ΗΡΘΕ ΠΑΛΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ
Ήρθε πάλι ο
ποιητής
από της
ψυχής μου το σκοτάδι
να με
ταράξει με ανησυχίες και φόβους.
Πόσες φορές
δε σκέφτηκα να τον διώξω
να βρω την
ηρεμία μου
να είμαι κι
εγώ φυσιολογικός
να επιπλέω
ξαπλωμένος ανάσκελα
στη λίμνη
της κοινωνίας
ένα
ευτυχισμένο νούφαρο.
Στο βυθό
της
θάλασσας
του εαυτού
μου
τον είχα
πετάξει κάποτε
αλλά μετά
από καιρό τα νερά φούσκωσαν
αναδύθηκε
από τα κύματα σαν την Αφροδίτη
για να
σαγηνέψει και πάλι τη σκέψη
μου.
Πέρα από
τις βουνοκορφές του μυαλού μου
τον εξόρισα
να χάσει το
δρόμο του γυρισμού
μα εκείνος
έσκισε τον αέρα πετώντας
σαν
πεινασμένο
γεράκι
για να
κατασπαράξει ξανά τη ζωή μου.
Όμως απόψε
θα τον
ξεγελάσω με το καλό
θα τον κάνω
να φύγει μόνος του,
ίσως αυτός
είναι ο πιο έξυπνος
τρόπος
να απαλλαγώ
για πάντα απ’ αυτόν.
<<Φτωχέ μου ποιητή
πάντα
φτωχός θα ‘σαι.
Βλέπεις από
ψηλά
χάνεσαι
μακρυά στη
Γνώση
αναζητάς
την ευτυχία στα μεγάλα ιδανικά
και στη
μοναξιά της δημιουργίας·
όμως στο
τέλος ( το ξέρεις )
θα φύγεις
φτωχός
φτωχός και
-αλίμονο-
αγράμματος.
Αναρωτιέμαι
πώς εσύ
ένας
μορφωμένος κι έξυπνος
ακόμη δεν
το κατάλαβες;
Φτωχέ μου
ποιητή
η ευτυχία
βρίσκεται γύρω μας
στα πιο
απλά πράματα:
να γυρίζεις
στο σπίτι κουρασμένος
και να σε
περιμένει ένα ζεστό χαμόγελο
μια γλυκιά κουβέντα,
ένα ξαφνικό
και αναίτιο φιλί
εκεί που
διαβάζεις την εφημερίδα σου,
όταν, λίγο
πριν κοιμηθείς, γεμίζεις την αγκαλιά σου
με το κορμί
το αγαπημένο.
Φτωχέ μου
ποιητή
άντε τώρα,
ξημέρωσε
φύγε και
μην ξανάρθεις ποτέ πια.
Και
επιτέλους
εγώ θέλω να
ζήσω ήρεμος
δίχως
Μούσες και
Δαίμονες>>.
Όχι, δεν το
φανταζόμουνα έτσι
όχι
γελώντας
περίμενα να
φύγει μελαγχολικός
ή έστω
σκεφτικός
όχι
γελώντας
κοροϊδευτικά,
γιατί
άραγε;…
Η απορία
μου βρήκε τη λύση της όταν ανακάλυψα
πως αυτός ο
διάολος
είχε ήδη
σκαρώσει άλλη μία ιστορία
για τον
άγνωστο
αναγνώστη,
είχε ήδη
γράψει άλλες τρείς καινούριες σελίδες!
Με υστερόγραφο:
καλή
αντάμωση