Τρεχαντήρι

Στο Νικόλα Παπάζογλου

 

Στο Θιάκι και στην Κέρκυρα

στη Νιό, στη Σαντορίνη

στους Φούρνους και στην Ικαριά

στη Χιό, στη Μυτιλήνη.

-R- (δις)

Τρεχαντήρι τιμονεύω

την αγάπη μου γυρεύω. 

Σιρόκο, Γραίγο, Όστρια

Πουνέντε και Μαΐστρο

και Τραμουντάνα και Γαρμπή

περνώ μα δε σε βρίσκω.

-R- (δις)

Τρεχαντήρι τιμονεύω

την αγάπη μου γυρεύω. 

Τον κόσμο όλο γύρισα

σκιστήκαν τα πανιά μου

αναστενάζουν οι σκαρμοί

μαζί με την καρδιά μου.

-R- (δις)

Τρεχαντήρι τιμονεύω

την αγάπη μου γυρεύω.   

 

 

Επίκληση

 

Αναβρασμός στα σωθικά

και στο μυαλό θαμπάδα

το άγγισμά σου δόνηση

συμπαντική φουρτούνα,

μέσα στο πέλαγο του Νου

τα κύματα μεγάλα

σ’ ένα ταξίδι άγνωστο

με πάνε οι ανέμοι.   

Είν’ η αλήθεια μια σκιά

στις παρυφές του Ήλιου

εξομολόγηση κρυφή

με της ψυχής το κλάμα,

μέσ’ στο σκοτάδι μαχαιριά

και έσχατη ανάσα

σε μια ζωή χωρίς φτερά

που φεύγει πριν αρχίσει.  

Έλα και δώσ’ μου λίγο φως

στάξε μια στάλα μέλι

απ’ το αθάνατο νερό

γεύση γλυκιά στα χείλη,

τα μυστικά της ύπαρξης

σε όνειρο γαλάζιο

να αγκαλιάσω ταπεινά

κι απ’ την αρχή να ζήσω.     

 

Φωτιά

Αφιερωμένο στους πολιτικάντηδες

και τους ρουσφετομανείς πολίτες

της μεταπολίτευσης.    

 

 

Τα ιδανικά σε μια φωτιά

καήκανε και πάνε

πνίγηκαν μέσ’ στα πέλαγα

λουφάξαν, δε μιλάνε

λουφάξαν, δε μιλάνε.  

Τα ιδανικά μας μια στιγμή

μονάχα πολεμάνε

δίχως πυγμή βολεύονται

τους ψεύτες προσκυνάνε

τους ψεύτες προσκυνάνε.

 

-R-

Φωτιά να κάψει τα φρικιά

με τ’ ακριβά κοστούμια

να τους πετάξουμε βαθιά

με φάπες και μπαστούνια. 

Φωτιά να κάψει τα φρικιά

στο διάολο να πάνε

να καθαρίσουν τα σκατά

που ζέχνουν και βρωμάνε.  

 

 

Του εβδομήντα η γενιά

χειρότερη απ’ όλες

τίποτα δε νοιαζόμαστε  

αχόρταγοι ξερόλες

αχόρταγοι ξερόλες. 

Όλοι μαζί μέσ’ στην πυρά

σαν ξύλα να καούμε

όλα να γίνουν κάρβουνο

τα νιάτα να σωθούνε

τα νιάτα να σωθούνε.  

 -R-       

 

Μετουσίωση

 

Κάθε τόπος έχει μια ξενιτιά

κάθε ξενιτιά γίνεται τόπος

τόπος γνώριμος, οικείος

που τον αγαπάς και σ’ αγαπάει

που τον μισείς και σε μισεί. 

Πάντα θα έχεις μέσα σου

τη στάμνα που κουβάλαγες νερό απ’ την πηγή

την κυκλοθυμική θάλασσα που ταξίδευε τα όνειρά σου

το πέτρινο γεφύρι πάνω απ’ το αγριεμένο ποτάμι

το κλαδί της συκιάς που έσπασε κάτω απ’ τα πόδια σου.

Πόσα κλαδιά θα σπάσουν κάτω απ’ τα πόδια σου

πόσα ποτάμια θα σου κόψουν το δρόμο

για πόσο ακόμη θα διψάς δίπλα σε άνυδρες πηγές

ως πότε θα αρμενίζεις στη φουρτουνιασμένη θάλασσα

της ψυχής σου…  

Σε κάθε τόπο τα ίδια θα διαβείς

σε οποιαδήποτε στιγμή του Χρόνου

θα ζεις ξανά τα ίδια

όσες φορές και αν το δεις

το ίδιο νόημα θα βγαίνει,

όσες φορές κι αν γεννηθείς

στην ίδια ουσία θα πεθαίνεις.        

 

Εδώ το σκότος, εδώ και το φως

 

Εδώ το σκότος, εδώ και το φως

παράδεισος και κόλαση εδώ

εδώ οι θεοί και οι διάβολοι

οι άγγελοι κι οι σατανάδες. 

Η μέρα και η νύχτα μέσα στα ίδια μάτια

το αίμα και η λύτρωση μέσα στο ίδιο σώμα

η αλήθεια και το ψέμα μέσα στην ίδια ψυχή. 

