ΕΔΩ ΑΠ’ ΕΞΩ 

 

Εδώ απ’ έξω

η μοναχικότητα είναι ελευθερία

η ελευθερία τρομοκρατεί

σαν όνειρο που δεν ξύπνησε ακόμη

και πετά ανεξέλεγκτα

στης εγρήγορσης το βλεφάρισμα.  

Εδώ απ’ έξω

το χέρι γράφει άφοβα τα μυστικά της ψυχής

ο Νους πουλί ατρόμητο στην μπόρα

η κραυγή ραγίζει τα σωθικά της Αλήθειας

το αίμα γίνεται νάμα της ύπαρξης

το δάκρυ δεν ντρέπεται να κυλήσει στα ξαναμμένα μάγουλα

οι λέξεις εξομολογήσεις

που ψιθυρίζουν τ’ ανομολόγητα.  

Εδώ απ’ έξω

κανείς και τίποτα δε μ’ αγγίζει

οι μύχιες σκέψεις χορεύουν ξέφρενα

στο αλλόκοτο πανηγύρι της έκστασης.  

Εδώ απ’ έξω

η μοναξιά μου ενώνεται με τις αγωνίες των άλλων θνητών

κι ένα πανανθρώπινο τραγούδι υψώνεται

φέγγει σαν άστρο θαμπό

στις σκοτεινές ερημιές της αβύσσου.           

 

Το τσίμπημα του φιδιού

 

Μουδιάζει το σώμα

εξασθενεί

λίγα βήματα ακόμη

τα τελευταία

μικρή η απόσταση ως το χαμό

σε λίγο το μυαλό θα θολώσει

θα στέκεις ακίνητος

ανήμπορο θύμα

δε θα νιώσεις ποτέ

το επερχόμενο τέλος.  

Λίγο πριν τις έσχατες ανάσες

το φίδι θα ανοίξει το στόμα

θα αρχίσει να σε καταπίνει

απ’ το κεφάλι πρώτα

μέχρι που ολόκληρος θα κολυμπάς

στα οξέα του στομαχιού του.

Αχόρταγος αρουραίος

που δεν προνόησες να το αποφύγεις

να του κόψεις το λαιμό, 

αχόρταγος αρουραίος

που ροκάνισες αλόγιστα

τις ελπίδες της ζωής σου

κι άφησες το ύπουλο φίδι

να σε κατασπαράξει ζωντανό

και σένα και τα παιδιά σου

και τα παιδιά των παιδιών σου. 

Θηράματα εσαεί

το δηλητήριο θα ρέει στο αίμα

εις τους αιώνες των αιώνων.      

 

Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ  

 

ας αφήσουμε τα παιδιά να μεγαλώσουν

ας μάθουμε απ’ το γέλιο τους

 

 

 

Το γαλάζιο έγινε κόκκινο

ο ουρανός έγινε χώμα

το φως έγινε σκοτάδι.

Βάλαμε στη Σκέψη παρωπίδες

και τυφλοί σερνόμαστε στη λάσπη.

Μας βλέπουν τα πλάσματα του Χάους

χωρίς αιδώ να σκοτωνόμαστε

χωρίς αιδώ να αυτοκαταστρεφόμαστε

χωρίς αιδώ…  

Κάναμε τον παράδεισο κόλαση

θάψαμε την αγάπη στη ματαιοδοξία της έπαρσης

σπαταλήσαμε το άγγισμα του Ήλιου

κι έγινε θεός μας το έρεβος. 

Είμαστε η χαμένη ευκαιρία της ζωής

η λαβωμένη ελπίδα της Γνώσης

το παιδί που δε μεγάλωσε ποτέ

ο νεκρός που δεν αναστήθηκε

το νερό που εξατμίστηκε

προτού γεννηθεί ο σπόρος.  

Είμαστε η χαμένη ευκαιρία της ζωής

είμαστε η ντροπή του σύμπαντος.