ΤΑ ΠΥΡΟΦΑΝΙΑ

Τα πυροφάνια ανάψανε

στου πόθου τ’ ακρογιάλι

ψαρεύουν λάγνους στεναγμούς

στου έρωτα τη ζάλη.

   

                                     ΕΠΩΔΟΣ

                     Αχ το φεγγάρι το χρυσό

                     φωτίζει την αυλή σου

                     και τάζω στον αυγερινό

                     να φέρει το φιλί σου.  

Σαν πυροφάνια ανάψανε

τα μάτια σου απόψε

της ερημιάς τη συντροφιά

σε δυο κομμάτια κόψε. 

                                     ΕΠΩΔΟΣ 




Μελοποίηση Τηλέμαχος Βούλγαρης  

ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΗΣ ΓΗΣ 

                                

                                  Στην Ιωάννα Αθανασιάδου

Οι άγγελοι της Γης

τραγουδούν τον παλμό των ανθρώπων

στα φτερά τους ολόφωτες λέξεις

πεφταστέρια στις ανταύγειες του Χρόνου.

Περπατούν ταπεινά μονοπάτια

στης ψυχής τους ποιούν τα σκοτάδια

φωτεινά της αγάπης τους κάστρα.

Ουρανού γέλιο το πέρασμά τους

σιωπηλός φάρος σε φάλτσα πορεία

ανεκτίμητο δίδαγμα σε στιγμή μαθητείας

ηδονή γνώσης η πνοή των χειλιών τους

θαλερά του Απρίλη λουλούδια

οι άγγελοι της Γης.  



Σχέδιο : Αγγελική Φλυτζάνη 

ΑΓΡΥΠΝΙΑ

Πάλι με άρπαξε η νύχτα

τα λιμαρισμένα της νύχια

με γδέρνουν

αργά και βασανιστικά

μέχρι το ξημέρωμα.

Χαρακώνει το σώμα της ψυχής μου

στάζουν αλήθειες οι πληγές

σε χώμα κουρασμένο, άγονο

που περιμένει την άνοιξη. 

Του φεγγαριού το σινιάλο

ακολουθούν οι αισθήσεις

αιωρούνται παραδομένες

στου μυαλού τον ορίζοντα

στις πορείες των άστρων.

Απεικονίσεις μετέωρες

απ’ τα βάθη του Χάους

αφετηρίες αγέννητες

απ’ της Γνώσης το άπειρο

γαλαξίες ευήλιοι

απ’ το σύμπαν της Σκέψης

αποκάλυψη γίνονται

σε ανθρώπινα χείλη.  

σαν χελιδόνια

σαν χελιδόνια

πετάνε στο γαλάζιο

τα όνειρά μας

φτερά ανυπάκουα

του νου παγίδες 

τρεις πρώτοι στίχοι : Ντίνος Ι. Γλαρός

δύο τελευταίοι στίχοι : Σοφία Κοντογεώργου

αλληγορία

αλληγορία

γλυκιά ερωμένη της Μούσας

αγκάλιασμα των λέξεων

της σκέψης μου ένδυση 

ΦΩΝΕΣ

Φωνές γνωστές, ανελέητες
που τον ύπνο χαλάτε
και την εγρήγορση κάνετε μαρτύριο. 
Φωνές αγαπημένες απο το πουθενά
είσαστε παντού
γίνεστε τα πάντα
για να σωπάσετε πάλι
όταν η συνείδηση αποκοιμηθεί.
Φωνές – σειρήνες
μαγεύετε το μυαλό
σέρνοντας το στην άπειρη λήθη
κάνοντας το να ακολουθεί
μόνο το δικό σας τραγούδι
με μια μέθη τόσο γλυκιά
που δεν μπορείς να αντισταθείς
δεν μπορείς να ξεφύγεις.
Φωνές – λέξεις
ανεκτίμητες, ασήμαντες
τον κόσμο αλλάζετε
ή κρύβεστε βουβές
να μη σας ανακαλύψουν
και τους τρομάξετε.
Μία λέξη
σκορπάει τον πανικό
αν δεν ειπωθεί στην ώρα της.
Φωνές αδιέξοδες
τη ζωή σταματάτε
για να την αρχίσετε αλλιώς
τη σκοτώνετε για να αναστηθεί πάλι.
Φωνές – ερινύες
την ψυχή βασανίζετε
για να οδηγηθεί στη λύτρωση.

Μάρτης – Ιούνης 2004

από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ (ποιήματα 1997-2017)
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2018/01/blog-post_52.html

Σχέδιο : Αγγελική Φλυτζάνη  

Οδοιπορικό 

Απ’ τα ψηλά της Τρίπολης

αγέρας μανιασμένος

το καταχείμωνο περνώ

και τα βουνά σμιλεύω.

Στης Καλαμάτας το γιαλό

γλαρόνι σεριανίζω

στη λευτεριά του πέλαγου

ξανοίγομαι γελώντας.

Στο Ναύπλιο νερό κυλώ

τα χίλια σκαλοπάτια

γλυστρώντας χαϊδεύω

τα λόγια τους ακούω

στάλα τη στάλα

στο κοίταγμα του Χρόνου.

Στης Σπάρτης τον καιάδα

ρίχνω τις σκέψεις

τις θλιμμένες

ανάσες αισιοδοξίας

να μυρίσει ο Νους

κι η ψυχή να γαληνέψει

ξαποσταμένη να ξεδιψάσει

στη δροσιά της πεδιάδας.

Χρυσαφένιος ρόδακας

τον κυανό λαιμό της Φοινικούντας

με ουρανό κι αλάτι

περιδένοντας στολίζω.

Πέτρα ανάλγητη

στο κάστρο της Μεθώνης

μέρα τη μέρα με σκαλίζει

το άλλαγμα των καιρών,

υπομονετικά ακούω

τα όνειρα των ανθρώπων

στου μέλλοντος τα ηλιοβασιλέματα.

Τα σώματα των κορυφογραμμών χορεύουν

αέρινα λικνίζονται

στο σφύριγμα της ιστορίας.

Κι αυτή σου η γωνιά

μια εξαίσια μουσική

τόπε γαλανέ

πολύπαθη γη αγαπημένη.   

ερωτευμένα όνειρα

ερωτευμένα όνειρα

σε χρυσογάλαζες ακρογιαλιές

λαμπυρίζουν στων κυμάτων το πέρασμα

στων ανέμων τη φούρια γελάνε

ψάχνουν καινούριες λέξεις

την παρθένα ζωή τους να ντύσουν   

γυναίκα

πινελιές πόθου

στο φιλντισένιο βλέμμα

κάτω απ’ τα φρύδια που φρουρούν

το ανεκτίμητο πρόσωπο

στόμα ντυμένο με των χειλιών το μετάξι

μεθυσμένος αέρας απ’ τα πολύχρωμα ευωδιάσματα

σκέψεις μπλεγμένες στων μαλλιών το τίναγμα

απαλό πέπλο στων ονείρων το ξύπνημα

της ζωής ομορφιά στο τσέλο του έρωτα

αμνιακή αίσθηση στο ασυνείδητο του ενστίκτου

ηδονικό μυστήριο της ύπαρξής μας

μητέρα του μέλλοντός μας   

σχέδιο : Αγγελική Φλυτζάνη