βγαίνεις σε μια κοινωνία
που σε αντιμετωπίζει
όχι, πια, σαν πρεζόνι
αλλά, τώρα, σαν πρώην πρεζόνι.
Και γι’αυτήν είσαι το ίδιο άχρηστος.
Επειδή το πρόβλημα των ναρκωτικών
δεν είναι μόνο πρόβλημα ναρκωτικών.
Η λύση δεν είναι μόνο να πιάσεις τους εμπόρους.
Το πρόβλημα είναι πιο σύνθετο
πρέπει πρώτα να διορθωθούν
πολλά άλλα πράγματα
και να λυθούν πολλά άλλα προβλήματα.
Επειδή όταν ένας νέος
δεν έχει παιδεία
δεν έχει ιδανικά
δεν έχει στόχους
δεν έχει μουσική
δεν έχει Τέχνη
δεν έχει γράμματα
όταν φθείρεται καθημερινά
από παντού
τότε το μόνο ενδιαφέρον που του μένει
είναι η κόκα, η πρέζα και τα χάπια.
Πρώτα πρέπει να διορθωθούμε
εμείς οι ίδιοι.
Επειδή εμείς οι ίδιοι αδιαφορούμε γι’ αυτούς
μόνοι μας τους βάζουμε απέναντι
και το Κράτος το μόνο που ξέρει να κάνει
είναι να τους καταστρέφει
στέλνοντάς τους σε άθλιες φυλακές
που τις ονομάζει << κοινωνικά ιδρύματα >>.

Είχαν περάσει πολλές ώρες.
Είχα τόσο πολύ κουραστεί
να προσπαθώ να σε κάνω να σκεφτείς
κι εσύ
αλλάζοντας συνέχεια κουβέντα
σα να μην ήθελες να σωθείς
σα να μη σ’ένοιαζε
γνωρίζοντας
ότι τραβάς για το αδιέξοδο.
-Ξανασκέψου τα πάντως.
Κι ό,τι θελήσεις εγώ εδώ είμαι.............
-Έχεις κανένα ψιλό;
-Αν είναι για πρέζα, όχι.
-Όχι ρε, μήπως μπορέσω
να βρω κανένα δωμάτιο,
να φάω κάτι.......
Σου έδωσα αν και ήξερα που θα πήγαιναν.
Βγήκαμε στο δρόμο
σήμερα δε χρειαζόταν να << δουλέψεις>>
-Σκέψου το.
-Άστα ρε.
Κοίτα γύρω σου το σύμπαν
ο ήλιος
συνεχίζει τη τροχιά του
πηγαίνοντας στην καταστροφή
και μαζί του όλοι οι άλλοι πλανήτες
του συστήματος.
Αυτή είναι η μοίρα μας.
-Ναι, αλλά
μην το προκαλείς
μην το φέρνεις πιο γρήγορα.
Στο ξαναλέω η ζωή είναι δώρο
από ‘κει κι ύστερα
εσύ την κάνεις παράδεισο
ή κόλαση.
Ζήσε τη
και θα δείς πόσο όμορφη είναι.
Ολοκλήρωσε τη τροχιά σου
κάνε τον κύκλο σου.

Χωρίσαμε
σ’ εκείνο το φανάρι της Ερμού.
-Θα τα ξαναπούμε;
-Όταν αποφασίσεις να καθαρίσεις, ναι.

-Μόνο τότε;
-Μόνο!
-Γιατί ρε;
Ντρέπεσαι να κάνεις παρέα
με ένα πρεζόνι;
-Επειδή δεν μπορώ ρε Νίκη.
Έχω ήδη έναν στο δρόμο
δεν αντέχω
να σκέφτομαι και δεύτερο
δεν το αντέχω
με πονάει
δεν έχω δύναμη
να σας βλέπω έτσι.
-Τράβα τότε το δρόμο σου
κι εγώ το δικό μου
ίσως συναντηθούμε κάποτε.
Τα λέμε!
-Κοίτα μόνο
μη φτάσεις γρήγορα
το δρόμο σου στο τέλος.
Καλό δρόμο!

Έτσι κι αλλιώς
για το ίδιο πράγμα παλεύουμε
κι οι δυο μας
κι όλοι μας:
να επιβιώσουμε.
Αλλά ο καθένας
το κάνει με διαφορετικό τρόπο.
Η ουσία είναι ίδια
για όλους,
για όλους
ο δρόμος κοινός είναι
το τέρμα ίδιο.
Και αν κάποιοι λάμπουν περισσότερο
η τροχιά είναι ίδια για όλους.

Καλό δρόμο!