ΔΡΟΜΟΣ ΙΙ

Στη Νικολέτα

πρέζες υπάρχουνε πολλές
δεν είναι μόνο η ηρωίνη
η ηρωίνη όμως σκοτώνει

( ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ )

Εσύ στην Ερμού, εγώ στην Ψαρών ..........
Τι σημασία έχουν, άλλωστε, τα ονόματα των δρόμων.
Έτσι κι αλλιώς όλοι οι δρόμοι ίδιοι είναι
και όλοι τραβάμε τον ίδιο δρόμο,
πότε παρέα
πότε ο καθένας χωριστά
και συνήθως
χωρίς να το ξέρουμε
χωρίς να το μάθουμε ποτέ
ότι ο δρόμος είναι κοινός
και μας οδηγεί στο ίδιο σημείο.
Ίσως επειδή βρισκόμαστε στο ίδιο μέρος
αλλά σε διαφορετική χρονική στιγμή,
ίσως διότι δεν μπορούμε ή δε θέλουμε
να δούμε ο ένας τον άλλον.
Μέχρι που φτάνουμε στο τέρμα.

Ίσως πάλι
να υπάρχει κάτι
που ξεχωρίζει τον ένα δρόμο από τον άλλον
το δικό σου από το δικό μου.
Κάτι το οποίο δείχνει
ότι μπορεί να φτάσαμε στο ίδιο τέρμα
αλλά από διαφορετικό μονοπάτι.
Αυτό το κάτι είναι
ό,τι έχουμε αφήσει πίσω μας.
Αυτό μας χαρακτηρίζει
μας πετάει στη λήθη
ή μας κάνει αθάνατους
και ζούμε αιώνια.
Όχι ότι αλλάζει τίποτε για ‘μας
πάλι ο δρόμος κοινός είναι και ο σκοπός κοινός
και στον ίδιο στόχο
μπορεί να φτάσει ο καθένας μας με διαφορετικούς τρόπους
αλλά να
διότι θα δουν οι επόμενοι
και θα πρέπει κι αυτοί
να διαλέξουν μονοπάτι.
Γι’αυτούς γίνονται όλα.
Άλλωστε αυτός είναι και ο προορισμός
ο μέγιστος σκοπός
να κάνει ο καθένας μας ό,τι μπορεί
για την εξέλιξη και τη πρόοδο
του είδους.

Εσύ όμως τα παράτησες
ή έτσι μου φαίνεται.
Στεκόμουν στη γωνία αρκετή ώρα
προσπαθούσα να καταλάβω αν ήσουν εσύ
είχες τόσο αλλάξει,
το ξανθό σου χρώμα
στα μαλλιά και στο πρόσωπο
είχε γίνει άσπρο
άσπρο σαν το δρόμο που διάλεξες.
Μα τι έκανες εκεί
στημένη στο φανάρι της Ερμού;
Ήταν το στέκι σου
εκεί προσπαθούσες
όπως και τόσοι άλλοι εκεί κι αλλού
να επιβιώσεις.
Ζητιανεύοντας
μήπως μαζέψεις μερικά χρήματα
κάτι να φας
και αν πήγαινε καλά η μέρα
αν οι άνθρωποι έδειχναν την καλοσύνη τους
έμπαινες σε κανένα δωμάτιο
φτηνού και βρόμικου ξενοδοχείου
λίγο να πλυθείς
να κοιμηθείς μερικές ώρες σε κρεβάτι
κι όχι στο δρόμο
ή σε κάποιο παγκάκι,
όλα αυτά βέβαια
αν κάτι περίσσευε
γιατί πρώτα απ’όλα
έπρεπε να εξασφαλιστεί
η δόση.
Νόμιζες ότι δεν ήξερα τίποτα
ή έτσι ήθελες να ‘ναι.
Καλά μην κρύβεσαι άλλο
θα είναι πιο εύκολα έτσι
όχι τώρα όμως, τώρα δεν μπορώ
πρέπει να συνέλθω
γιατί αν και είναι η δεύτερη φορά που μου συμβαίνει
πόνεσε περισσότερο απ’ τη πρώτη.
Όταν μετά με αγκάλιασες
και άρχισες να κλαις
νόμιζα ότι σιωπηρά ζητούσες βοήθεια
ή έτσι ήθελα να ‘ναι.
Έμεινα πολύ λίγο
σου έδωσα όσα χρήματα είχα
(αν και ήξερα ότι φτάνουνε
για να παίξεις και σήμερα
ρωσική ρουλέτα με το θάνατο)
σε φίλησα
και ελπίζοντας έφυγα.

