ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ 

Διφορούμενες καταστάσεις

προσπαθούν να εναρμονιστούν

στην ψυχρή πραγματικότητα.

Της ψυχής οι καθρέφτες ανήλεοι

ξερνάνε αλήθειες αγόγγυστα

λεπίδες που χαράζουν τις μέρες

φόβους που τις νύχτες στοιχειώνουν.

Το φιλί της ζωής μια εξίσωση

που κανένας δεν ξέρει τη λύση,

μια πνοή φωτεινή, ανεκτίμητη

που αστράφτει στης Γνώσης τα βάθη. 

Παφλασμός στιγμιαίος που χάνεται

κι αντηχεί στο πηγάδι του Χρόνου,

αστραπή που γελώντας αφήνεται

να χαθεί στου απείρου τα χείλη.   

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟ ΝΙΚΟ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ 

Δείξε μου δάσκαλε

τα όρια της Σκέψης,

τα μονοπάτια της Αλήθειας

στον ατέλειωτο της ψυχής λαβύρινθο.

Γέννημα του ανθρώπου

το άγγισμα του θεού

η κόλαση και η παράδεισος

συνυπάρχουν και αντιμάχονται

μέσα μας.

Τα φτερά της ελευθερίας

από επίπονες θυσίες πλασμένα

κι από ματωμένες απώλειες

στο αγκάθινο στεφάνι

της πληγής μας.

Ματαιωμένες ιδεολογίες

κατεστραμμένες θρησκείες

αποδιωγμένες πατρίδες 

κείτονται στην άβυσσο του Νου

κι εγώ εργάτης¹ ανίδεος

αιώνια μαθητευόμενος

το νερό της Γνώσης θα διψάω

που καθάριο απλώνεται

από την αρχή του σκοταδιού

ως των μακρινών απογόνων μου

το άγνωστο φως. 

¹  είμαι ο εργάτης της άβυσσος

   από την ΑΣΚΗΤΙΚΗ του Νίκου Καζαντζάκη  

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΗ ΖΟΡΜΠΑ 

Πόσο κοστίζει η ελευθερία κυρ Αλέξη; 

Πόσο καθείς μπορεί ν’ ανοίξει τα φτερά του; 

Φύγε είσαι λεύτερος

αν έρθει κάποιος και σου πει

εσύ θα φύγεις;  

Όλο και κάποια αλυσίδα θα σε δένει

όλο και κάποια θλίψη θα σου βαραίνει τα πόδια

και της λευτεριάς τα βήματα

πρέπει να είναι ανάλαφρα

σαν ανάσα πεταλούδας

αλλιώς λευτεριά δεν είναι.

Αν σε ξυπνάει μια ανάμνηση τη νύχτα

αν μία λύπη ξεθωριάζει τη χαρά σου

αν πειρασμός για το σκοπό σου αμφιβάλει

τότε λευτεριά δεν είναι.

Η λευτεριά είναι καθάρια σαν τον ήλιο

ένα τραγούδι χιονισμένο στο απόγι

μια ιαχή απ’ του Αχέρωντα την όχθη

μια Γνώση πέρα απ’ τα ύστερα του κόσμου.

Εσύ που καταπιάστηκες με τα ανθρώπινα

τα μπερδεμένα κι άλυτα κουβάρια

πες μου πού είναι η αλήθεια κυρ Αλέξη

στον ουρανό ή μέσα μου

στο θάνατο ή στη ζωή;      

ανάμεσα σε δυο σκοτάδια

          Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο.

          Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή. 

                    ( ΑΣΚΗΤΙΚΗ – Νίκος Καζαντζάκης )  

ανάμεσα σε δυο σκοτάδια

στιγμιαίο αντιλάρισμα

χρωματίζει το έρεβος

με γαλάζιες ανάσες

τραγουδιών που τελειώνουν

σαν ποτάμι θωπεύει

των αιώνων τις όχθες

αναπάντητο αίνιγμα

στις παρυφές του Χάους   

Παράπονο

Μισή χαρά πάντα μου δίνεις

κάτι προσφέρεις, κάτι παίρνεις

ήλιο δειλό ανάμεσα σε σύννεφα

γέλιο πικρό στην άκρη της απώλειας.

