Φωνές στο λυκόφως

Φωνές στο λυκόφως

μοναχικά ουρλιαχτά

τρομάζουν τη σιγή της νύχτας

στην άγρια μέρα που έρχεται

αντιστέκονται ματωμένες

σφαδάζουν στο κατώφλι του πόνου

του Ανθρώπου τις πληγές γλείφουν

να του γιατρέψουν τη θλίψη στα μάτια.

Γκρίζα νεφελώματα σκοτεινιάζουν

τον ουρανό που απλώνεται

πίσω απ’ την άρρωστη βροχή

πίσω από τις διδαχές του μίσους.

Απατημένη νόηση ποτέ δε θα καταλάβεις

πως μέσα απ’ τα χέρια σου έχασες

τον παράδεισο που αιώνες γυρεύεις.

Έλα γαλήνη του σύμπαντος

να σκεπάσεις τις άδικες πράξεις

τις σκληρές συμφορές ν’ αγκαλιάσεις

και το δάκρυ της Γης να σκουπίσεις.     

Μοναχικά σκοτάδια

Μοναχικά σκοτάδια γεύονται τη σιωπή

σε σκονισμένο καθρέφτη μιλάνε

χωρίς να προσμένουν απάντηση

χωρίς να προσμένουν αγάπη

στο θλιμμένο και κρύο κρεββάτι.

Μια αχτίδα στα χείλη λαχτάρησαν

μια χαρά να αγγίξει τα μάτια

ένα ρίγος το δέρμα να ξύπναγε

μια πνοή στα μαλλιά να φυσούσε. 

Σονέτο

Κλείνω τον έρωτα σ’ ένα σονέτο

σε δείλι γαλάζιο με φως μακρινό

σάμπως να μπόραγα να αποφύγω

εκείνο το βέλος το φαρμακερό. 

Δένω τ’ αγγίσματα μ’ ένα σκοτάδι

το δάκρυ μου διώχνω αλλού να χαθεί

λες και κατάφερα μέσ’ στην καρδιά μου

ο πόνος του πάθους γαλήνη να βρει.

Έρωτα πλέκεις ιστό της αγάπης

ονείρου εικόνα στο άδειο μυαλό

πέλαγο γκρίζο με χρώματα βάφεις. 

Τραγούδι στα μάτια, της λήθης νερό

είναι το νεύμα από τα φτερά σου

και άστρο που τρέμει στο μαύρο βυθό. 

σπάσε τα δεσμά

σπάσε τα δεσμά

ένας απέραντος ουρανός σε περιμένει

ένας χαρούμενος ήλιος σε κοιτά

σε ποθεί μια νεαρή αχτίδα

σπάσε τα δεσμά

ένα καινούριο βλέμμα σε ζεσταίνει

σε χαιρετάει μία άγνωστη αυγή

σπάσε τα δεσμά

και νιώσε πόση δύναμη έχουν τα φτερά

ΣΚΟΝΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Σκόνη της πόλης μπαίνει στα μάτια μου

σκόνη της πόλης μέσ’ στην καρδιά μου

βουή ατελείωτη το μυαλό μου ζαλίζει

θορυβώδη οχήματα τη σιωπή μου πληγώνουν,

πόσες στιγμές χαθήκαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα

πόσα όνειρα σταματήσαν στο κόκκινο

πόσες επιθυμίες τα στοπ προσπεράσαν.  

Στα σοκάκια η σκιά μου τρεκλίζει

η μεθυσμένη μου νιότη σε δρόμους αλλιώτικους περπατάει

και τους παλιούς αλλιώς τους βλέπει πια.

Θαλασσινή αύρα το λιμάνι δροσίζει

ο πόνος του νόστου τη μνήμη ξυπνά,

σαν αστραπή περνά ο καιρός σε άγνωστες λεωφόρους

δίχως σήματα και πινακίδες πορεύεται

ώσπου χάνεται σαν ομίχλη σε μουντό πρωϊνό

παγωμένες σταγόνες οι διδαχές του

στον αέρα που μου χαϊδεύει το πρόσωπο

να ανασάνω λίγο ακόμη

να ανασάνω…  



Νοέμβρης 2019 

από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 )
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2019/12/blog-post_26.html

Θυμήσου

Θυμήσου

τα ματωμένα δάκρυα στις γωνιές του κόσμου

τα παγωμένα βλέμματα στις παρυφές της γης

τα φοβισμένα παιδιά δίπλα στους νεκρούς γονείς τους

τα φοβισμένα όνειρα στη σκοτεινιά του νου

θυμήσου

τ’ αυριανό ξημέρωμα που μια ριπή το σκότωσε

τους φιμωμένους ήλιους που δε μιλά το φως τους

τις προδομένες θάλασσες που ‘μείναν δίχως κύμα

θυμήσου

το φίλο που δε γύρισε, τον αδερφό που εχάθη

ευχές που δεν ειπώθηκαν, λυγμούς που ξεψυχήσαν

θυμήσου

και μην επιτρέψεις ξανά.   

