γαλήνιο έρεβος 

γαλήνιο έρεβος στην άκρη μιας αχτίδας

κοπή απρόσκλητη στο νήμα της στιγμής

σημάδι άσβηστο στο σώμα του απείρου

λιμάνι άγνωστο μιας χώρας μακρινής

μοιραίο φίλημα της ύστερης ανάσας

θλιμμένο κάλεσμα σε πένθιμη γιορτή

ανανεώσιμη μορφή αθανασίας

το κάθε τέλος να γεννάει μια αρχή 

ΤΟ ΧΑΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Χρυσάνθεμα λικνίζονται στο βλέμμα του αγέρα

βουνοκορφές χορεύουνε αγέρωχες, στητές

φτερά ορμούν και πάλλονται στου ύψους τη φοβέρα

κυοφορούν τα χώματα τις νέες τους σπορές.

Αλμύρα σφυρηλάτησε το πέτρινο του Χρόνου

υπομονή που χάραξε τους δρόμους των νερών

μηνύματα σωπαίνουνε στ’ ακρόχειλα του Κρόνου

και ομορφιά κρυβάμενη στη γνώση των βυθών.

Καυτό φιλί ζωγράφισε αρχή στη γη του τέλους

και οι στεριές αλλάζουνε στων βράχων τη βουή.

Ριπή σφυρίζει, χάνεται σαν την αιχμή του βέλους

και προχωρά αέναη της Φύσης η ροή.

Θεός μαζί και άνθρωπος, του σύμπαντος αχτίδα

τα μυστικά της ύπαρξης στην άκρη της ψυχής

παράδεισος και κόλαση στην ίδια καταιγίδα

η γένεση κι ο θάνατος το χάδι της ζωής.

Μαντινάδες - youtube

Μουσική: Τηλέμαχος Βούλγαρης Στίχοι: Ντίνος Ι. Γλαρός
Φωνή: Ελένη Κατσούλη Βιολί: Μιχάλης Κουντούρης Πιάνο: Γιάννης Σιψάκος
Από τη συλλογή τραγουδιών "Λιτές ανάσες"

Βίντεο: Ανναλίνα Φωτοπούλου

https://www.youtube.com/watch?v=rZv7v1hoEXs

Κοίτα το μισοφέγγαρο γλυκά που μας ζεσταίνει.
Παίξε βιολί περήφανο τραγούδι που ανασταίνει.

Μία ζωή μας δόθηκε
όμορφο ό,τι έχεις.

Παίξε βιολί περήφανο τραγούδι που ανασταίνει.
Μία πνοή μονάκριβη ο χρόνος που μας μένει.

Κοίτα το 'λιοβασίλεμα ξανά σκοτάδι φέρνει.

Μία ζωή μας δόθηκε
όμορφο ό,τι έχεις.

Παίξε λαούτο στεριανό και λύρα σκαλισμένη.
Μία πνοή μονάκριβη ο χρόνος που μας μένει.

Όλα εδώ υπάρχουνε μην ψάχνεις παραπέρα.
κόλαση και παράδεισος μας λένε καλημέρα.

ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΟ ΧΑΔΙ

Κλείνω τα βλέφαρα στου έρωτα το χάδι

άγγισμα λαίμαργο ταράζει το κορμί, 

σκέψη που έρχεται στον ύπνο σου το βράδυ

και αντιστέκεται στου χρόνου τη ροή. 

Στάζουν τα λόγια σου στη λίμνη της καρδιάς μου

κύκνοι απλώνουν τα ολόλευκα φτερά

και φτερουγίζουν στις γωνιές της μοναξιάς μου

ψίθυροι λάγνοι και τραγούδια θαλερά.

Κι αν είναι μία μέσ’ στο άπειρο στιγμούλα

μία ανάμνηση θολή που μας κοιτά

ένα καθόλου στου για πάντα τη σκιά

κάθε ανάσα θα τη ζήσω ως το τέλος

μέσα στα κύτταρα θα νιώσω τη φωτιά

και θ’ αγκαλιάσω με το αίμα μου το βέλος. 

