Το χώμα σκάβω της ψυχής μου

Το χώμα σκάβω της ψυχής μου

να φυτρώσουν οι σπόροι

προσφορά άσπιλη

στων αιώνων το βλέμμα.

Πολύχρωμα, ευωδιαστά κι αγκάθινα

τα λουλούδια της Σκέψης

ποιες αισθήσεις θα αγγίξουν

και τρεμάμενα

σε ποια χέρια θα ξαναγεννηθούν; 

Ορμητικά νερά

αυλακώνουν τη φλούδα του Χρόνου

πριν εξατμιστούν στον ορίζοντα

πριν γίνουν αστέρια του Χάους. 

Το χώμα σκάβω της ψυχής μου

μα το νόημα απρόσιτο

όπως η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.

Οι λέξεις πόρνες

πανέμορφες και ποθητές

όλοι τις αγαπούν

σε όλους δίνονται

μα δεν ανήκουν σε κανέναν.

Η πένα χειρουργικό νυστέρι

σε άρρωστες αρτηρίες,

το μελάνι δάκρυ των πεσόντων

στη ματαιοδοξία της επιβεβαίωσης

στην πομπή της αθανασίας. 

Η ζωή μου θα τελειώσει

τρελό κι ανέστιο πουλί

στη μανία των ανέμων

κελαηδώντας

των παλμών τις αγωνίες.