Άφησα στον κόσμο ένα τραγούδι

 

Άφησα στον κόσμο ένα τραγούδι

να χορεύει και να με θυμάται

να ξαναζώ όταν με μνημονεύει

σε χρόνους άγνωστους, μελλοντικούς

όπου οι εποχές θα ‘χουν αλλάξει

και η ανάσα μου θα είναι μια θολή ανάμνηση.

Άφησα στον κόσμο ένα τραγούδι

με το αίμα μου ζωγραφισμένο

απ’ τη σκιά του φόβου μου γραμμένο

να ιστορεί τη θλίψη της αγάπης

που έδαφος δε βρήκε να ανθίσει

και τα λουλούδια της μαραίνονται χαμένα

μακριά απ’ το φως 

και των χρωμάτων τη γαλήνη.

Άφησα στον κόσμο ένα τραγούδι

χωρίς υπογραφή

δίχως πατρότητα

αυτόνομο πουλί μέσ’ στους αιώνες

τα χείλη των ανθρώπων να δροσίζει

να χαϊδεύει τις καρδιές

στου σκοταδιού τα βάθη.

Άφησα στον κόσμο ένα τραγούδι

ασημοκίτρινο φεγγάρι μεθυσμένο

των ουρανών τα βράδια να φωτίζει.     

 

ΟΙ ΣΙΩΠΕΣ ΜΑΣ

Στη Σοφία

 

Οι σιωπές μας είναι γεμάτες αγάπη, 

στον ίσκιο των βλεμμάτων

ανάβουν κόκκινα φιλιά

που δε χρειάζονται επιβεβαίωση

δε χρειάζονται αποδείξεις.

Γνώριμες απλώνονται στο χώρο

βουβά γεμίζουν το δωμάτιο

και τις καρδιές μας,

ενώνουν τις ανάσες μας

στη θαλπωρή της σιγής.

Είναι σαν να μην έλειψαν ποτέ

σαν ποτέ να μην έφυγαν

οι λέξεις

που σε λίγο θα έρθουν.          

 

Άδοτα φιλιά

 

Άδοτα φιλιά

ξενυχτούν στης ερημιάς τα σκοτάδια

αρπάζουν τα μαλλιά της λήθης

μήπως μπορέσουν να σωθούν

να ξεχαστούν

στον πάτο του άδειου ποτηριού

να εξαγνιστούν

στο τελευταίο δάκρυ

πριν από το άγγισμα

της πρωινής αχτίδας.      

 

Όταν μεγαλώσω

Στη Στέλλα

Όταν μεγαλώσω

δε θα μπορώ να παίζω πια.

Όταν μεγαλώσω

θα χάσω πολλούς φίλους

είναι από άλλη πατρίδα

και θα πρέπει να τους μισώ

ίσως και να χρειαστεί κάποτε

να τους σκοτώσω

ή να με σκοτώσουν.

Όταν μεγαλώσω

δε θα νιώθω πια συμπόνια

για κανέναν άνθρωπο

για κανένα ζώο

εκτός από τον εαυτό μου.

Όταν μεγαλώσω

θα αδιαφορώ για τα παιδιά

θα τους μεταβιβάσω τα δικά μου λάθη

να ξεπληρώσουν εκείνα τα χρέη μου

και με συνείδηση εξαγνισμένη από τύψεις

θα μπορώ ακόμη και να κυβερνώ.

Όταν μεγαλώσω

θα είμαι υπάκουος και αφοσιωμένος σκλάβος

τον πλούτο θα υπηρετώ χωρίς αντάλλαγμα

με το κεφάλι πάντοτε σκυμμένο.

Όταν μεγαλώσω

επαναστάτης προδομένος από τα ιδανικά μου

δε θα θυμάμαι πια

εκείνο το όνειρο για έναν καλύτερο κόσμο

κι απαλλαγμένος από αξίες

θα κείτομαι βολεμένος.

