ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΛΗΘΗ

Τόσο μακρυά και τόσο κοντά … τόσο κοντά και τόσο μακρυά … κι απ’ την ανάποδη !
Οι διαδικτυακές αποστάσεις μηδαμινές καταργούν τα μίλια. Με ένα βήμα στην άλλη άκρη της γης βρίσκεσαι, από την άλλη άκρη της γης σε βρίσκουν κι η καλημέρα σου φτάνει οπουδήποτε ακαριαία.
Οι προσωπικές αποστάσεις πελώριες σαν ένα σύμπαν ανάμεσα σε σένα και την ανάσα σου. Ούτε που βλέπεις το διπλανό σου, ούτε που σκέφτεσαι να του πεις μια λέξη, ενώ οι λέξεις πετάγονται ασταμάτητα από τα δάχτυλα όταν βρίσκεσαι πίσω απ’ την κρυψώνα του πληκτρολόγιου !
Όλη μας η ζωή σε μία οθόνη και στην οθόνη της ζωής μας μια πολύκοσμη μοναξιά που κλαίει μέσα στο πλήθος. Λες και φοβόμαστε το βλέμμα του άλλου πάνω μας διστάζουμε να αρθρώσουμε ένα αίσθημα και νιώθουμε γυμνοί αν μας ξεφύγει κατά λάθος μία συλλαβή καλοσύνης.
Το άγγισμα παράξενη αμηχανία στο δέρμα μας… η μυρωδιά του κορμιού ξεχασμένη ανάμνηση στη σύγχρονη λήθη … του χεριού το κράτημα παράπλευρη απώλεια στο σκάκι του φόβου … η σημασία της στιγμής ματωμένη θυσία στο βωμό της ταχύτητας …