ΛΑΜΠΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ

 

Λάμπει ο έρωτας, αυγή της μέρας,

πάλι μεθά στην ανθισμένη γύρη

όμως εγώ στης θλίψης το λιοπύρι

στ’ άλικο καίγομαι πικρής εσπέρας. 

Είμαι ανήμπορο πουλί κι αγέρας

σπάει φτερά κι όλες τις πτήσεις φθείρει,

άδεια ψυχή στην ερημιά θα γείρει

πάντοτε μόνη της μιλά στο τέρας.

Όμως σαν έρχεται γλυκό το χάδι

όλα τα άσχημα αλλάζουν όψη

όταν κρατιόμαστε από το χέρι.

Όταν το όνειρο μέσ’ στο σκοτάδι

πύρινο άγγισμα στο σώμα δώσει

νέους ορίζοντες το φως θα φέρει. 

 

*Σονέτο ιταλικό ( Πετραρχικό )