Όταν μεγαλώσω

θα ψάχνω τη χαμένη μου αθωότητα

σε επιλογές βγαλμένες από ύπουλες διδασκαλίες

σε ευκαιρίες που πέρασαν αδιάφορα

σαν μέρες τυφλές μέσ’ στο σκοτάδι

σαν το πέταγμα μιας πεταλούδας.

Όταν μεγαλώσω  

θα παίζω αλλιώς…       

 Νυχτερινό - youtube

https://www.youtube.com/watch?v=V24Qb2wvATQ

Μουσική: Τηλέμαχος Βούλγαρης

Στίχοι: Ντίνος Ι. Γλαρός

Τραγούδι: Ελένη Κατσούλη

Πιάνο: Γιάννης Σιψάκος

Φλάουτο: Γιώτα Παδοβά

Από τη συλλογή τραγουδιών "Λιτές Ανάσες"

Δώσ’ μου τα μαύρα σου μαλλιά

να πλέξω παραγάδι

για να ψαρέψω μια φωτιά

από δικό σου χάδι.

-R-

Βρήκα δυο μάτια δυνατά

ν’ αντέχουν τη μορφή σου

και μια μεγάλη αγκαλιά

για την αναπνοή σου.

Έχω τη δύναμη της Γης

του φεγγαριού σημάδι

τη σημασία της στιγμής

στου χρόνου το πηγάδι.

-R-

 

  

ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

 

Πηγάζω απ’ του νερού τα παραμύθια

σταγόνα κρυστάλλινης αφετηρίας

στα χείλη ατρόμητου ποταμού

και ξεκινάω ανεπίστρεπτο ταξίδι.

Κατρακυλάω ανάμεσα σε πέτρες και χώματα

ανακαλύπτω ζωές μέσα στις λάσπες

βουνά εμπόδια εμπρός μου

κι εγώ ανήμπορη ρανίδα συνεχίζω

άγνωστο δρόμο χωρίς αιτία και σκοπό.

Αποκαλυπτική βροχή με πνίγει με αλήθειες

με παρασέρνουν άνεμοι στης γνώσης μου το φόβο

στης μοίρας το φουστάνι μπλέκομαι που ξέπλυνε το αίμα

και με τινάζει βίαια στα χέρια των θεών να πέσω.

Βλέπω μια θάλασσα απέραντη στο τέλος

ένα βυθό που η γαλήνη του τρομάζει,

ίσως να ‘μείναν όλα μισοτελειωμένα

ίσως αιτία και σκοπός βρήκαν λιμάνι

ίσως ο Ήλιος την ψυχή μου να φιλήσει

κι αφού εξατμιστώ

πάλι στο ίδιο παραμύθι επιστρέψω…

 

Φωτογραφία ( Ιθάκη ): Σοφία Κοντογεώργου      

 

Μικρό ερωτικό

 

Στα αστροχτένιστα μαλλιά του φεγγαριού

η Αφροδίτη αλαφροσκέπαστη κοιμάται

τοξεύει ο έρωτας το στήθος του ονείρου

κι η νύχτα λαβωμένη ξαγρυπνά

μέσ’ στων φιλιών την άσβεστη αγρύπνια.     

 

ΦΑΡΟΙ

 

Μικρή ζωή δεν πρόλαβες

και φεύγεις πριν αρχίσεις.

Στην ανείδωτη νύχτα

λευκά αστέρια αφήνεις

να δείχνουν την πορεία

σαν αγέρωχοι φάροι

που τους χτυπούν τα κύματα

αέρηδες τους δέρνουν

μα στέκουν ορθοί κι αμίλητοι

στ’ απόκρημνα τα βράχια

χαρίζοντας στους ναυαγούς

σωτήριο το φως τους.           

 

Τα γεράκια του Νήριτου

 

Τα γεράκια του Νήριτου

με φτερά λεπίδες χαρακώνουν τον άνεμο

στέκονται ακίνητα στην εσχατιά του

κι ατενίζουν τον κόσμο πάνω απ’ τις ψηλές κορφές

σαν κουκκίδες του ουρανού

που δίνουν έμφαση στο γαλάζιο.

