Τα τείχη της ντροπής

Το τείχος της ντροπής θυμάμαι

όπως και τόσα άλλα τείχη

ορατά κι αόρατα

που υψώνονται ανάμεσα

στις καρδιές των ανθρώπων…

Αχ! λευτεριά πολυπόθητη

κηλίδες αίματος πολλές

λερώνουν τ’ άσπρο σου φουστάνι

κι εσύ σκυφτή και πληγωμένη

θυσία μάταιη

στη λάσπη ξεθωριάζεις.   


9 Νοέμβρη 2019 


από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 )
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2019/12/blog-post_56.html

Το χώμα σκάβω της ψυχής μου

Το χώμα σκάβω της ψυχής μου

να φυτρώσουν οι σπόροι

προσφορά άσπιλη

στων αιώνων το βλέμμα.

Πολύχρωμα, ευωδιαστά κι αγκάθινα

τα λουλούδια της Σκέψης

ποιες αισθήσεις θα αγγίξουν

και τρεμάμενα

σε ποια χέρια θα ξαναγεννηθούν; 

Ορμητικά νερά

αυλακώνουν τη φλούδα του Χρόνου

πριν εξατμιστούν στον ορίζοντα

πριν γίνουν αστέρια του Χάους. 

Το χώμα σκάβω της ψυχής μου

μα το νόημα απρόσιτο

όπως η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.

Οι λέξεις πόρνες

πανέμορφες και ποθητές

όλοι τις αγαπούν

σε όλους δίνονται

μα δεν ανήκουν σε κανέναν.

Η πένα χειρουργικό νυστέρι

σε άρρωστες αρτηρίες,

το μελάνι δάκρυ των πεσόντων

στη ματαιοδοξία της επιβεβαίωσης

στην πομπή της αθανασίας. 

Η ζωή μου θα τελειώσει

τρελό κι ανέστιο πουλί

στη μανία των ανέμων

κελαηδώντας

των παλμών τις αγωνίες.  

Μικρή ζωή

Μικρή ζωή που χάνεσαι

πλοίο που ξεμακραίνεις

ένα πικρό παράπονο

κάθισε να σου πω

στα χείλη το γλυκό νερό

μου δίνεις και μου παίρνεις

όπως το κύμα του γιαλού

σα σέρνει το χορό.

                     -R-

Κύμα του βοριά

πάρε με μακριά

καράβι αλαργινό

στάσου να σε δω

στάσου να σε δω.

Σαν όνειρο το χάδι σου

αέρας τα φιλιά σου

βιάστηκε η αγάπη σου

κι έχασα τον καιρό.

Το γέλιο σου παράδεισος

μαχαίρι η ματιά σου

κρύψε με μέσ’ στον ίσκιο σου

άλλο να μην πονώ.

                   -R-

Κύμα του βοριά

πάρε με μακριά

καράβι αλαργινό

στάσου να σε δω

στάσου να σε δω.

Σύνθεση: Τηλέμαχος Βούλγαρης 

Η μέθη της κυρά Μούσας

Η μέθη της κυρά Μούσας

διονυσιακός χορός στους πρόποδες της Σκέψης,

αλλόκοτοι αλαλαγμοί απ’ του μυαλού το λαβύρινθο

ανυποψίαστα πετάγματα σε ανείδωτους ορίζοντες

τσακισμένα φτερά απ’ την ορμή των ανέμων

μεθυσμένα όνειρα αξημέρωτης νύχτας

νικημένες ελπίδες μ’ ανοιχτές τις πληγές τους

στροβιλίζονται στο ποτήρι της

σαν μελλούμενα οράματα

εκστασιασμένου προφήτη. 

Πατρίδα αχάριστη

Πατρίδα αχάριστη

με λυσσασμένα σκυλιά για κυβερνώντες

κίβδηλους σωτήρες που αγορεύουν

περιφέροντας τα υπέρβαρα σαρκία τους.

Ξεπουλάμε νερό και φως

πόρνες αδήλωτες και γερασμένες

σε πρόχειρους οίκους ανοχής

μοιραζόμαστε ο καθείς το ποσοστό του

κι έπειτα τις αφήνουμε

άπλυτες και πεινασμένες.

Νταβατζήδες πολυμήχανοι

αγράμματοι εθνικόφρονες

απαίδευτοι φιλόσοφοι

δυόμισι χιλιάδες χρόνια

από το όλα στο τίποτα.

Πατρίδα είμαι εγώ

εγώ το νερό και το φως

εγώ ο μαστροπός κι η πόρνη

εγώ το σκοτάδι

εγώ η αχτίδα…