Το αποφάσισα μετά από μέρες.
Ήρθα σε πήρα και πήγαμε σπίτι μου
για να αρχίσω, δεύτερη φορά, τον ίδιο διάλογο
που είχα κάνει και τότε
με κάποιον άλλον,
ήξερα ότι σ’αυτό το θέμα
ο διάλογος είναι σκληρός
διότι << δε σε παίρνει >>
θα πεις αλήθειες
θα δεις τα πράγματα όπως είναι
και το κυριότερο
αυτό που πονάει πιο πολύ
θα ακούσεις αλήθειες.

-Δεν ήσουνα στην κοινότητα;
-Το σκάσαμε μαζί με άλλους έντεκα
πριν μερικές μέρες.
-Γιατί ρε Νίκη;
-Έλα ρε, κάνεις πως δεν ξέρεις;
Εκεί δεν καθαρίζεις.
Εκεί αρρωσταίνεις περισσότερο....................
-Αρρώστησες πάλι;
-Τι να κάνω ρε;
Μ’έδιωξαν απ’το σπίτι.
-Σε έδιωξαν ή έφυγες;
-Να κάθομαι και να τρώω ξύλο
απ’ τον πατέρα μου και τον αδερφό μου;……...
Αυτό μου το είχες ξαναπεί
ποτέ δεν ήμουν σίγουρος
αν είναι αλήθεια.
Το είχα δει στο πρόσωπο της μάνας σου
ότι ήθελε να σε σώσει
ότι όλοι στο σπίτι σου ήθελαν
και ο αδερφός σου πονούσε
το έβλεπα στα μάτια του
κάθε που τον συναντούσα,
μάλλον εσύ δεν ήθελες να σωθείς.
-Άμα θες να καθαρίσεις
υπάρχουν τρόποι.
Αν θες βοήθεια
βρίσκεις ανθρώπους.
-Ποιος θα με βοηθήσει ρε;
Η νοοτροπία είναι έτσι
έτσι μας έμαθαν,
μόλις σε κοιτάξει ο άλλος
κάνει αμέσως την ίδια σκέψη:
το πρεζόνι!
Κι εσύ ρε γιατί μ’ έφερες σπίτι σου
για να δουν οι γείτονες
ότι κάνεις παρέα μ’ένα πρεζόνι
να σου στείλουν τους μπάτσους;……..
Έχεις κάτι να φτιάξω κεφάλι;
-Εμένα με ξέρεις, δε μ’ αρέσουν αυτά.
Κανένα τσιγάρο μόνο
αν θα σου έκανε καλό
ίσως βρω και κανένα ξύδι.
-Στρίψε ένα τσιγαράκι να ηρεμήσω λίγο.........
-Γειά μας!
Γιατί ρε Νίκη δεν προσπαθείς;………
-Γειά μας!
Νομίζεις ότι είναι εύκολο;
-Δεν είπα ότι είναι αλλά να,
κι εγώ εδώ είμαι
δύο μαζί κάτι θα κάνουμε.........
-Γιατί τα κάνεις όλα αυτά ρε;
Επειδή κάποτε πηδηχτήκαμε;
Άσε με μένα
έχω πάρει το δρόμο μου.
-Ξέρεις όμως που σε πάει.
-Σώπα ρε.
-Θυμάσαι τι είχε πει κάποτε
ο Παύλος;
-Τι πράμα;
- << Πρέζες υπάρχουνε πολλές
δεν είναι μόνο η ηρωίνη
η ηρωίνη όμως σκοτώνει
αυτή είναι η μόνη διαφορά >>
-Ε και; Τι να την κάνω ρε
τη ζωή μου έτσι που είναι;
Αυτή είναι χειρότερη απ’ το θάνατο......
-Η ζωή είναι τόσο μικρή
όσο δε φαντάζεσαι
μην την κάνεις μικρότερη.
-Αυτό έχει σημασία; Η διάρκεια;
-Εννοώ ότι η ζωή είναι δώρο.
Το ότι γεννήθηκες είναι προνόμιο
είναι ευκαιρία.
-Ευκαιρία να ζήσω τέτοια ζωή
να μου λείπει.
-Τη ζωή τη φτιάχνεις εσύ.
-Τι να φτιάξω ρε;
Δουλειά, σπίτι , οικογένεια;
Κι αν εμένα δε μ’ αρέσουν αυτά;
-Φτιάξε ό,τι σ’ αρέσει.
-Μ’αφήνουνε;
Η κοινωνία μας ρε βρωμάει.
-Φτιάξε άλλη τότε.
-Μόνη μου;
-Αν αυτό το έλεγαν όλοι οι μεγάλοι επαναστάτες
τότε δε θα άλλαζε τίποτα στο κόσμο.
-Τους είδαμε κι αυτούς........
Πές μου ρε
γιατί τα κάνεις όλα αυτά;
-Επειδή έχω ήδη έναν στο δρόμο.
-Τον ξέρω;
-Σίγουρα θα τον ξέρεις
αλλά τι σημασία έχει;
έτσι δεν κάνετε τίποτα ρε.
-Και τι να κάνω ρε, επανάσταση; Να πάρω τα βουνά;
-Υπάρχουν πολλοί τρόποι
να κάνεις επανάσταση
με το λόγο σου
με τη μουσική σου
με τη ζωή σου
αλλά πρώτα απ’όλα πρέπει να καθαρίσεις.
-Για να μην πεθάνω;
Εγώ γουστάρω να πεθάνω
να τελειώσει αυτό το μαρτύριο.

