Η ΑΓΑΠΗ ΚΛΑΙΕΙ

 

Η αγάπη κλαίει απογοητευμένη

στις σπηλιές του μίσους

στα σκοτάδια της έπαρσης.

Με αγνό, αμόλυντο νερό

καθαρίζει τις πληγές της,

με ουρανό αναμάρτητο

γιατρεύει τις σάρκες της.

Ψιθυρίζει δειλά ανείπωτες προσευχές

που κανείς δεν ακούει,

ζωγραφίζει ανείδωτα χρώματα

που κανένας δε βλέπει,

τραγουδά ανήκουστες μουσικές

που κανείς δεν αισθάνεται.

Η αγάπη κλαίει

στα σκοτωμένα όνειρα των παιδιών

στην ορφανή αγκαλιά μιας μητέρας

στη βιασμένη αθωότητα ενός κοριτσιού.

Η αγάπη κλαίει

στον παραλογισμό θεών και διαβόλων

στην παράνοια αλλοπρόσαλλων μυαλών

στην αχόρταγη λαιμαργία θνητών συμφερόντων

στης ανθρώπινης ψυχής το έρεβος.