Ποιος μπορεί …

Ποιος μπορεί ν’ αντέξει

τη δοξαριά του έρωτα

που την καρδιά μαγεύει

και τη σκέψη νικά;

Μήλο κόκκινο, γλυκό

σταλάζει στιγμές ηδονής

στα μισάνοιχτα χείλη …    

Υποκρισία

Υποκρισία ευχάριστη

με φιλί χαιρετάς και με χαμόγελο

με απαλό χτύπημα στην πλάτη

με λόγια που στάζουν μέλι

μέλι άγριο, γλυκό

να κρύβει τη χυδαιότητα.

Υποκρισία πολυπρόσωπη

μορφή γαλήνια, αγγελική

σαν αηδόνι χαρούμενο η φωνή

μα μουγκρητά και εμετός

τέρατος δόντια ματωμένα

όταν στο χώμα

πέσουν οι μάσκες.  

ΙΘΑΚΗ 

Στον Κωνσταντίνο Καβάφη

Οδυσσέας περιπλανώμενος

χαμένος στα πελάγη των καιρών

ανάμεσα σε Συμπληγάδες τραγουδάω

ότι ενίκησα Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες.

Το φιλί της Κίρκης εγεύτηκα

κάτω από έναστρες ηδονές.

Τη Ναυσικά επλάνευσα

όταν ο ήλιος άστραψε στο γυμνό μου σώμα.

Δίχως συντρόφους ξέμεινα

στης μοναξιάς την άσπλαχνη σιωπή

σιγά μιλώντας ο φόβος μην ακούσει

και των κυμάτων την ορμή ψηλά σηκώσει.

Το θυμωμένο Ποσειδώνα κι αν συνάντησα

έμαθα μέσα μου να μην τον κουβανώ

κι απ’ την οργή του ξέφυγα

ναυαγός και μόνος

τη μοίρα μου να συναντήσω.

Είδα λιμένες πρωτοϊδωμένους

λέξεις αλλιώτικες, παλάτια μακρινά

θάλασσες άγνωστες κι απάτητες στεριές,

της εμπειρίας προσφορές κι απεικονίσεις

που χαϊδεύουν τ’ άσπρα μου τα γένια.

Όσο κι αν είναι πλούσια τα δώρα των Φαιάκων

πόσο μικρά μού φαίνονται στης Γνώσης τη σπηλιά

που θησαυρούς αμύθητους κι ατέλειωτους εκρύβη.

Πόσο δίκιο είχες, δάσκαλε,

το μόνο που μου έδωκεν η Ιθάκη

είναι η νοσταλγική αφήγηση

της γλυκιάς ανάμνησης

από το ωραίον ταξίδι. 

Το ποίημα συμπεριλαμβάνεται στην ανθολογία:
"ΝΕΑ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2020"  

εξιλέωση

κατασταλάζει η θλίψη

στα καλντερίμια της σιωπής

στης μοναξιάς το ηλιοβασίλεμα

αγαλλιάζει ο πόνος

στου εαυτού τα σκοτεινά δρομάκια

φωσφορίζουν απαντήσεις

σαν λεπίδες που σκίζουν

το μανδύα του φόβου

αναγεννιόνται οι θεοί

στις προσευχές της ψυχής     

κόκκινη θάλασσα

μητέρες αφήνουν τα μωρά

και πιάνουν τα όπλα

παιδιά σταματούν το παιχνίδι

και ψάχνουν τα χέρια τους

καίγονται τα όνειρα

στη φωτιά της παράνοιας

βιάζονται οι αξίες

στα όργια της ανηθικότητας

κι εμείς ηδονοβλεψίες πρόστυχοι

σωπαίνουμε

στη θέα της κόκκινης θάλασσας

στο χάος της μαύρης ψυχής μας

Γκρίζος χειμώνας

Κοιμάμαι

στα κατωσέντονα της ήττας

δακρύζω

σε μια ζωή σακατεμένη

φοβάμαι

μέσ’ στα απόνερα της νύχτας

πασχίζω

μη χάσω ό,τι απομένει.

Θυμάμαι

κάποιων ερώτων καλοκαίρια

μαζεύω

τις μαραμένες ανεμώνες

λυπάμαι

τα πεθαμένα πεφταστέρια

σμιλεύω

της ερημιάς γκρίζους χειμώνες. 

