Πάντα είναι ώρα για ποίηση

 

Πάντα είναι ώρα για ποίηση

πάντα είναι ώρα για λίγη ομορφιά

για ένα λουλούδι που λικνίζεται

στου ανέμου τα χάδια

για ένα χρώμα που γεννιέται

στα σπλάχνα δυσεύρετου κοραλλιού.  

Πάντα είναι ώρα για ποίηση

για ένα συγκαταβατικό χαμόγελο

για μια υποστηρικτική αγκαλιά

για ένα συμπονετικό βλέμμα.  

Μέσα στα σκοτάδια της ανθρώπινης έπαρσης

στου διχασμού τις αποπνικτικές παρωπίδες

στης απληστίας τη μεθυστική ζάλη

στα πονηρά διδάγματα πληγωμένων αιώνων

ανάμεσα στους αγκαθωτούς θάμνους του μίσους,

πάντα είναι ώρα για ποίηση

πάντα είναι ώρα

για τα ζωογόνα όνειρα της ελπίδας.      

                          Ανώνυμο

 

Δεν προσπαθώ να σε αλλάξω

προσαρμόζομαι σε αυτά που μου δίνεις

και χέρι-χέρι προχωράμε

σε μονοπάτια δύσβατα

σε ανείδωτες θάλασσες.

Τα μυστικά που κρύβεις

δεν ξέρω αν θα τα βρω ποτέ

μα θα σκάβω, εργάτης ακούραστος

και τις πέτρες θα σπάω της Γνώσης

κι όταν το βράδυ με τα χέρια ματωμένα

θα ξαποσταίνω γερμένος στα μάτια σου

θα ακουμπάς τις αλήθειες σου

αμυδρή πληρωμή

για τους κόπους της μέρας.  

 

Ανώνυμο ΙΙ

 

Η ζωή είναι μισή

ατελής

μα όσο μικρή κι αν είναι

αξίζει να τη ζήσουμε

με όλες μας τις αισθήσεις

με κάθε βασανισμένο κύτταρο.

Τυχαία ύπαρξη μοναδική

μέσα της το όλα και το τίποτα

το πάντα και το ποτέ

το μηδέν κι η απεραντοσύνη

θεοί και διάβολοι στην ίδια ψυχή.  

Ανίδεη ανάσα κοσμική

σε φοβισμένο αίμα και θνητό

που κυλά ανεξέλεγκτα

στους καταρράκτες του Χρόνου.

Ανεπίστρεπτες ροές εκβάλουν

σε απρόβλεπτα συμπεράσματα,

οι παλιοί ορίζοντες αφανίζονται

στους πυρήνες έφηβων Ήλιων,

νεογέννητο κλάμα καινούριου σύμπαντος

αντηχεί στου Απείρου τα σπλάχνα.     

Oscar Wilde - Το ρόδον και η αηδών

Μουσικό παραμύθι για ορχήστρα, αφηγητή και δύο τραγουδιστές σε τέσσερα μέρη.

https://www.youtube.com/watch?v=PXDJzZxlEeI

*Κάποιος νεαρός φοιτητής Φιλοσοφίας προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο για την αγαπημένη του. Το αηδόνι αποφασίζει να το βάψει κόκκινο με το αίμα της καρδιάς του...

Μετάφραση: Περικλής Γιαννόπουλος

Μουσική: Τηλέμαχος Βούλγαρης

Στίχοι τραγουδιών: Κ. Ι. Γλαρός / Τ. Βούλγαρης

Αφήγηση: Κωνσταντίνα Σκιαδά

Τραγούδι: Αντωνία Παπαϊωάννου

Γιώργος Καραμπάτσος

΄Επαιξαν οι μουσικοί:

Βιολιά: Μιχάλης Κουντούρης

Βιολοντσέλα: Διονύσης Κοτταρίδης

Πιάνο: Αμαλία Σαγώνα

Φλάουτο: Γιώτα Παδοβά

Κλαρινέτο: Σταύρος Βόλαρης

Τρομπέτα: Βασίλης Τσέλιος

Ευφώνιο: Παναγιώτης Μπάκας

Κοντραμπάσο: Χρήστος Μουχτούρης

Κρουστά: Μαρία Μήτρου

( Δημοσίευση 6-8-2024 )

 

        Απολογισμός

 

Κι αν πέρασαν τα χρόνια σαν αέρας

σαν φύλλα αν σκορπίσαν οι στιγμές

κι αν φτάσαμε στο φως μουντής εσπέρας

αθροίζοντας τις λύπες, τις χαρές.   

Κι αν ζήσαμε σαν άστεγοι παρίες

αν μείναμε τυφλοί στο διηνεκές

αν νιώσαμε θνητές υπεροψίες

και έπαρση που θάφτηκε στο χτες.  

Κι αν ντύσαμε με φρίκη τους αιώνες

αν μπλέξαμε μεγάλα και μικρά

αν φτιάξαμε νεκρούς ερειπιώνες

και λιώνουμε στου βούρκου τα νερά.  

