ΣΚΟΝΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Σκόνη της πόλης μπαίνει στα μάτια μου

σκόνη της πόλης μέσ’ στην καρδιά μου

βουή ατελείωτη το μυαλό μου ζαλίζει

θορυβώδη οχήματα τη σιωπή μου πληγώνουν,

πόσες στιγμές χαθήκαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα

πόσα όνειρα σταματήσαν στο κόκκινο

πόσες επιθυμίες τα στοπ προσπεράσαν.  

Στα σοκάκια η σκιά μου τρεκλίζει

η μεθυσμένη μου νιότη σε δρόμους αλλιώτικους περπατάει

και τους παλιούς αλλιώς τους βλέπει πια.

Θαλασσινή αύρα το λιμάνι δροσίζει

ο πόνος του νόστου τη μνήμη ξυπνά,

σαν αστραπή περνά ο καιρός σε άγνωστες λεωφόρους

δίχως σήματα και πινακίδες πορεύεται

ώσπου χάνεται σαν ομίχλη σε μουντό πρωϊνό

παγωμένες σταγόνες οι διδαχές του

στον αέρα που μου χαϊδεύει το πρόσωπο

να ανασάνω λίγο ακόμη

να ανασάνω…  



Νοέμβρης 2019 

από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 )
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2019/12/blog-post_26.html