Στάλες της Γνώσης 

Το φόβο κοιτάζω στα μάτια

ορθώνω μπροστά του

το όποιο μου ανάστημα

κι ανοίγω το στόμα να βγάλω

μια κραυγή πιο μεγάλη

από το μέγεθός μου,

πως δε φοβάμαι να δει

και να τρομάξει! 

Φωνές αλυχτούν απ’ το βάθος

της λήθης των παιδικών μου χρόνων

και γίνονται πράξεις αθέλητες

και τρόμοι αλώβητοι, λεύτεροι.

Την ανάσα μου κόβουν στη μέση

μέσ’ στου ύπνου φωλιάζουν το χάδι

της εγρήγορσης αλλάζουν τα βήματα

του μυαλού εντολές καθορίζουν.

Μα βαθιά αν βουτήξω με θάρρος

στην κρυφή της δειλίας αιτία,

της ψυχής μου πρωτόγνωρο άγγισμα

θα χαϊδεύει της αλήθειας το δέρμα. 

Ασυνείδητη αύρα του είναι μου

μυστικές του Εγώ μου εκρήξεις

αναμνήσεις ανείδωτες σύννεφα

μέσ’ στο χρόνο μου

στάλες της Γνώσης.