Κοράσιαι Νήσοι 

Δάσος πυκνό που αγκάλιασες κουρσάρους, βασιλιάδες 

έγινες πέτρα και φωλιά για τόπους μακρινούς, 

που ζεις μέσα στη θάλασσα για να ΄χεις μία μάνα

και δίδαξες τη μουσική σ’ ανθρώπους ταπεινούς.

Τον Λεωκράτη πότισες ζουμί του μανδραγόρα

ήπιες την πόλη την παλιά σ’απάτητους βυθούς

τον Ίκαρο ταξίδεψες, για πάντα, μέσ΄στο χρόνο

οι μύθοι σου ακροβατούν σ’ατέλειωτους χορούς.

Τα πλοία που προσπέρασαν θα φέρουν άλλα πλοία

μα εσύ έμαθες, πονάς απ’τους χαιρετισμούς

το ξέρεις πως σε ξέχασε αυτός που δε γυρίζει

μα είσαι εκεί στα σκοτεινά με φάρους φωτεινούς.  

Γενάρης 1999 – Σεπτέμβρης 2002

   από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 )
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2018/01/blog-post_22.html