ΤΟ ΧΑΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Χρυσάνθεμα λικνίζονται στο βλέμμα του αγέρα

βουνοκορφές χορεύουνε αγέρωχες, στητές

φτερά ορμούν και πάλλονται στου ύψους τη φοβέρα

κυοφορούν τα χώματα τις νέες τους σπορές.

Αλμύρα σφυρηλάτησε το πέτρινο του Χρόνου

υπομονή που χάραξε τους δρόμους των νερών

μηνύματα σωπαίνουνε στ’ ακρόχειλα του Κρόνου

και ομορφιά κρυβάμενη στη γνώση των βυθών.

Καυτό φιλί ζωγράφισε αρχή στη γη του τέλους

και οι στεριές αλλάζουνε στων βράχων τη βουή.

Ριπή σφυρίζει, χάνεται σαν την αιχμή του βέλους

και προχωρά αέναη της Φύσης η ροή.

Θεός μαζί και άνθρωπος, του σύμπαντος αχτίδα

τα μυστικά της ύπαρξης στην άκρη της ψυχής

παράδεισος και κόλαση στην ίδια καταιγίδα

η γένεση κι ο θάνατος το χάδι της ζωής.