Τι νούμερο φορούσε η Σταχτοπούτα;

Τι νούμερο φορούσε η Σταχτοπούτα;

Το γοβάκι της ταίριαξε απόλυτα

ο πρίγκηπας ησύχασε

μαζί του κι εμείς

όμως κανένας δε μας είπε

αφού κανείς δε ρώτησε

τι νούμερο, άραγε, φορούσε;

Κι εγώ που θέλω δώρο να της κάνω

δυο γόβες όμορφες, ερωτικές

με αισθησιακό ψηλό τακούνι

τι μέγεθος να πάρω;

Υποδηματοποιοί όλου του κόσμου μαζευτείτε

γλυκό κρασί θα σας κεράσω και μεζέδες εκλεκτούς

στο πρόβλημά μου λύση για να βρείτε,

αφού μόνο εσείς μπορείτε

μιας και τον πρίγκηπα τον ίδιο αν συναντούσα

αν ήταν άντρας γνήσιος κι αληθινός

τότε ούτε κι αυτός θα γνώριζε…

Ποιος άντρας, άλλωστε, γνωρίζει

το νούμερο της Σταχτοπούτας του; 

Γυρολόγος των λέξεων

Γυρολόγος των λέξεων

περιφέρομαι στις γειτονιές

πουλώντας την πραμάτεια μου

τραγουδώντας τα αγαθά μου:

Πάρε κόσμε!

Λέξεις καλές

λέξεις φτηνές

απ’ όλα έχει ο μπαξές,

ποιήματα χαρούμενα

ποιήματα μελαγχολικά

ποιήματα ερωτικά

ποιήματα έμμετρα κι ελεύθερα!

Πάρτε κόσμε κι αναγνώστε

κι ό,τι θέλετε πληρώστε!

Βιβλία φρέσκα

τα πιο φτηνά της αγοράς

ένα πουλώ, ένα χαρίζω!

Πάρτε κόσμε και διαβάστε

πάρε κόσμε!

Στήνω τον πάγκο μου

στις φτωχικές πλατείες

το μαγαζί μου δείχνω στους περαστικούς

ντελάλης λέξεων και εικόνων

υπηρέτης πιστός και αφοσιωμένος:

Πάρε κόσμε!

Αίμα ζεστό

αίμα φτηνό

θα δεις το φόβο που προσμένεις

δειλής ψυχής και πληγωμένης

θα δεις τα μάτια μου που κλαίνε

και τις βραδιές που ξαγρυπνώ.

Πάρτε κόσμε και διαβάστε

κι αν δεν έχετε λεφτά

σας χαρίζω τα μισά!

Πάρτε κόσμε κι ελεήστε

το φτωχό τον ποιητή

κι ίσως κάτι εκεί να βρείτε

ν’ αγαπήσετε πολύ

μία λέξη, ένα στίχο

μια ιδέα φωτεινή

κι άμα τίποτα δε βρείτε

καραβάκι το χαρτί

και αφήστε το να λιώσει

με την πρώτη τη βροχή.

Πάρε κόσμε! 

Δε βλέπεις

Δε βλέπεις

τα λουλούδια που χρωματίζουν τη μέρα σου

κι αφήνεις τα αγκάθια να τρυπούν την ψυχή σου

δε βλέπεις

το γαλάζιο ορίζοντα που απλώνεται γύρω σου

και τυφλός στο σκοτάδι βαδίζεις

δε βλέπεις

της ύπαρξής σου το νόημα

της αλήθειας τα αιμάτινα χείλη

της Φύσης το ανεπαίσθητο άγγισμα

το κάλεσμα της θνητής σου υπόστασης

τον ατέλειωτο, σύντομο δρόμο

τις κοιλάδες τις άγονες

τα βουνά από μίσος εντός σου.

Δε βλέπεις

παρωπίδες θαμπώνουν την όραση

ανεξίτηλα δάκρυα καίνε

της αγάπης τα ρόδινα μάγουλα

δε βλέπεις

τον παράδεισο μέσα σου

και στην πύρινη κόλαση αφήνεσαι

στου χειμώνα τις πέτρινες νύχτες

να χαθείς στο κενό

πριν ανθίσεις. 

Ονειρικό

Ο ουρανός μαζεύει τις πληγές του κόσμου

το φεγγάρι αφουγκράζεται τα όνειρα των ανθρώπων

ο ήλιος ζεσταίνει τα δάκρυα και τα κάνει αστέρια

να λάμπουν στο μαντήλι του.

Το κόκκινο ποτάμι γαλήνεψε στις εκβολές του παραδείσου

η ανώφελη κόλαση πάγωσε στα φτερά των αγγέλων

εισβάλει το άρωμα του ρόδου στις φοβισμένες καρδιές

οι αβέβαιες νύχτες ξεκουράζονται στα δάχτυλα του Μορφέα.

Τα πουλιά καινούρια τραγούδια κεντάνε

σε ανείδωτους ορίζοντες,

ο ποιητής τα σκοτάδια του ψηλαφίζει

για να φωτίσει το Χρόνο.  

Το ποίημα συμπεριλαμβάνεται στην ανθολογία:

Ποίηση. Ένας δρόμος προς το όνειρο. Θεσσαλονίκη – Αθήνα 2020 ( αυτοέκδοση ) 

ΡΩΓΜΕΣ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ

Ρωγμές της νιότης

αυλακώνουν το πρόσωπο

βαριά τα βήματα πια

και επιλεκτικά

τα μάτια βλέπουν όλο και πιο κοντά

η σκέψη όλο και πιο μακριά,

απομακρύνθηκε το γέλιο

λιγόστεψε η χαρά. 

Στους σκυμμένους ώμους

οι ουλές του Χρόνου

οι ανταύγειες των άστρων

πληγές στο κορμί,

επίπονες σταγόνες ζωής

στην έρημο της αβύσσου

να ξεδιψούν

οι κουρασμένοι στρατολάτες.  

ΥΑΚΙΝΘΟΙ

Υάκινθοι με πρόσωπα λευκά

σαν αχτίδα σε ατίθασο κύμα

χορεύουν στου ανέμου τα δάχτυλα

τ’ ουρανού τα μαλλιά χρωματίζουν.

Τον ανθό τους τον εύοσμο φίλησα

να ξεχάσω για λίγο τη λύπη

που στον κόσμο τριγύρω απλώθηκε

και αγκάθια γεμίζει τις μέρες.

Υάκινθοι με πρόσωπα λευκά

το σπόρο της χαράς να ωριμάσει

αφήσανε στο άνυδρο το χώμα. 

Το ποίημα συμπεριλαμβάνεται στην ανθολογία:

Ποίηση. Ένας δρόμος προς το όνειρο. Θεσσαλονίκη – Αθήνα 2020 ( αυτοέκδοση )