Πετροχελίδονα

 

Τα πετροχελίδονα κλυδωνίζονται

στου ουρανού το απόγευμα,

τα μαυρόασπρα κορμιά τους ακροβατούν

στις εκλάμψεις της άνοιξης

χορεύουν με τις αντιθέσεις των χρωμάτων

αντιστέκονται στον άνεμο που τα παρασέρνει.

Απολαμβάνουν τις μέρες τους

που είναι γεμάτες ανασφάλεια

έρωτα και αγωνίες

στιγμιαίες χαρές

εφήμερα φτερουγίσματα σε ριψοκίνδυνες πτήσεις

και τα βράδια κουρνιάζουν αποκαμωμένα

στις μετέωρες φωλιές τους

κι ονειρεύονται ατέλειωτα καλοκαίρια

δίχως το φόβο του χειμώνα.

Πόσο μοιάζουν με τις ζωές μας

μετέωρες υπάρξεις

παραδομένες στο Χρόνο

τα πάντα σε μία στιγμή

το άπειρο μέσα στο τίποτα

άλυτη εξίσωση με ακατανόητη λύση

ανεκπλήρωτη επιθυμία στου θανάτου το άγνωστο

απαλό φτερούγισμα

στην αγκαλιά της αθανασίας.