Παράπονο

Μισή χαρά πάντα μου δίνεις

κάτι προσφέρεις, κάτι παίρνεις

ήλιο δειλό ανάμεσα σε σύννεφα

γέλιο πικρό στην άκρη της απώλειας.

Σαν να μη θες την έπαρση ν’ αφήσεις

να παρασύρει τα φτερά μου

να καούν

στης προσδοκίας τις καυτές αχτίδες.

Μισό χαμόγελο

δίπλα στο βλέφαρο της πίκρας

σαν βότσαλο

μόνο για μια στιγμή αναταράσσει

της χαράς τη λίμνη. 

Πέφτω, σηκώνομαι κι απ’ την ανάποδη

στα δύσβατα λασπόνερα της μέρας σου

μεθυσμένος απ’ το πονεμένο σου κρασί,

όπως σ’ εκείνο το παλιό τραγούδι.

Αργό ζεϊμπέκικο στην πίστα της φωτιάς

ανάμεσα χορεύω σε μαχαίρια

με απλωμένα χέρια και ψυχή στον ουρανό

την ύστατη κορόνα μου θ’ αφήσω

με ένα αχ στη γη του Χρόνου να πετάξει

ακούγοντας το τελευταίο το ταξίμι.  


Νοέμβρης 2018 


από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 )
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2019/12/blog-post_40.html