Πόσο μικρά όλα εκεί κάτω

αθέατα τα προβλήματα των υπάρξεων

ανύπαρκτα τα υψηλότερα νοήματα

ασήμαντες οι αιωνόβιες θεωρίες.

Κι άξαφνα εκεί στα χαμηλά

μια ελάχιστη κίνηση πυροδοτεί

αρχέγονα ένστικτα της επιβίωσης

κι αρχίζουν την ιλιγγιώδη, κατακόρυφη πτώση

από την άκρη του Ήλιου στα χώματα της Γης

που θα φέρει την αναγκαία γεύση της επιτυχίας

ή την επικίνδυνη εξέλιξη της αποτυχίας

και θα ορίσει τη διαφορά

ανάμεσα στο σήμερα και στο αύριο.

Κυνηγός και θήραμα

στην αέναη μάχη της Φύσης

ακροβατούν στον αβέβαιο ορίζοντα,

χωρίς να ξέρουν την κατάληξη

στην αμφίρροπη πάλη

στο θαύμα της ζωής.   

 

*Νήριτος: Το όρος Νήριτος, το Νήριτον κατά τον Όμηρο, με το ψηλότερο βουνό της Ιθάκης.

Φωτογραφία ( κορφή του όρους Νήϊον στον οικισμό Φρίκες, το ομηρικό Ρείθρον, Ιθάκη ): Ντίνος Ι. Γλαρός     

 

 

ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟΣ

 

Ο σκοταδισμός του ανθρώπου φτάνει τόσο βαθιά

όσο οι ρίζες γέρικου πλάτανου,

το αρρωστημένο αίμα ποτίζει τα έγκατα των αιώνων

μολύνει τις ψυχές των γενεών σαν ανίατη λέπρα

και κατατρώει τις σάρκες της αγάπης.

Δύσκολα εντοπίζεις την αφετηρία του

κι ακόμη πιο δύσκολα

ξεριζώνεις το μίσος απ’ τα μάτια ενός παιδιού

αφοπλίζεις το χέρι που πετά την πέτρα

στο ανυπεράσπιστο πρόσωπο.     

 

ΤΟ ΨΕΜΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΩΡΑΙΟ

 

Το ψέμα έρχεται πάντα ωραίο

κυλά στις λέξεις μας σαν λάγνο ποτό

γεννάει άθελα κι άλλα, μοιραίο

το κατρακύλισμα χωρίς γυρισμό. 

Η ζάλη άρχισε, μεθύσι γλυκό

τι είναι κάλπικο τι ‘ναι αλήθεια

και τώρα γίνεται το λάθος σωστό

η πλάνη γίνεται πάλι συνήθεια.

Σαν ψεύτες ζήσαμε στα παραμύθια

στο τέλος χάσαμε της νιότης το φως

μονάχοι μείναμε μ’ άδεια τα στήθια

κι η γνώση έφτασε αργά δυστυχώς:

Αν η αλήθεια τη σκέψη γεμίσει

τότε τη μαύρη ψυχή θα φωτίσει. 

 

*Σονέτο αγγλικό ( Σπενσεριανό )    

 

Χωρισμός

 

Όταν κοπάσει η επιθυμία

στο σούρουπο θα κλαίει το φεγγάρι

ανείδωτοι θα μοιάζουνε οι φάροι

μέσα στον άνεμο, στην τρικυμία. 

Θα ‘ναι η άνοιξη του πόνου μνεία

ανάσα ο λυγμός δε θα ‘χει πάρει

αμίλητοι θα φεύγουνε οι γλάροι,

μέρες αγέλαστες χωρίς ουσία.  

Κι αν τρύγησε το δάκρυ η αγάπη

το αίμα της πληγής κρυμμένη θα ‘χει

ελπίδα φυλαγμένη στο μαντήλι. 

Κι αν τέλειωσε το χτες κι αλλού πεθαίνει

το αύριο γεννιέται και προσμένει

καινούρια ροδοπέταλα στα χείλη. 