ΓΑΛΑΖΙΟ ΣΗΜΑΔΙ ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟ

Βαθυστόχαστα σύννεφα ραίνουν βροχή της ελπίδας

μοναχικά αστέρια διαμελίζουν του σκοταδιού το φουστάνι

βράχοι σιωπηλοί καταλαγιάζουν το θυμό των κυμάτων.

Θάλασσα μεθυσμένη απ’ του φεγγαριού το αντιλάρισμα

αναφιλητό του φωτός στα μαλλιά της Ανδρομέδας

της ζωής γενναίο απαύγασμα στου θανάτου την άκρη.

Αμυδρές προφητείες καθρεφτίζουν στιγμές απ’ το μέλλον

του παρελθόντος σκιές στο παρόν διαγράφουν μηνύματα

ανεπίδεκτα μάτια διαβάζουν του καιρού τα σινιάλα. 

Το γαλάζιο σημάδι στο άπειρο ένα βαλς με το Χρόνο χορεύει

του ανέμου φιλί στον ορίζοντα φτερουγίζει δειλά πριν να πέσει

βρυχηθμός της φωτιάς στο στερέωμα σαν θεός πληγωμένος σπαράζει

το γαλάζιο σημάδι στο άπειρο ξαγρυπνά και ποτέ δεν κοιμάται.

Τα κομμάτια της ζωής μου

Στη Σοφία Κοντογεώργου

Τα κομμάτια της ζωής μου

σκορπισμένα στον καμβά του Χρόνου

σαν κηλίδες επίπονες

σαν πουλιά στου ανέμου τη θέληση

φτερουγίζουν για λίγο και χάνονται

στου παρόντος τη λήθη.

Παραθύρια ανοίγουν της θύμησης

και μου γνέφουν θολές αναμνήσεις

σκιές αμυδρές που αντάμωσαν

με τον ήλιο της μέρας μου. 

Στάλες βροχής που ακούμπησαν

του προσώπου τη νιότη γελώντας

βιαστικά εκυλήσαν και γίνανε

λυπημένες ρυτίδες της Γνώσης. 

Αχ! Ανάμνηση κόρη της Μνήμης

αυστηρή μου δασκάλα που δίδαξες

της στιγμής το αιώνιο σώμα…  

Εμπειρία

Φίλη καλή και μακρυσμένη

λουλούδι άκοπο σε δύσβατη κορφή

πουλί αγέρωχο με τα μεγάλα τα φτερά

σκιά του ορίζοντα στο νύχτωμα της μέρας

πάντα στο τέλος έρχεσαι

σαν αποκαλυπτική αυλαία φανερώνεις

το νόημα που ήταν μπλεγμένο

μέσ’ στης Αλήθειας τα μαλλιά.

Γερόντισσα σκυφτή, καλοσυνάτη

με τις κουβέντες σου απλές και μετρημένες

καλησπερίζεις στην αυλή σου τους φτωχούς

νερό κερνάς τους κουρασμένους στρατολάτες.

Ηλιοβασίλεμα διαφωτιστικό

φιλί της Γνώσης στο στερνό μας το αντίο

ήρθες αργά σαν ένα άστρο που βουτά

και που δεν πρόλαβε

το φως του να μας δείξει.  

Το ποίημα συμπεριλαμβάνεται στην ανθολογία: 

"ΝΕΑ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2020"  

Βγαίνω στο φως

Βγαίνω στο φως

ανοιγοκλείνω τα φτερά

πετώ ψηλά

και πιο ψηλά

τόσο που δεν κοιτάζω πια

παρά μόνο τα χρώματα

πάνω στης Γης το σώμα. 

Όλα αλλιώς

μέσ’ στου μυαλού την ξαστεριά

ζητώ ξανά

τα πιο πολλά

τα πιο μεγάλα μυστικά

στης ζωής μας τα χώματα

ήλιο μικρού χειμώνα.

Βγαίνω στο φως

και αγκαλιάζω τη χαρά

εδώ κοντά

και πιο κοντά

τόσο που δεν υπάρχει πια

παρά μόνο στα χρώματα

πάνω στης Γης το σώμα. 

Το ποίημα μου "προσπαθώ" έλαβε έπαινο συμμετοχής
στον 1ο πανελλήνιο διαγωνισμό ποίησης ( 2019 )
του Ιδρύματος ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΣΙΑΦΛΑ ΜΠΑΛΟΓΛΟΥ.