Το ήθελες πράγματι.
Μου το έδειχνε η έκφρασή σου
μου το έδειχναν τα κουρασμένα μάτια σου
οι πληγές στα χέρια σου.
Θέλησα να σιγουρευτώ:
-Ε, τότε βγες έξω και πήδα.
Είμαστε στον έκτο, θα σκοτωθείς σίγουρα.
Άντε τράβα.....
Η σιωπή σου τώρα μου έδειχνε ότι κατά βάθος
ήθελες να ζήσεις.

Δεν μπορούσα να συνεχίσω.
Ένιωθα τόσο κουρασμένος
πονούσα.
Πίναμε συνέχεια
το έβλεπα ότι δεν ήθελες
να βοηθήσεις τον εαυτό σου,
το ένιωθα ότι στο τέλος
δε θα έβγαινε τίποτε.
Ήθελα να σου πω τόσα πολλά
μα δεν είπα ούτε μια λέξη.
Άλλωστε τι να πω;
Τι μπορείς εσύ να πεις σ’ έναν άνθρωπο
που κοιμάται στο δρόμο
που ζει στο δρόμο
που δεν έχει σπίτι
που δεν να φάει
που δεν έχει ρούχα
που δεν έχει λεφτά
που δεν έχει φίλους
που δεν έχει κανέναν
που είναι ελεύθερος.
Και που πληρώνει με όλα αυτά
την ελευθερία του.
-Γιατί δεν ξαναμπαίνεις στην κοινότητα;
-Αυτοί ρε δε νοιάζονται για τίποτα.
Και αυτοί έτσι μας αντιμετωπίζουν
σαν πρεζόνια, πειράματα κάνουν.
-Θα υπάρχει κάποιο σωστό μέρος να πας.
-Ναι, υπάρχουν κανα δυο αλλά για να μπείς σ’αυτά
είσαι στην αναμονή δύο-τρία χρόνια
ως τότε μπορεί να ‘χεις πεθάνει.