Το άλυτο του κόσμου το κουβάρι

στου Χρόνου τις χαράδρες θα κυλά

της νύχτας μας το κόκκινο φεγγάρι

στους πρόποδες του Χάους θα γυρνά.      

 

Ζήσε

 

Ζήσε

σαν απαλή αύρα στην αγκαλιά του ορίζοντα

ταπεινά και ανήσυχα

νιώσε την κάθε ανάσα,

κάθε στιγμή είναι μια ευκαιρία

να γίνεις ό,τι θες

να φτάσεις όπου θες

μέχρι τα πέρατα της δύναμής σου.  

Ζήσε

σαν ζωογόνο σύννεφο

που τα δάκρυά του προσφέρει στο χώμα

να ανθίσουν νέα χρώματα

την ημέρα δειλά να φωτίσουν.  

Ζήσε

σαν να είναι το τέλος στο επόμενο βήμα

σαν γεμάτο φεγγάρι στα χείλη της θάλασσας

σαν τελευταίο πεφταστέρι στην άκρη του Χάους.       

 

Είναι για πάντα η στιγμή  

Του κόσμου τα αιώνια

του Χρόνου τα εγκόσμια

το όλα και το τίποτα

τα λόγια και τ’ ανείπωτα.    

Είναι στο πριν και στο μετά

είναι παντού και πουθενά

είναι ποτέ και εσαεί

είναι για πάντα η στιγμή.   

Τα γέλια και τα κλάματα

της μέρας μας τα θαύματα

η θλίψη και τα όνειρα

ψυχής ελπιδοδρόμια. 

Είναι στο τώρα, στο μετά

είναι παντού και πουθενά

είναι ποτέ και εσαεί

είναι για πάντα η στιγμή.   

Η πίστη και ο φόβος μας

η πίκρα και ο πόνος μας

του Χρόνου τα εγκόσμια

του κόσμου τα αιώνια. 

Στο πριν, στο τώρα, στο μετά

είναι παντού και πουθενά

είναι ποτέ και εσαεί

είναι για πάντα η στιγμή.       

 

        ΤΗ ΦΩΝΗ ΜΟΥ ΨΑΧΝΩ

 

Τη φωνή μου ψάχνω

μέσα σε ακατανόητες κραυγές

σε ακαθόριστους αντίλαλους

σε μακρινούς αλαλαγμούς.

Συλλαβές φοβισμένες ψελλίζω δειλά

λέξεις ανείπωτες απ’ της ψυχής τα σκοτάδια

που περιμένουν το φως της ακρόασης.  

Τραγούδια να γίνουν του ανθρώπινου πόνου

να θυμίζουν στο Χρόνο τις θνητές μας στιγμές

να αγκαλιάζουν τους τρόμους

να απαλύνουν τη θλίψη

στο απέραντο αύριο

που σε λίγο θα έρθει.       

 

Η ΜΟΙΡΑ ΜΟΥ

 

Η μοίρα μου

είναι να ταξιδεύω

στη θάλασσα των λέξεων

στα ναυάγια των ποιημάτων,

στης μουσικής τον απέραντο ορίζοντα

να πετώ σαν τρομαγμένο πουλί

και τα διστακτικά φτερά μου 

ν’ ακολουθούν του ανέμου το φύσημα.  

Να προσφέρω την ψυχή μου

θυσία μάταιη σε απραγματοποίητες προσευχές

σε τραγούδια που ποτέ δεν ακούστηκαν

σε οράματα που τσακίστηκαν

στα αδυσώπητα φαράγγια του κόσμου.  

Η μοίρα μου

φυσική ροή ανεξέλεγκτη

σαν το νερό που κυλά

στο ανεπίστρεπτο ποτάμι του Χρόνου.      

 

Το φως διστακτικό

 

Το φως διστακτικό

εγκλωβίστηκε στα πυκνά σύννεφα

παραδίνονται ανούσιες οι αχτίδες

στα ανόητα σκοτάδια της μωρίας.

Τα μάτια της ελπίδας στάζουν ματωμένα όνειρα, 

τσακισμένα τα φτερά της αγάπης

στις ξέρες του μίσους

στα γιγάντια βουνά της διχόνοιας

στην απύθμενη άβυσσο της έπαρσης.  

Τα πουλιά ανισορροπούν σε γκρεμούς ανεπίστρεπτους

τα λουλούδια λεπρά σε άρρωστα χώματα

το νερό μολυσμένο από οξειδωμένες βροχές

οι αιώνες πεθαμένοι στο νεκροταφείο της Ιστορίας.  

Για κάποιους δεν ξημερώνει ποτέ

ποτέ ο ήλιος δε χρωματίζει το βλέμμα τους

ποτέ η γαλήνη δεν αγγίζει την ψυχή τους, 

για κάποιους η χαρά δεν ήρθε ποτέ

ποτέ δε ζέστανε την ψυχή τους,

για κάποιους το γέλιο χάθηκε παντοτινά…  

και είναι ακόμη παιδιά. 

   

Το φως διστακτικό

στους ορίζοντες του αχάριστου κόσμου

αναζητά έναν αγνό και αθώο ουρανό

στην ανατολή μιας ουτοπίας.