ΚΡΑΥΓΗ
Έχω μια αβέβαιη ζωή
σαν πουλάκι χτυπημένο στην μπόρα
σαν δελφίνι που έχασε τα νερά του
σαν ξεραμένος βασιλικός που περιμένει δροσιά
σαν ανάσα τελευταίας κορόνας.
Το τραγούδι τελειώνει
ένα άπονο σφύριγμα μιας βόμβας
ένα φως ενός πυραύλου
ένας πυροβολισμός ενός όπλου
και οι νότες γίνονται χίλια κομμάτια
οι μουσικές γίνονται κραυγή
το γλέντι γίνεται πόνος.
Πού είναι ο φίλος μου; Ο αδερφός μου;
Το κορίτσι μου πού είναι;
Κι αυτή η βόμβα, εμένα γιατί δε με σκότωσε;
Αν με σκότωνε θα πόναγα λιγότερο.
Εδώ τα όνειρα
φοβούνται να γεννηθούν
εδώ δεν κάνεις σχέδια
απλώς περιμένεις να πεθάνεις
θυσία κι εσύ
στο βωμό του χρήματος,
αφού δε μάθαμε ακόμη
ότι ένας πόλεμος
έχει μόνο νεκρούς
και ζωντανά πτώματα.
Σκόνη
σκόνη πολέμου
παράφρονες ανθρωποφάγοι
κόβουν κεφάλια
και πίνουν ανθρώπινο αίμα,
παιδιά που θα γίνουν φονιάδες
μάνες που δε θα ξαναδούν τα παιδιά τους.
Δηλητήρια που θα σέρνονται ύπουλα
μέσα στο χρόνο
από γενιά σε γενιά
και θα καταδικάζουν τις αθώες ψυχές
να γεννιόνται άρρωστες, παραμορφωμένες, νεκρές.
Βροχή θανάτου
που μπαίνει βαθειά μέσα στη Γη
και την ποτίζει ως τα έγκατα,
ανθρώπινα, ματωμένα κομμάτια σκορπισμένα παντού
βρέφη που δεν πρόλαβαν να ζήσουν
πληγές μολυσμένες, ανίατες
δάκρυα που γίνανε φουρτουνιασμένες θάλασσες
φτώχεια και πείνα που νικάνε τον εξευτελισμό
έρημος πτωμάτων και κατεστραμμένων ονείρων
ουρλιαχτά πόνου
λυγμοί ικεσίας
εφιάλτες που δεν τελειώνουν όταν ανοίγεις τα μάτια.
Αυτό το παιδί δεν μπορεί να
παίξει
δεν έχει χέρια
Και η Ιστορία
πάλι θα βρει άλλοθι για να σκεπάσει τη φρίκη
γι’αυτά δε θα μας πει ποτέ η Ιστορία
θα μας πει μόνο
για έθνη, για θρησκείες, για σύνορα, για συμφέροντα
και θα συνεχίσει να γεμίζει τις σελίδες της
με σφαγές.
Και οι ποιητές; Γιατί
σωπαίνουν;
Τελικά
δεν άλλαξε τίποτα.
Τελικά
αν ο Χριστός ξαναγύριζε στη Γη
πάλι θα τον σταυρώναμε.
από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 )
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2018/01/blog-post_87.html