Τα κομμάτια της ζωής μου

Στη Σοφία Κοντογεώργου

Τα κομμάτια της ζωής μου

σκορπισμένα στον καμβά του Χρόνου

σαν κηλίδες επίπονες

σαν πουλιά στου ανέμου τη θέληση

φτερουγίζουν για λίγο και χάνονται

στου παρόντος τη λήθη.

Παραθύρια ανοίγουν της θύμησης

και μου γνέφουν θολές αναμνήσεις

σκιές αμυδρές που αντάμωσαν

με τον ήλιο της μέρας μου. 

Στάλες βροχής που ακούμπησαν

του προσώπου τη νιότη γελώντας

βιαστικά εκυλήσαν και γίνανε

λυπημένες ρυτίδες της Γνώσης. 

Αχ! Ανάμνηση κόρη της Μνήμης

αυστηρή μου δασκάλα που δίδαξες

της στιγμής το αιώνιο σώμα…