Σονέτο

Κλείνω τον έρωτα σ’ ένα σονέτο

σε δείλι γαλάζιο με φως μακρινό

σάμπως να μπόραγα να αποφύγω

εκείνο το βέλος το φαρμακερό. 

Δένω τ’ αγγίσματα μ’ ένα σκοτάδι

το δάκρυ μου διώχνω αλλού να χαθεί

λες και κατάφερα μέσ’ στην καρδιά μου

ο πόνος του πάθους γαλήνη να βρει.

Έρωτα πλέκεις ιστό της αγάπης

ονείρου εικόνα στο άδειο μυαλό

πέλαγο γκρίζο με χρώματα βάφεις. 

Τραγούδι στα μάτια, της λήθης νερό

είναι το νεύμα από τα φτερά σου

και άστρο που τρέμει στο μαύρο βυθό.