Το πάντα και το τίποτα μέσα στο ίδιο Χάος

αδίστακτη πραγματικότητα διαστέλλεται

πεθαίνει και γεννιέται κάθε στιγμή. 

Η κάθε στιγμή μια αιωνιότητα

η αιωνιότητα μία στιγμή

και η αρμονία συμπαντική σύρραξη

στη χαραυγή της ουτοπίας.       

 

ΞΕΝΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ 

 

Ξένος μέσα στη νύχτα

σέρνω τα αβέβαια βήματα

στου σκοταδιού τα καλντερίμια. 

Στις γειτονιές του Χάους τραγουδώ

ακάματος διαβάτης μεθυσμένος

από το άρωμα των λουλουδιών

και των χρωμάτων την απύθμενη γαλήνη. 

Λέω για ένα όνειρο γαλάζιο

που δε συνάντησε ακόμη το πρωί

που δεν ακούμπησε

το χαμογέλιο μιας χαρούμενης ημέρας

και το τραγούδι χάνεται

στα βάθη της αστείρευτης κακίας

στου μίσους την παράφωνη κραυγή.

Ξένος μέσα στη νύχτα

της σιωπής μου τις αλήθειες ψηλαφίζω

στα μονοπάτια της ψυχής μου αναζητώ

το φως το ανείδωτο που όλα θα τ’ αλλάξει…     

 

ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΜΑΣ

 

Αποκαΐδια στην ποδιά του Χρόνου

οι μέρες της νιότης μας

σκόρπισαν στο πρώτο τίναγμα.

Διαβατάρικα πουλιά που έχασαν την άνοιξη

απ’ του χειμώνα τις κορφές αγναντεύουν

ηλιόλουστα σκιρτήματα αλλοτινών ερώτων.

Παραδομένες στις ρυτίδες του καιρού

άλλες στεριές και θάλασσες γνωρίζουν

σε άλλα μέρη ταξιδεύουν πια

κι η πρώτη τους πατρίδα γη χαμένη

σε χάρτες βυθισμένους στα κοράλλια

περασμένων ναυαγίων.

Αποκαΐδια στη φωτιά του Χρόνου

οι μέρες της νιότης μας

μια εποχής τη φλόγα να θυμίζουν.    

 

Οι νεκροί δε φοβούνται την αλήθεια

 

Οι νεκροί δε φοβούνται την αλήθεια

δεν έχουν δάκρυ για να την πλύνουν

δεν έχουν πόνο να τη σκεπάσουν

δεν έχουν μνήμη να την αλλάξουν. 

Γυμνοί κι ανέστιοι περιδιαβαίνουν

στα αξημέρωτα του Χρόνου

πετούν ελεύθερα εξαγνισμένοι

στον ορίζοντα του πάντα.

Τα χτεσινά φεγγάρια λησμονημένα

οι φόβοι νικημένοι καίγονται στο στερέωμα

το αίμα στέγνωσε στο άυλο παρόν

εξατμίστηκε η προσμονή στο μονότονο άπειρο

κι ο χτύπος της καρδιάς ανώφελος ήχος

στα βάθη του παρελθόντος.

Χάος αδίστακτο το φως λυτρώνει

τα αναπάντητα μορφή δεν έχουν,

ζωή και θάνατος συνυπάρχουν σε μια προσευχή

ανάμεσα στα μάτια αντικρουόμενων Ήλιων.     

 

Εαρινή ουτοπία

 

Ξημέρωσε καινούριος ήλιος

σε αλλιώτικο ουρανό, 

ολόχρυσες αχτίδες

χαϊδεύουν την κόμη των βουνών

ντύνουν με πολύχρωμα φιλιά τα νερά που κυλούν

πάνω στης Γης το ηδονικό κορμί.  

Ξεδιψούν τα αποκαμωμένα όνειρα

ξεπλένουν οι πληγές το αθώο τους αίμα

δροσίζονται οι ψυχές στις πηγές της νέας ζωής.  

Περαστικά σύννεφα χαμογελούν στο γαλάζιο ορίζοντα

χαρούμενα πουλιά παιχνιδίζουν στον άνεμο

ανταγωνίζονται τα πέταλα των λουλουδιών

ποιο θα κερδίσει της ομορφιάς το στέμμα.  

Κρίνοι ολόλευκοι τα μάτια των ανθρώπων

και οι καρδιές τους μητέρας αγκαλιά,  

οι θεοί θυσίασαν τους φόβους

τελευταία θυσία

στο βωμό της αγάπης

τραγουδώντας πανανθρώπινες μουσικές

που υψώνονται

σε νεογέννητους αστερισμούς.        

 

Διαλογισμός

Φόβο γεννά ο νους μου και φωτιά

καινούρια μονοπάτια να φωτίσει.

Σκέψη μεγάλα κρύβεις μυστικά

στοιχειώνεις, ανατρέπεις κάθε ρήση. 

Γνώση ποτέ δε θα ‘σαι αρκετή

κομμάτι το κομμάτι θα μαζεύω.

Φύση εσύ θεριό κι εγώ αρνί,

ανάσα είμαι έζησα και φεύγω.