ΛΙΤΕΣ ΑΝΑΣΕΣ

Λιτές ανάσες

στο βλέφαρο του Χρόνου

στου απείρου το πέλαγο

στα τυφλά ταξιδεύουν.

Χρωματίζουν του σύμπαντος

τα ερέβινα χείλη

με ερώτων σκιρτήματα

και γαλάζιες ανταύγειες. 

Λιτές ανάσες

προσφέρουν στο Χάος

της ζωής τη συνέχεια

στου θανάτου το χάδι

εξανεμίζουν νερό και φως

λίγο πριν

ψυχές να γίνουν.  

ΧΡΗΣΜΟΣ

Μετάφραση στα αλβανικά του Δημήτρη Κοκαβέση

ΧΡΗΣΜΟΣ

Χτίζω το όνειρο στη σάπια μου ελπίδα
και στου δασκάλου μου τη λάγνα συμβουλή
σύνορο νόθο, αδιάφορη πατρίδα
και στα φτερά μου της απάτης το κερί.

Μέσα στην κόπρο του Αυγεία γελασμένος
να καθαρίζω των αιώνων τη βρωμιά
από θεούς κι από ανθρώπους προδομένος
στο φως μαραίνομαι σαν άσκοπη σκιά.

Λησμονημένος Οδυσσέας που ‘χει πάρει
λωτό της λήθης και της Κίρκης το πιοτό
χίλιες Ιθάκες στων Σειρήνων το δοξάρι
να τραγουδούν της Πηνελόπης το χαμό.

Αν ξεχωρίσεις την αλήθεια απ’ το μύθο
θα έχεις λύσει της Πυθίας το χρησμό …

Ντίνος Ι. Γλαρός

Δημοσίευση 1-7-2018

Προφητεία.

Να χτίσεις όνειρο, σάπια ελπίδα και
Δάσκαλοι πάνω του χωρίς αξία μια πληροφορία...!
Κάθαρμα όρια, αδιάφορη πατρίδα με εγκατέλειψε
Και τα φτερά της προδοσίας, το κερί.

Ενήλικας μέσα σε λίπασμα και σκάνδαλα
Απογοητευμένος, τα αποβράσματα του shekuje καθαρά
Από τους θεούς και από τον πρόδωσε άνθρωπο
Το φως στεγνό, όπως η σκιά χωρίς αποτέλεσμα, δεν θα κολυμπήσει

Ξεχνιέται Η Οδύσσεια είχε πάρει
Lotus harrese και ποτό ποτό δεν ρωτάω
Χίλια Ιθάκη μεταξύ sirenash προκάλεσε
Το χαμένο τραγούδι, η καταστροφή.

Και αν η αλήθεια μοιράζεται ανάμεσα σε μύθους
Θα λύσουμε την προφητεία της oracle του Απόλλωνα.

Dinos I. Glaros Post 1-7-2018 

PROFECI.

Ndërtoj ëndrrën, shpresës të kalbur dhe
të mësuesit mbi të pa vlerën një këshillë...!
kufij bastard, indiferent atdheu më braktisi
dhe krahëve të tradhëtisë, qiri.

I rritur brenda plehut dhe skandaleve
zhgënjyer, fëlliqësinë e shekuje pastroj
nga perënditë dhe nga njeriu i tradhëtuar
dritës thahem, si hije , pa rezultat.

I harruar Odisea kishte marrë
lotus harrese dhe pijen e Circës nuk kërkoj
njëmijë Itaka mes Sirenash provokuar
Këngën e humbur Penelopës, asgjesoj.

Dhe nëse ndahet e vërteta në mes mitesh
do kemi zgjidhur profecitë orakullit Apollon.

