ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ - Ντίνος Ι. Γλαρός ( youtube )

βίντεο : Μαριαλένα Δισακιά

https://www.youtube.com/watch?v=7z5Tt6NxqN8

Καρδούλα μου, άνοιξες πανιά
κι από παντού φυσάει
άραγε πού σε πάει
της σκέψης σου η πυρκαγιά,
στης ποίησης την άκρη
εργάζονται μονάχοι
οι ποιηταί στην ερημιά.
Γεννάς σ΄ ένα λευκό χαρτί
κι ο ουρανός ανοίγει
μα θα ‘ναι πάντα λίγη
η γνώση σου η πιο πολλή,
στο άπειρο κουκίδα
στον άνεμο ρανίδα
τι να σου κάνει μια ζωή.
Ντίνος Ι. Γλαρός
από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 )
Ιούλης – Αύγουστος 2001

Ντίνος Ι. Γλαρός

ΠΟΙΗΜΑΤΑ
στο ιστολόγιο Λόγια ... άνεμοι της ψυχής ! ΜΑΡΙΑΛΕΝΑ ΔΙΣΑΚΙΑ

https://marialenadisakia.gr/author/ntinos/     

ΠΑΝΤΟΥΜ



Ζωή ταξιδεύεις στον άπειρο χρόνο
καράβια που μόνα στη Γη κολυμπάνε
το μέλλον χορεύει σε εύθυμο τόνο
φωνές που ΄χουν φύγει ξανά τραγουδάνε.

Καράβια που μόνα στη Γη κολυμπάνε
αστέρια που σβήνουν για να ‘ρθουνε άλλα
φωνές που ΄χουν φύγει ξανά τραγουδάνε
τους στίχους που λένε τραγούδια μεγάλα.

Αστέρια που σβήνουν για να ΄ρθουνε άλλα
αν ζεις μέσ’ στη μνήμη για πάντα θα ζήσεις,
τους στίχους που λένε τραγούδια μεγάλα
πώς ήρθες πώς φεύγεις , να μη λησμονήσεις.

Αν ζεις μέσ’ στη μνήμη για πάντα θα ζήσεις
μακάριος όποιος το γέλιο φοράει
πώς ήρθες πώς φεύγεις, να μη λησμονήσεις 
γυμνή η ψυχούλα και μόνη θα πάει.

Μακάριος όποιος το γέλιο φοράει
εδώ είναι όλα στη σκέψη σου μόνο
γυμνή η ψυχούλα και μόνη θα πάει
ζωή ταξιδεύεις στον άπειρο χρόνο.   





Σεπτέμβριος – Δεκέμβριος 2003  

  από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 )
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2018/01/1_84.html




Παντούμ: Στιχουργική μορφή από τη Μαλαισία.
Τετράστιχα με σταυρωτή ομοιοκαταληξίαֺ, ο δεύτερος
και ο τέταρτος στίχος κάθε στροφής, γίνεται πρώτος και τρίτος,
αντίστοιχα, της επομένης. Ο τελευταίος στίχος του ποιήματος
είναι ίδιος με τον αρχικό του στίχο. 

Φωτογραφία ( Καλαμάτα ) : Σοφία Κοντογεώργου






ΠΑΝΤΟΥΜ  ΙΙ




Ψυχή ταξιδεύεις στον άπειρο χρόνο
στου Χάους το διάβα μια άυλη αύρα
ή τίποτε τάχα κι αυτό είναι μόνο
ζωή μια στιγμούλα εφήμερη λάβρα; 


Στου Χάους το διάβα μια άυλη αύρα
αστέρι φωτίζει κρυφά μονοπάτια
ζωή μια στιγμούλα εφήμερη λάβρα
σκιά των βλεφάρων στου Ήλιου τα μάτια. 


Αστέρι φωτίζει κρυφά μονοπάτια
στο γήινο χρώμα να δίνει τον τόνο
σκιά των βλεφάρων στου Ήλιου τα μάτια
ψυχή ταξιδεύεις στον άπειρο χρόνο.  


  Παντούμ: Στιχουργική μορφή από τη Μαλαισία. 
Τετράστιχα με σταυρωτή ομοιοκαταληξίαֺ, ο δεύτερος 
και ο τέταρτος στίχος κάθε στροφής, γίνεται πρώτος και τρίτος,
αντίστοιχα, της επομένης. Ο τελευταίος στίχος του ποιήματος 
είναι ίδιος με τον αρχικό του στίχο.




