Πετροχελίδονα

 

Τα πετροχελίδονα κλυδωνίζονται

στου ουρανού το απόγευμα,

τα μαυρόασπρα κορμιά τους ακροβατούν

στις εκλάμψεις της άνοιξης

χορεύουν με τις αντιθέσεις των χρωμάτων

αντιστέκονται στον άνεμο που τα παρασέρνει.

Απολαμβάνουν τις μέρες τους

που είναι γεμάτες ανασφάλεια

έρωτα και αγωνίες

στιγμιαίες χαρές

εφήμερα φτερουγίσματα σε ριψοκίνδυνες πτήσεις

και τα βράδια κουρνιάζουν αποκαμωμένα

στις μετέωρες φωλιές τους

κι ονειρεύονται ατέλειωτα καλοκαίρια

δίχως το φόβο του χειμώνα.

Πόσο μοιάζουν με τις ζωές μας

μετέωρες υπάρξεις

παραδομένες στο Χρόνο

τα πάντα σε μία στιγμή

το άπειρο μέσα στο τίποτα

άλυτη εξίσωση με ακατανόητη λύση

ανεκπλήρωτη επιθυμία στου θανάτου το άγνωστο

απαλό φτερούγισμα

στην αγκαλιά της αθανασίας.      

 

Απώλεια

  

Πονάει

σαν μαχαιριά στην παλιά πληγή,

κολλάει στο δέρμα

στη μνήμη

ανεξίτηλο στίγμα

να θυμίζει περασμένα χαμόγελα

αλλοτινές χαρές που ξεθώριασαν.

Ακολουθεί τα επόμενα βήματα

σκιά που δεν μπορείς ν’ αποφύγεις

τη σέρνεις ξοπίσω σου

φυσική ακολουθία

μιας συνηθισμένης ύπαρξης.

Δάκρυ και γέλιο εναρμονίζονται μέσα της

σ’ ένα παρελθόν που διδάσκει επώδυνα

του παρόντος τη σημαντικότητα

την ανέγερση μετά από την πτώση,

καθορίζοντας τις μελλοντικές επιλογές.

Ο ερχομός της αναπόφευκτο χτύπημα

το σημάδι για πάντα θα μείνει

να θυμίζει

πως οτιδήποτε έχεις

μπορεί να χαθεί σε μια στιγμή,  

να θυμίζει

το ανίκητο δόρυ του τέλους.