Σαν να μη θες την έπαρση ν’ αφήσεις

να παρασύρει τα φτερά μου

να καούν

στης προσδοκίας τις καυτές αχτίδες.

Μισό χαμόγελο

δίπλα στο βλέφαρο της πίκρας

σαν βότσαλο

μόνο για μια στιγμή αναταράσσει

της χαράς τη λίμνη. 

Πέφτω, σηκώνομαι κι απ’ την ανάποδη

στα δύσβατα λασπόνερα της μέρας σου

μεθυσμένος απ’ το πονεμένο σου κρασί,

όπως σ’ εκείνο το παλιό τραγούδι.

Αργό ζεϊμπέκικο στην πίστα της φωτιάς

ανάμεσα χορεύω σε μαχαίρια

με απλωμένα χέρια και ψυχή στον ουρανό

την ύστατη κορόνα μου θ’ αφήσω

με ένα αχ στη γη του Χρόνου να πετάξει

ακούγοντας το τελευταίο το ταξίμι.  


Νοέμβρης 2018 


από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 )
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2019/12/blog-post_40.html

ΦΩΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ ΣΚΟΤΕΙΝΟ

Φως της ψυχής μου σκοτεινό
κουρνιάζει μέσα μου για χρόνια
κι άξαφνα ρίχνει σε ανύποπτη στιγμή
μια λάμψη τόσο δυνατή που με τρομάζει.
Δαίμονες βγαίνουν απ’ τα άδυτα του Νου
παιδιά αυτόνομα απ’ τη δική μου σάρκα
θα τα γνωρίσω, θα τα μάθω ή ποτέ
δε θα προλάβω να τα δω τα μυστικά τους;

Χαμένη ενέργεια πού πας,
πού καταλήγεις μέσ’ στην άβυσσο του χρόνου;
Αφού δεν ξύπνησες σ’αυτό που λέω ζωή
χάνεσαι, άραγε, προτού να ζήσεις;

Γνώση άγνωστη μ’ αφήνει να διψώ
και λίγο – λίγο τις σταγόνες της μου δίνει
που κάθε μία την πληρώνω ακριβά.
Πολλά κερδίζεις, απ’ το δύσκολο το δρόμο.

Αχ, ανθρωπάκι τι ζητάς
σ’αυτό το θαύμα που γύρω σου συμβαίνει;
Αν καταλάβεις πόσο είσαι μικρός
τότε θα βρεις τα πιο μεγάλα.

Ντίνος Ι. Γλαρός

Απρίλης – Μάης 2005

από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ (ποιήματα 1997-2017)
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2018/01/blog-post_45.html

Σχέδιο : Αγγελική Φλυτζάνη

φαντάσου 

                   στον John Lennon

φαντάσου

γαλάζιο σύννεφο στου ορίζοντα τη ράχη

στάλες αγάπης να ραντίζουν τις καρδιές μας

της λήθης άγγισμα να γίνεται το δάκρυ

κραυγές που ενώθηκαν σε μία οι πληγές μας 

φαντάσου

πρασινοκίτρινο χειμέριο λουλούδι

ευωδιάζει μέσ’ στα χρώματα το δείλι

αυδή κεντάει της ζωής μας το τραγούδι

αχνά χαμόγελα στης μέρας το κοχύλι 

φαντάσου

η Φύση σ’ ένα παραμύθι να πιστέψει

και στα παιδιά της να μιλά γαληνεμένη

της ουτοπίας η στιγμή να ζωντανέψει

ονείρου ψέμα στα ακρόχειλα να γέρνει