Φωτογραφία ( Καλαμάτα ): Σοφία Κοντογεώργου 




ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟ 




Άγριες, ματωμένες κραυγές μέσα απ’ τα συντρίμμια
κύκνειες κραυγές
που ποτέ δεν πήραν απάντηση
σώματα που τα μέλη τους σκορπίσαν χτυπημένα
μάτια, καρδιές που κλαίνε                                                                                      
το παιδί, το γονιό, τον αδερφό, το φίλο, τον άνθρωπο
αίμα που χύνεται άδικα, ίσως αναίτια
και η ζωή δε θα είναι ποτέ πια ίδια.
Ομάδες ανθρώπων
εγκαταλείπουν τα σπίτια τους                                                                                 
ό,τι έφτιαξαν, ό,τι έχουν, ό,τι μπορούσαν να δημιουργήσουν
και μόνο με τα ρούχα που φοράνε
σέρνουν τα πόδια τους αργά, κουρασμένα, φοβισμένα
τραβώντας προς το άγνωστο.




Τι να φταίει για όλα αυτά;                                                                           
Μήπως κάποια ιδανικά μας;
(πατρίδα, θρησκεία, έθνος, χωρικά ύδατα;)
Αλήθεια, γιατί δεν καταστρέφουμε αυτά
αντί να μαζεύουμε πτώματα;
Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε ότι                                                                
αυτά που έχουμε φτάνουν για όλους;
Ή μήπως δε θέλουμε να καταλάβουμε;
Κι έτσι
πάντα οι πολλοί θα κάνουν
ό,τι θέλουν οι λίγοι                                                                                                   
και θα συνεχίσουν να σκοτώνονται
στο όνομα κάποιας θρησκείας
στο όνομα κάποιας πατρίδας.




Δε θα περάσει ποτέ από τη σκέψη μας
ούτε σαν όραμα                                                                                                     
πώς θα ήταν αν ζούσαμε κάπως αλλιώς:
όλοι μαζί, ειρηνικά
τούρκοι και έλληνες
σκλάβοι και τύραννοι
δικτάτορες και επαναστάτες                                                                                  
μικροί και μεγάλοι
πλούσιοι και φτωχοί
πιστοί και άπιστοι
όλοι ίσοι,
πόσα θα παίρναμε ο ένας απ’ τον άλλον.                                                              
Κι έτσι
θα συνεχίσουμε να πολεμάμε
χάνοντας για πάντα
την ομορφιά της ζωής.  


Σεπτέμβρης – Οκτώβρης 2001

  από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 )
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2018/01/blog-post_80.html





ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟ  ΙΙ 




Γύπες πεινασμένοι τριγυρνάνε
πάνω από μελλοντικά κουφάρια
ίσως τα δικά μας… 

Διχαλωτή γλώσσα φαρμακερής οχιάς
συρίζει στο σκοτάδι των αιώνων
τη λάμψη του φωτός θαμπώνει
με δηλητήριο ιδανικών στημένων. 
Νιάτα που δεν πρόλαβαν να ζήσουν
τυλιγμένα με σημαίες που κλαίνε
αδικοχαμένο αίμα ξεγελασμένο από βρικόλακες.

Έμποροι αδίστακτοι κερνούν
σε πρόστυχο παζάρι
σελίδες ιστορίας πεθαμένες. 

Όταν το δάκρυ γίνει πέτρα και ατσάλι
η θλίψη όταν γίνει άνεμου πυγμή
όταν φαντάσματα του οίκτου μας ξυπνήσουν
η σκέψη όταν πνεύσει ελεύθερη, γυμνή
στο ριζικό μας νέος Ήλιος θα προβάλει.  

Φιλοξενούμενος στην εκπομπή << το καλειδοσκόπιο της Ολυμπίας >>
στο διαδικτυακό σταθμό nstv webtv ( 28-6-2017 )
https://www.youtube.com/watch…

  ΟΤΑΝ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ     Όταν τραγουδάνε τα πουλιά τα δέντρα σύγκορμα αναριγούν και τα λουλούδια χρωματίζουν τις αυγές. Νότ...