Φωνές στο λυκόφως

Φωνές στο λυκόφως

μοναχικά ουρλιαχτά

τρομάζουν τη σιγή της νύχτας

στην άγρια μέρα που έρχεται

αντιστέκονται ματωμένες

σφαδάζουν στο κατώφλι του πόνου

του Ανθρώπου τις πληγές γλείφουν

να του γιατρέψουν τη θλίψη στα μάτια.

Γκρίζα νεφελώματα σκοτεινιάζουν

τον ουρανό που απλώνεται

πίσω απ’ την άρρωστη βροχή

πίσω από τις διδαχές του μίσους.

Απατημένη νόηση ποτέ δε θα καταλάβεις

πως μέσα απ’ τα χέρια σου έχασες

τον παράδεισο που αιώνες γυρεύεις.

Έλα γαλήνη του σύμπαντος

να σκεπάσεις τις άδικες πράξεις

τις σκληρές συμφορές ν’ αγκαλιάσεις

και το δάκρυ της Γης να σκουπίσεις.     

Μοναχικά σκοτάδια

Μοναχικά σκοτάδια γεύονται τη σιωπή

σε σκονισμένο καθρέφτη μιλάνε

χωρίς να προσμένουν απάντηση

χωρίς να προσμένουν αγάπη

στο θλιμμένο και κρύο κρεββάτι.

Μια αχτίδα στα χείλη λαχτάρησαν

μια χαρά να αγγίξει τα μάτια

ένα ρίγος το δέρμα να ξύπναγε

μια πνοή στα μαλλιά να φυσούσε. 

Σονέτο

Κλείνω τον έρωτα σ’ ένα σονέτο

σε δείλι γαλάζιο με φως μακρινό

σάμπως να μπόραγα να αποφύγω

εκείνο το βέλος το φαρμακερό. 

Δένω τ’ αγγίσματα μ’ ένα σκοτάδι

το δάκρυ μου διώχνω αλλού να χαθεί

λες και κατάφερα μέσ’ στην καρδιά μου

ο πόνος του πάθους γαλήνη να βρει.

Έρωτα πλέκεις ιστό της αγάπης

ονείρου εικόνα στο άδειο μυαλό

πέλαγο γκρίζο με χρώματα βάφεις. 

Τραγούδι στα μάτια, της λήθης νερό

είναι το νεύμα από τα φτερά σου

και άστρο που τρέμει στο μαύρο βυθό. 

σπάσε τα δεσμά

σπάσε τα δεσμά

ένας απέραντος ουρανός σε περιμένει

ένας χαρούμενος ήλιος σε κοιτά

σε ποθεί μια νεαρή αχτίδα

σπάσε τα δεσμά

ένα καινούριο βλέμμα σε ζεσταίνει

σε χαιρετάει μία άγνωστη αυγή

σπάσε τα δεσμά

και νιώσε πόση δύναμη έχουν τα φτερά