ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

 

Πηγάζω απ’ του νερού τα παραμύθια

σταγόνα κρυστάλλινης αφετηρίας

στα χείλη ατρόμητου ποταμού

και ξεκινάω ανεπίστρεπτο ταξίδι.

Κατρακυλάω ανάμεσα σε πέτρες και χώματα

ανακαλύπτω ζωές μέσα στις λάσπες

βουνά εμπόδια εμπρός μου

κι εγώ ανήμπορη ρανίδα συνεχίζω

άγνωστο δρόμο χωρίς αιτία και σκοπό.

Αποκαλυπτική βροχή με πνίγει με αλήθειες

με παρασέρνουν άνεμοι στης γνώσης μου το φόβο

στης μοίρας το φουστάνι μπλέκομαι που ξέπλυνε το αίμα

και με τινάζει βίαια στα χέρια των θεών να πέσω.

Βλέπω μια θάλασσα απέραντη στο τέλος

ένα βυθό που η γαλήνη του τρομάζει,

ίσως να ‘μείναν όλα μισοτελειωμένα

ίσως αιτία και σκοπός βρήκαν λιμάνι

ίσως ο Ήλιος την ψυχή μου να φιλήσει

κι αφού εξατμιστώ

πάλι στο ίδιο παραμύθι επιστρέψω…

 

Φωτογραφία ( Ιθάκη ): Σοφία Κοντογεώργου      

 

Μικρό ερωτικό

 

Στα αστροχτένιστα μαλλιά του φεγγαριού

η Αφροδίτη αλαφροσκέπαστη κοιμάται

τοξεύει ο έρωτας το στήθος του ονείρου

κι η νύχτα λαβωμένη ξαγρυπνά

μέσ’ στων φιλιών την άσβεστη αγρύπνια.     

 

ΦΑΡΟΙ

 

Μικρή ζωή δεν πρόλαβες

και φεύγεις πριν αρχίσεις.

Στην ανείδωτη νύχτα

λευκά αστέρια αφήνεις

να δείχνουν την πορεία

σαν αγέρωχοι φάροι

που τους χτυπούν τα κύματα

αέρηδες τους δέρνουν

μα στέκουν ορθοί κι αμίλητοι

στ’ απόκρημνα τα βράχια

χαρίζοντας στους ναυαγούς

σωτήριο το φως τους.