Dinos I. Glaros Post 1-7-2018 

ΣΟΥ ΔΟΘΗΚΑ

Σου δόθηκα

σχεδόν ολοκληρωτικά,

στα δύσβατα μονοπάτια της αγκαλιάς σου

γεύομαι τα φιλιά της ψυχής μου

να στάζουν μέλι και αίμα.

Σε απαρνήθηκα

στη λιποψυχία της θέλησης

όταν η ζωή με λύγιζε,

όταν ήμουν αδύναμος να σταθώ όρθιος

να σε κοιτάξω.

Όμως είσαι πάντα εδώ

παρατηρώντας αθόρυβα τα βήματά μου

κρίνοντας σιωπηρά τις πράξεις μου.

Καθησυχάζεις τους θνητούς φόβους μου

ανακουφίζεις τους πόνους.

Είσαι πάντα εδώ

στης σκέψης μου το στερέωμα

για να με οδηγείς

στη διάφανη της καρδιάς μου αλήθεια

με τα ριπίσματα του ανέμου

από των Μουσών τα φτερουγίσματα.  

Κοράσιαι Νήσοι  - Ντίνος Ι. Γλαρός ( youtube )

Απαγγελία Δημήτρης Μίχας
από την εκπομπή Ποιητικές Συνωμοσίες !!! 

https://www.youtube.com/watch?v=_VVXAwwRgOo&feature=share 

Κοράσιαι Νήσοι 

Δάσος πυκνό που αγκάλιασες κουρσάρους, βασιλιάδες
έγινες πέτρα και φωλιά για τόπους μακρινούς,
που ζεις μέσα στη θάλασσα για να ΄χεις μία μάνα
και δίδαξες τη μουσική σ’ ανθρώπους ταπεινούς.

Τον Λεωκράτη πότισες ζουμί του μανδραγόρα
ήπιες την πόλη την παλιά σ’απάτητους βυθούς
τον Ίκαρο ταξίδεψες, για πάντα, μέσ΄στο χρόνο
οι μύθοι σου ακροβατούν σ’ατέλειωτους χορούς.

Τα πλοία που προσπέρασαν θα φέρουν άλλα πλοία
μα εσύ έμαθες, πονάς απ’τους χαιρετισμούς
το ξέρεις πως σε ξέχασε αυτός που δε γυρίζει
μα είσαι εκεί στα σκοτεινά με φάρους φωτεινούς.

Ντίνος Ι. Γλαρός

Γενάρης 1999 – Σεπτέμβρης 2002

από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ (ποιήματα 1997-2017)  

Ερωτικό 

Σε ζητώ μα δε σε βρίσκω

δυο φιλιά να σου χαρίσω

δυο φιλιά και δύο χάδια

των ονείρων μου σημάδια. 

Στης ζωής τα μονοπάτια

ψάχνω τα δικά σου μάτια

στης ζωής την καταιγίδα

ψάχνω σε μα δε σε είδα.  

Ερωτικό  ΙΙ

Έλα, έλα πέρδικά μου

να φωλιάσεις στην καρδιά μου

στολισμένη καρδερίνα

ευωδιά Απρίλη μήνα.

Η ανάσα μεθυσμένη

λεμονιά μου ανθισμένη

κρίνο άσπιλο, χιονάτο

δυοσμαράκι μυρωδάτο. 

Όταν ο Χαλεπάς συνάντησε την Κοιμωμένη 

Της καρδιάς λύτρωση ηδονική

το αντάμωμα της παλιάς αγάπης

της λατρεμένης κόρης

που χάθηκε απ’ τα υγρά τα μάτια

της λογικής μου.

Ταξίδεψα

στο θαμπό ορίζοντα του μυαλού μου

που μ’ έστειλε η τρέλα των ανθρώπων

περιπλανήθηκα

στους τρομακτικούς δρόμους της παράνοιας

ακούγοντας φωνές φαντάσματα

να οδηγούν τη σκέψη μου.