Ήξερα ότι έχεις δίκιο.
Ήξερα ότι ακόμη και αν καθαρίσεις
πάλι δεν αλλάζει τίποτε.
Επειδή βγαίνεις σε μια κοινωνία
που σε αντιμετωπίζει
όχι, πια, σαν πρεζόνι
αλλά, τώρα, σαν πρώην πρεζόνι.
Και γι’αυτήν είσαι το ίδιο άχρηστος.
Επειδή το πρόβλημα των ναρκωτικών
δεν είναι μόνο πρόβλημα ναρκωτικών.
Η λύση δεν είναι μόνο να πιάσεις τους εμπόρους.
Το πρόβλημα είναι πιο σύνθετο
πρέπει πρώτα να διορθωθούν
πολλά άλλα πράγματα
και να λυθούν πολλά άλλα προβλήματα.
Επειδή όταν ένας νέος
δεν έχει παιδεία
δεν έχει ιδανικά
δεν έχει στόχους
δεν έχει μουσική
δεν έχει Τέχνη
δεν έχει γράμματα
όταν φθείρεται καθημερινά
από παντού
τότε το μόνο ενδιαφέρον που του μένει
είναι η κόκα, η πρέζα και τα χάπια.
Πρώτα πρέπει να διορθωθούμε
εμείς οι ίδιοι.
Επειδή εμείς οι ίδιοι αδιαφορούμε γι’ αυτούς
μόνοι μας τους βάζουμε απέναντι
και το Κράτος το μόνο που ξέρει να κάνει
είναι να τους καταστρέφει
στέλνοντάς τους σε άθλιες φυλακές
που τις ονομάζει << κοινωνικά ιδρύματα >>.

Είχαν περάσει πολλές ώρες.
Είχα τόσο πολύ κουραστεί
να προσπαθώ να σε κάνω να σκεφτείς
κι εσύ
αλλάζοντας συνέχεια κουβέντα
σα να μην ήθελες να σωθείς
σα να μη σ’ένοιαζε
γνωρίζοντας
ότι τραβάς για το αδιέξοδο.
-Ξανασκέψου τα πάντως.
Κι ό,τι θελήσεις εγώ εδώ είμαι.............
-Έχεις κανένα ψιλό;
-Αν είναι για πρέζα, όχι.
-Όχι ρε, μήπως μπορέσω
να βρω κανένα δωμάτιο,
να φάω κάτι.......
Σου έδωσα αν και ήξερα που θα πήγαιναν.
Βγήκαμε στο δρόμο
σήμερα δε χρειαζόταν να << δουλέψεις>>
-Σκέψου το.
-Άστα ρε.
Κοίτα γύρω σου το σύμπαν
ο ήλιος
συνεχίζει τη τροχιά του
πηγαίνοντας στην καταστροφή
και μαζί του όλοι οι άλλοι πλανήτες
του συστήματος.
Αυτή είναι η μοίρα μας.
-Ναι, αλλά
μην το προκαλείς
μην το φέρνεις πιο γρήγορα.
Στο ξαναλέω η ζωή είναι δώρο
από ‘κει κι ύστερα
εσύ την κάνεις παράδεισο
ή κόλαση.
Ζήσε τη
και θα δείς πόσο όμορφη είναι.
Ολοκλήρωσε τη τροχιά σου
κάνε τον κύκλο σου.

Χωρίσαμε
σ’ εκείνο το φανάρι της Ερμού.
-Θα τα ξαναπούμε;
-Όταν αποφασίσεις να καθαρίσεις, ναι.

-Μόνο τότε;
-Μόνο!
-Γιατί ρε;
Ντρέπεσαι να κάνεις παρέα
με ένα πρεζόνι;
-Επειδή δεν μπορώ ρε Νίκη.
Έχω ήδη έναν στο δρόμο
δεν αντέχω
να σκέφτομαι και δεύτερο
δεν το αντέχω
με πονάει
δεν έχω δύναμη
να σας βλέπω έτσι.
-Τράβα τότε το δρόμο σου
κι εγώ το δικό μου
ίσως συναντηθούμε κάποτε.
Τα λέμε!
-Κοίτα μόνο
μη φτάσεις γρήγορα
το δρόμο σου στο τέλος.
Καλό δρόμο!

Έτσι κι αλλιώς
για το ίδιο πράγμα παλεύουμε
κι οι δυο μας
κι όλοι μας:
να επιβιώσουμε.
Αλλά ο καθένας
το κάνει με διαφορετικό τρόπο.
Η ουσία είναι ίδια
για όλους,
για όλους
ο δρόμος κοινός είναι
το τέρμα ίδιο.
Και αν κάποιοι λάμπουν περισσότερο
η τροχιά είναι ίδια για όλους.

Καλό δρόμο!