Οδοιπορικό 

Απ’ τα ψηλά της Τρίπολης

αγέρας μανιασμένος

το καταχείμωνο περνώ

και τα βουνά σμιλεύω.

Στης Καλαμάτας το γιαλό

γλαρόνι σεριανίζω

στη λευτεριά του πέλαγου

ξανοίγομαι γελώντας.

Στο Ναύπλιο νερό κυλώ

τα χίλια σκαλοπάτια

γλυστρώντας χαϊδεύω

τα λόγια τους ακούω

στάλα τη στάλα

στο κοίταγμα του Χρόνου.

Στης Σπάρτης τον καιάδα

ρίχνω τις σκέψεις

τις θλιμμένες

ανάσες αισιοδοξίας

να μυρίσει ο Νους

κι η ψυχή να γαληνέψει

ξαποσταμένη να ξεδιψάσει

στη δροσιά της πεδιάδας.

Χρυσαφένιος ρόδακας

τον κυανό λαιμό της Φοινικούντας

με ουρανό κι αλάτι

περιδένοντας στολίζω.

Πέτρα ανάλγητη

στο κάστρο της Μεθώνης

μέρα τη μέρα με σκαλίζει

το άλλαγμα των καιρών,

υπομονετικά ακούω

τα όνειρα των ανθρώπων

στου μέλλοντος τα ηλιοβασιλέματα.

Τα σώματα των κορυφογραμμών χορεύουν

αέρινα λικνίζονται

στο σφύριγμα της ιστορίας.

Κι αυτή σου η γωνιά

μια εξαίσια μουσική

τόπε γαλανέ

πολύπαθη γη αγαπημένη.