Γελοιοποιήθηκα

σχιζοφρενής αρλεκίνος του χωριού

με πληγωμένο σώμα από τις πέτρες

και τα πειράγματα των παιδιών

προδομένος και καταπιεσμένος

απ’ την ασφυκτική και λαθεμένη

αγκαλιά της μάνας μου,

έγινα ο γέλωτας αμόρφωτων συμπεριφορών

το παραπαίδι και το δουλικό των γνωστικών

ο διασκεδαστής αποδεκτών προτύπων.

Την ώρα που με χλεύαζε ο κόσμος

με την ταπείνωση μονάχη συντροφιά

στης λήθης τον αυλόγυρο διωγμένος

δε μ’ ένοιαζε, είχα ξεχάσει πια

το λάθος που με στοίχειωνε. 

          Όμως ξημέρωσε

του νόστου επιστροφή

το ξαπλωμένο σου κορμί που με καλούσε

και η σιωπή σου που τραγούδαγε αχνά

με ξέμπλεξαν απ’ το σφιχτό κουβάρι

με ανέσυραν απ’ του βυθού

τις σκοτεινές κραυγές

μου έδειξαν το φως το γνώριμο

το αγαπημένο. 

Κι εσύ στην ίδια θέση

καρτερικά περίμενες

το γυρισμό του Οδυσσέα

πιστή κι ακλόνητη

στης προσμονής το υφαντήρι.

Σε χάιδεψα όπως την πρώτη μας φορά

και αναστήθηκε η αφή μου

στου στήθους σου τη στρογγυλή καμπύλη

και η ανάσα μου φτερούγισε

σαν πεταλούδα τυλιγμένη στα μαλλιά σου.

Σε φίλησα και να…

έγινα πρίγκηπας και μέγας βασιλιάς

κι όλος ο κόσμος προσταγή μου καρτερούσε

το θέλημά μου μ’ ευχαρίστηση να κάνει.

Μα εγώ το είχα το πανάκριβο το δώρο

το πιο πολύτιμο στου πλούτου το σεντούκι:

ήσουν εκεί καρτερικά στην ίδια θέση

πιστή κι ακλόνητη στο λάξευμα του χρόνου. 

          Τι παράξενο τούτο το πέρασμα!

Η ζωή παράτολμο σκίρτημα

και η ύπαρξη αστροσημάδι,

τα παιδιά τους αφήνουν στο άπειρο

σαν μελλούμενο κι άσπιλο χρώμα,

στη λογική και την παράνοια ανάμεσα

την πορεία τους στο αύριο πλάθουν.      

Προσμονή - youtube
Μουσική/Στίχοι: Τηλέμαχος Βούλγαρης Φωνή: Ελένη Κατσούλη Τσέλο: Διονύσης Κοτταρίδης Πιάνο: Γιάννης Σιψάκος

Από τη συλλογή τραγουδιών "Λιτές ανάσες"


Βίντεο: Μαρία Βαρλάμου, Βάσω Σεραφείμ
Συμμετέχει η Κατερίνα Κουμουνδούρου

https://www.youtube.com/watch?v=Mv_LRpCBx9s&t=17s



Φως μέσ’ στην ερημιά. Μια παναγιά στα χέρια της κρατάει τρεις νύχτες ξαστεριά είν’ το κορμί της χώμα που διψάει. Τρεις μέρες, τρεις νύχτες φεύγει πετά σωπαίνει, μακραίνει κοιτάει ψηλά. Ώρα την ώρα μετρά το χρόνο στη σιωπή μια ζωή, σώμα και ψυχή μια ανάσα μακρυά. Φως μέσ’ στην ερημιά. Το φυλακτό στα χέρια της κοιτάει τρεις μέρες συννεφιά και μια φωνή στο στήθος της ξυπνάει.

