Απουσία

 

Φωνή που σπάει σε κοφτερά κομμάτια μοναξιάς

σκέψεις - φαντάσματα στοιχειώνουν τους αδειανούς τοίχους

τα δάκρυα απολυμαίνουν τις πληγές

οι σιωπές νυστέρια στο τραύμα της καρδιάς

χαρακώνουν τη μνήμη που αιμορραγεί

αδίστακτα συμπεράσματα. 

Τριγυρνώ στα δωμάτια της ερημιάς

στο μπαλκόνι μου ούτε ένα πράσινο φύλλο

το κρεββάτι δίχως τη ζεστασιά του κορμιού σου

παγώνει όπως το δέρμα μου

και νοσταλγεί της σκιάς σου τα χάδια.  

Οι αναμνήσεις κρυμμένες σ’ ένα ποτήρι κόκκινο κρασί

οι θολοί καπνοί ναρκώνουν τον πόνο

η αποκαμωμένη θλίψη αγγίζει τα βλέφαρα

κι αποκοιμιέμαι

στα σεντόνια της λήθης.