προσπαθώ

προσπαθώ να αγγίξω

την άκρη απ’ το φουστάνι σου

το αιθέριο πέρασμα στην ψυχή να το νιώσω

την αυγή ροδοπέταλο στο λαιμό μιας αχτίδας

αλαβάστρινο φίλημα ανοιξιάτικης αύρας

ατενίζω ανίδεος

των χειλιών σου σημάδια

στο κορμί της αλήθειας μου φυλαχτά πορφυρένια

ανεξήγητα σύννεφα ουρανού μακρυσμένου

μυστική θεία βούληση απροσδόκητου ήλιου

στον αγέρα ρινίσματα

της σοφίας η γύρη

μελισσών σιγοβούισμα στο λιοπύρι της μνήμης

εμπειρία επώδυνη σαν καθρέφτη εικόνα

εισπνοές χρόνου γέροντα που διδάσκει γελώντας 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Γεννήθηκα το 1972 στους Φούρνους Κορσεών, όπου μεγάλωσα και τελείωσα το λύκειο. Από το 1991 διαμένω μόνιμα στον Πειραιά. Η ενασχόλησή μου με τη γραφή, προς το παρόν δεν έχει εκδοθεί σε έντυπη μορφή και το κύριο μέρος της είναι συγκεντρωμένο σε τρεις ποιητικές συλλογές, μία γενική και δύο θεματικές: ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 ) / ΟΥΡΆ ΑΠΟ ΠΑΓΩΝΙ ( ποιήματα για παιδιά ) / ΜΕ ΤΩΝ ΛΕΞΩΝ ΤΣΙ ΜΑΤΙΣΈΣ ( μαντινάδες ). Έπεται η συνέχεια...  

Συμμετέχω στις ποιητικές ανθολογίες:

Ποιητικές συμπλεύσεις 3 - Ρευστά όρια ( εκδόσεις Εντύποις 2019 )
Της νύχτας τα καμώματα ( εκδόσεις κύμα 2019 )
Αχ! Έρωτα... - Ανθολόγιο ερωτικής ποίησης, ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2020 ( εκδόσεις Βεργίνα ) 

Αχ! Έρωτα…- Ανθολόγιο ερωτικής ποίησης, ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2021 (εκδόσεις Βεργίνα) 

Αχ! Έρωτα…- Ανθολόγιο ερωτικής ποίησης, ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2022 (εκδόσεις Βεργίνα)   

ΝΕΑ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2020

ΝΕΑ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2021

ΝΕΑ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2023      

Ποίηση Ένας δρόμος προς το όνειρο. Θεσσαλονίκη – Αθήνα 2020 ( ιδιωτική έκδοση )

Της ειρήνης το βλέμμα ( ιδιωτική έκδοση )    

Το ποίημα μου ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΛΙΜΑΝΙ έλαβε τιμητική διάκριση

στο λογοτεχνικό διαγωνισμό (2017)

του Σωματείου Λόγου και Τέχνης "ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ".

Το ποίημα μου  « προσπαθώ » έλαβε έπαινο συμμετοχής
στον 1^ο πανελλήνιο διαγωνισμό ποίησης ( 2019 )
του ιδρύματος ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΣΙΑΦΛΑ ΜΠΑΛΟΓΛΟΥ. 

Το ποίημα μου ΧΡΗΣΜΟΣ έχει μεταφραστεί στα αλβανικά
από τον ποιητή Δημήτρη Κοκαβέση. 

Το ποίημα μου ΠΥΓΟΛΑΜΠΙΔΑ συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο του Βασίλη 

Καραβάση: ΑΡΙΣΤΕΡΑ? Άσε μας κουκλίτσα μου! ( αυτοέκδοση 2019 ) 

Τα ποιήματά μου δημοσιεύονται διαδικτυακά στο facebook 
στη σελίδα μου ( Ντίνος Ι. Γλαρός - στης Ποίησης την άκρη https://www.facebook.com/NtinosGlarosstisPoiisistinakri/ ) 
και στο προφίλ μου ( Ντίνος Ι. Γλαρός https://www.facebook.com/NtinosGlaros )
καθώς και στο προσωπικό μου ιστολόγιο ( Ντίνος Ι. Γλαρός - στης Ποίησης την άκρη https://ntinosglaros.blogspot.com/ )

Μελοποιήσεις, οπτικοποιήσεις, απαγγελίες ποιημάτων και στίχων μου 

δημοσιεύονται στο κανάλι μου στο youtube

https://www.youtube.com/channel/UCMN2XLGYP_Rc7zsidKXpOLw   

Στάλες της Γνώσης 

Το φόβο κοιτάζω στα μάτια

ορθώνω μπροστά του

το όποιο μου ανάστημα

κι ανοίγω το στόμα να βγάλω

μια κραυγή πιο μεγάλη

από το μέγεθός μου,

πως δε φοβάμαι να δει

και να τρομάξει! 