Το μπλουζ του αρουραίου

Στη βεράντα καθόμουνα

το μωρό αγκαλιά

κι ένα αρούρι ανάμεσα

στα καυτά τα φιλιά

ξαφνικά μας πετάχτηκε

το φιλί καταστράφηκε …

                                  -R-

                     Ω μωρό μου

                     πόσο τρόμαξα

                     μέσ’ στη νύχτα

                     πόσο φώναξα.

Το λεμόνι του πέταξα

στην κοιλιά να το βρει

μα αυτό δε φοβήθηκε

με ματιά μοχθηρή

αγριεύει, τεντώνεται

και η τρίχα σηκώνεται …

                                  -R-

                       Ω μωρό μου

                       πόσο τρόμαξα

                       μέσ’ στη νύχτα

                       πόσο φώναξα.

Πάει κι έρχεται αδιάφορος

στ’ αμπελιού τα κλαριά

τη ρομάντζα μου χάλασε

πάει στράφι η βραδιά

με κοιτά κοροϊδεύοντας

και την κάνει χορεύοντας …

                                 -R-

                  Το αρούρι

                  που σεργιάνισε

                  την αγάπη

                  τη ροκάνισε.  

Στίχοι : Ντίνος Ι. Γλαρός – Σοφία Κοντογεώργου

ΤΟ ΔΙΔΑΓΜΑ ΤΟΥ ΜΕΡΜΥΓΚΑ 

Μυρμηγκάκια μου μικρούλια

τί τραβάτε καημενούλια,

θα σας φάει η Κυριακούλα

( δηλητήρια στη ζούλα ).

Πριν σας βρει καμμιά λαχτάρα

μπείτε μέσα στην κιθάρα,

μην προλάβει να σας ρίξει

κι όλα σας δολοφονήσει.

Επειδή ‘σαι πιο μεγάλη

πήρες τώρα το μπουκάλι,

άκουσε και το μικράκι

το σοφό το μυρμηγκάκι :

<< Μη χαλάς ισορροπίες

και τις φυσικές αξίες,

σκέψου με τη λογική σου

κι όχι με τη δύναμή σου >>. 

από τη συλλογή ΟΥΡΆ ΑΠΟ ΠΑΓΩΝΙ ( ποιήματα για παιδιά ) 

https://ouraapopagoni.blogspot.com/2018/01/blog-post_45.html

ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΣΗ ΖΩΗΣ

Το μονοπάτι τση ζωής δεν είν’ πολύ μεγάλο

ώσπου να τη γνωρίσουμε παένουμε στο άλλο.   

  από τη συλλογή ΜΕ ΤΩΝ ΛΕΞΩΝ ΤΣΙ ΜΑΤΙΣΈΣ ( μαντινάδες )

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ ΤΣΗ ΖΩΗΣ

Το πρώτο βήμα τση ζωής τ’ αθρώπου είν’ το κλάμα 

κι απέ δεν ξεχωρίζουνται, παένουνε αντάμα

κι αν έρτουνε λίγες χαρές σαν φως μέσ’ στο σκοτάδι

με δάκρυ και στενάγματα πορεύουνται ομάδι. 

   από τη συλλογή ΜΕ ΤΩΝ ΛΕΞΩΝ ΤΣΙ ΜΑΤΙΣΈΣ ( μαντινάδες ) 

ΓΡΙΚΩ ΤΗ ΘΛΙΨΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Γρικώ τη θλίψη των ανθρώπων

και δική μου την κάνω,

οι στίχοι μου μιλάνε γι’ αυτήν

στης σκέψης μου τον οίστρο.

Τα δάκρυα του κόσμου

κυλάνε στα μάτια μου,

τα δολοφονημένα χαμόγελα ματώνουν

στα χείλη της ψυχής μου,

ο πόνος του ανθρώπου και των πραγμάτων¹   

γίνεται κύτταρο στο σώμα μου.

