ΘΛΙΨΗ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

                                            Στην Κατερίνα Γώγου

Πάντα μου άρεσαν

τα μελαγχολικά τραγούδια

που έλεγαν τον πόνο

κάθε ψυχής βασανισμένης

και της χαράς ανατολή επρόσμεναν

στον ίσκιο μιας πληγής που αιμορραγούσε.

Της λύπης ποιήματα

από ένα χέρι που έτρεμε γραμμένα

σαν τελευταίο παράπονο για κάθε αδικία

πάντοτε αγαπούσα.

Τα δέντρα που μόνα τους εμίλαγαν

δίχως ένα πουλί για συντροφιά

τα άδεια βλέμματα στους δρόμους της αγάπης

σε πανηγύρια γιορτινά όσους μονάχοι έπιναν

πάντοτε συμπαθούσα.

Τα βρόχινα τα σύννεφα που τα νερά τους

σκόρπιζε ο αγέρας και δεν ποτίζανε τη γη

τα κύματα που έρημα ταξίδευαν

τα δειλινά που δεν τα κοίταζε κανείς

πάντοτε λάτρευα

τη θλίψη του Σεπτέμβρη.