ΣΑΝ ΑΣΤΡΑΠΗ ΠΟΥ ΣΒΗΝΕΙ
Με τα
σπασμένα μου φτερά
με παγωμένα
χέρια
με μια ζωή
σαν ανοιγοκλείσιμο βλεφάρου
και μια
ψυχή σαν πουλί στην ερημιά.
Με τα δυο
μάτια μου δειλά
φοβισμένα
αστέρια
και την
αλήθεια μου κρυμμένη στου Χάους τα φαράγγια,
μ’ ένα
γέλιο κι ένα δάκρυ στην καρδιά.
Περνώ το γκρίζο τ’ ουρανού
σαν αστραπή
που σβήνει
και τα
σημάδια του ο καιρός
στο σώμα
μου αφήνει.