Φωνές αλυχτούν απ’ το βάθος

της λήθης των παιδικών μου χρόνων

και γίνονται πράξεις αθέλητες

και τρόμοι αλώβητοι, λεύτεροι.

Την ανάσα μου κόβουν στη μέση

μέσ’ στου ύπνου φωλιάζουν το χάδι

της εγρήγορσης αλλάζουν τα βήματα

του μυαλού εντολές καθορίζουν.

Μα βαθιά αν βουτήξω με θάρρος

στην κρυφή της δειλίας αιτία,

της ψυχής μου πρωτόγνωρο άγγισμα

θα χαϊδεύει της αλήθειας το δέρμα. 

Ασυνείδητη αύρα του είναι μου

μυστικές του Εγώ μου εκρήξεις

αναμνήσεις ανείδωτες σύννεφα

μέσ’ στο χρόνο μου

στάλες της Γνώσης.   

Αχέροντας

Σε ανύποπτη στιγμή

θα έρθει

σαν έκπληξη απαστράπτουσα

με λαμπιόνια που σβήνουν

σ’ ένα σκοτάδι

χωρίς γυρισμό… 

Θα με ρωτήσει αδίστακτα

ποιες ήταν οι πράξεις μου

και θα αποφασίσει

αν θα με σύρει μαζί του

απ’ τα μαλλιά τραβώντας με

ταπεινωμένο δέρμα δίχως ψυχή

ή αν στο πλάι του

διασχίσω περήφανα

το μεγάλο ποτάμι

ως την απέναντι όχθη

του Αχέροντα. 

Αμερόληπτος δικαστής 

δικαιοσύνης ακλόνητης

απονέμει γαλήνη

τιμωρεί με ερινύες

θλιβερές και αιώνιες.

Απονέμει γαλήνη

ή καταδικάζει

της ύπαρξης το πέρασμα

στων ζωντανών την άγνοια. 

Θα μιλήσω ξέπνοα

θα ζητήσω να μάθω

αν αρχή ήταν τώρα

της ζωής μου και πάλι

τι θα έδινε τάχα μου

στο ταξίδι να πάρω

μια κουβέντα για ρότα μου

του μυαλού αστρολάβο;

Και ο πάνσοφος γέροντας

θα μ’ αγγίξει στον ώμο

προς τα πίσω κοιτάζοντας

με το χέρι θα δείξει,

τελευταία απάντηση

που ζητώ θα μου δώσει: 

σαν κριτής η ανάμνηση

όσων άφησες πίσω

θα μιλήσει για σένανε

και το βιος θα μετρήσει…

τώρα κρίνε και λόγιασε

αν θα ζήσει για πάντα

ή αν τον εχαράμισες

στην ανούσια ύπαρξη

της ψυχής σου το θάνατο…    

Στο περιθώριο λησμονημένη

Στο περιθώριο λησμονημένη,

απ’ το παράθυρο η θλίψη σου κοιτά

του γκρίζου ουρανού το δάκρυ

λυπημένο τραγούδι τα χείλη σου

προσφέρεται στη μνήμη των περαστικών

κανείς δεν ακούει το θρήνο σου

κανένας δε βλέπει

τη βουβή ικεσία στο βλέμμα. 

Μαστροποί το κορμί σου θωπεύουν

και τα λόγια σου φαύλοι λερώνουν

εκπορνεύονται στάλες αγάπης

βρωμερή πληρωμή

με αντίτιμο κάλπικο.

Η κραυγή σου στιλέτου λαμπύρισμα

μέσ’ στη νύχτα ουρλιάζει γυμνή

της καρδιάς το σφυγμό να ξυπνήσει:

Όχι. Πόρνη δεν είμαι.

Της ανάγκης η λύτρωση είμαι

του ανείπωτου πόθου εκπλήρωση

το απάνεμο χάδι στο φόβο

της ψυχής η σκιά που φτερούγισε

της πληγής η ουλή που θυμίζει.     

Παλιά σκαριά σακατεμένα

Παλιά σκαριά σακατεμένα

απ’ τους υφάλους των τσακισμένων ονείρων.

Θλιμμένοι ναύτες γελασμένοι

δεν είδανε ποτέ τους φάρους

τις ρότες έχασαν διαβάζοντας

σημάδια λαθεμένα. 



Μάης - Ιούνης 2019 

από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 )
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2019/12/blog-post_53.html