ΡΩΓΜΕΣ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ
Ρωγμές της
νιότης
αυλακώνουν
το πρόσωπο
βαριά τα
βήματα πια
και
επιλεκτικά
τα μάτια
βλέπουν όλο και πιο κοντά
η σκέψη όλο
και πιο μακριά,
απομακρύνθηκε
το γέλιο
λιγόστεψε η
χαρά.
Στους
σκυμμένους ώμους
οι ουλές
του Χρόνου
οι
ανταύγειες των άστρων
πληγές στο
κορμί,
επίπονες
σταγόνες ζωής
στην έρημο
της αβύσσου
να ξεδιψούν
οι
κουρασμένοι στρατολάτες.