ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

 

Πηγάζω απ’ του νερού τα παραμύθια

σταγόνα κρυστάλλινης αφετηρίας

στα χείλη ατρόμητου ποταμού

και ξεκινάω ανεπίστρεπτο ταξίδι.

Κατρακυλάω ανάμεσα σε πέτρες και χώματα

ανακαλύπτω ζωές μέσα στις λάσπες

βουνά εμπόδια εμπρός μου

κι εγώ ανήμπορη ρανίδα συνεχίζω

άγνωστο δρόμο χωρίς αιτία και σκοπό.

Αποκαλυπτική βροχή με πνίγει με αλήθειες

με παρασέρνουν άνεμοι στης γνώσης μου το φόβο

στης μοίρας το φουστάνι μπλέκομαι που ξέπλυνε το αίμα

και με τινάζει βίαια στα χέρια των θεών να πέσω.

Βλέπω μια θάλασσα απέραντη στο τέλος

ένα βυθό που η γαλήνη του τρομάζει,

ίσως να ‘μείναν όλα μισοτελειωμένα

ίσως αιτία και σκοπός βρήκαν λιμάνι

ίσως ο Ήλιος την ψυχή μου να φιλήσει

κι αφού εξατμιστώ

πάλι στο ίδιο παραμύθι επιστρέψω…

 

Φωτογραφία ( Ιθάκη ): Σοφία Κοντογεώργου