Γρικώ τη θλίψη των ανθρώπων

και δική μου την κάνω 

στη χαρά τους απέχω

προσφέροντάς τους

και το δικό μου μερίδιο. 

¹  Ο πόνος του ανθρώπου και των πραγμάτων :

    είναι ο τίτλος της πρώτης ποιητικής συλλογής

    του Κ. Γ. Καρυωτάκη.

η ζωή

η ζωή είναι πιο σκληρή

κι από το δυνατότερο συναίσθημα

από την πιο ενστικτώδη θέληση

την πιο απεγνωσμένη ανάγκη

τη σοφότερη επιλογή

ΘΛΙΨΗ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

                                            Στην Κατερίνα Γώγου

Πάντα μου άρεσαν

τα μελαγχολικά τραγούδια

που έλεγαν τον πόνο

κάθε ψυχής βασανισμένης

και της χαράς ανατολή επρόσμεναν

στον ίσκιο μιας πληγής που αιμορραγούσε.

Της λύπης ποιήματα

από ένα χέρι που έτρεμε γραμμένα

σαν τελευταίο παράπονο για κάθε αδικία

πάντοτε αγαπούσα.

Τα δέντρα που μόνα τους εμίλαγαν

δίχως ένα πουλί για συντροφιά

τα άδεια βλέμματα στους δρόμους της αγάπης

σε πανηγύρια γιορτινά όσους μονάχοι έπιναν

πάντοτε συμπαθούσα.

Τα βρόχινα τα σύννεφα που τα νερά τους

σκόρπιζε ο αγέρας και δεν ποτίζανε τη γη

τα κύματα που έρημα ταξίδευαν

τα δειλινά που δεν τα κοίταζε κανείς

πάντοτε λάτρευα

τη θλίψη του Σεπτέμβρη.  

Το ποίημα μου ΓΑΛΑΖΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ στο βιβλίο net. 
Ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία και την προσθήκη της εικόνας !!!


https://tovivlio.net/%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CE%B6%CE%B9%CE%B5%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%AD%CF%82/

Το ποίημα μου ΜΟΙΑΖΩ ΔΥΝΑΤΟΣ στην ιστοσελίδα Ορίζοντες Τέχνης . 
Ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία και την προσθήκη της εικόνας !!!! 


http://www.escapemedia.gr/orizontes-texnis/miazw-dynatos/  

Το μπλουζ της βροχής 

Σκιά του Σεπτέμβρη

σταγόνες βροχής

το Νου χαϊδεύει

το φως αστραπής.

Νερό που κυλάει

ποτάμι θολό

στο Χρόνο γλιστράει

χωρίς γυρισμό.

                              -R-

                   Σφαίρα γυρνά

                   στο πουθενά

                   ήλιος, βροχή

                   σ’ ένα φιλί. 

Ριπή του αγέρα

των βράχων βοή

ακούγεται πέρα

στης Γης την αυγή.

Ρωτάς τι θα φέρει

πού πας, τι ζητάς

κανείς δεν το ξέρει

μα εσύ προχωράς.

                               -R-

                   Σφαίρα γυρνά

                   στο πουθενά

                   ήλιος, βροχή

                   σ’ ένα φιλί. 

Κοτσάκια

Μέσα στα μάθια σου τα δυο

όλο τον κόσμονε κοιτώ.

Το κατέεις και με παίζεις

κάνεις άλλον πως γυρεύεις.

Τι να σου κάνω ο μικιός

σπούργιτας κι όχι αετός.

Αχ ένα κοτσάκι να ‘χα

να σου δάκρυζα τα μάθια.  

    Κοτσάκια :  στιχουργική μορφή της Νάξου.

       Μια ιδιαιτερότητα που παρουσιάζουν

       είναι το κόψιμο της τελευταίας συλλαβής του πρώτου στίχου

       και η συνέχισή της στο δεύτερο

     ( το κατέεις και με παί-

       ζεις, κάνεις άλλον πως γυρεύεις )