 

*Σονέτο ιταλικό ( Πετραρχικό )    

 

ΛΑΜΠΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ

 

Λάμπει ο έρωτας, αυγή της μέρας,

πάλι μεθά στην ανθισμένη γύρη

όμως εγώ στης θλίψης το λιοπύρι

στ’ άλικο καίγομαι πικρής εσπέρας. 

Είμαι ανήμπορο πουλί κι αγέρας

σπάει φτερά κι όλες τις πτήσεις φθείρει,

άδεια ψυχή στην ερημιά θα γείρει

πάντοτε μόνη της μιλά στο τέρας.

Όμως σαν έρχεται γλυκό το χάδι

όλα τα άσχημα αλλάζουν όψη

όταν κρατιόμαστε από το χέρι.

Όταν το όνειρο μέσ’ στο σκοτάδι

πύρινο άγγισμα στο σώμα δώσει

νέους ορίζοντες το φως θα φέρει. 

 

*Σονέτο ιταλικό ( Πετραρχικό )    

 

 

Αυτή η απόκοσμη τρομπέτα

 

Αυτή η απόκοσμη τρομπέτα

βγάζει απ’ τα σπλάχνα της

ουράνιες μελωδίες της ψυχής

ερωτικά σταλάγματα από κόκκινο σταφύλι

λυτρωτικές εξομολογήσεις

του χωρισμού τον πόνο να ξορκίσει

με μουσικές ανήκουστες

με επικίνδυνα ποτά

μεθάνε οι αλγεινές ερινύες

εκστατικά χορεύουν με τη θλίψη

κι η νύχτα εξαγνισμένη από τα δάκρυα

τα αποκαμωμένα μάτια απαλύνει

μ’ ένα ανέλπιδο κρεσέντο

στο φως αναγεννημένου πρωϊνού. 

*Ποιητικό σχόλιο στο τραγούδι «Τελευταίο ποτό με το διάβολο» ( Διάφανα Κρίνα )   

 

ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΑΟΣ ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ

 

Στου κόσμου τα τελευταία απομεινάρια

στου Ήλιου την ατελεύτητη σιωπή

τα άστρα αφήνουν χρώματα και σημάδια

να βρίσκεις το δρόμο σ’ άγνωστη εποχή.

Η μέρα που φεύγει όμορφη και σκληρή

το ίδιο θα ‘ναι κι η άλλη που ξεκινάει

ας ήταν μετά τη δύση της ν’ ακουστεί

μπαλάντα μέσα στο Χάος που τραγουδάει.

Μια λάμψη που παραπάτησε στα σκοτάδια

τρεκλίζει δειλά απείθαρχη, σιωπηλή

φωτίζει της ανανέωσης τα πετράδια

πριν έρθει κοντά του τέλους μας η αρχή.

Στα μάκρη παγώνει μόνη της η ψυχή

στο σύμπαν σαν αστερόσκονη προσπερνάει

ας ήταν μετά το τέλος της ν’ ακουστεί

μπαλάντα μέσα στο Χάος που τραγουδάει.

Πεθαίνει πάνω στης κρίσης μας τα ψεγάδια

το χάδι που είναι βάλσαμο στην πληγή,

η μοίρα μάς παίζει όλους ξανά στα ζάρια

και όποιος σωστά ποντάρισε θα σωθεί.

Ανάσα τυφλά γυρεύει επιλογή

πετάει σαν πεταλούδα και ξεψυχάει

ας ήταν με την κορόνα της ν’ ακουστεί

μπαλάντα μέσα στο Χάος που τραγουδάει.

Να δίνει το γέλιο της κι ας θρηνεί

ελπίδα που επιμένει να λαχταράει

ας ήταν από τα χείλη της ν’ ακουστεί

μπαλάντα μέσα στο Χάος που τραγουδάει.    

 

ΑΡΡΩΣΤΟ ΜΙΣΟΣ

 

Άρρωστο μίσος κυλά στις φλέβες μας

αιμορραγούν οι αρτηρίες του Χρόνου

ξεψυχούν αβοήθητες οι κολασμένες ψυχές μας

και ψάχνουν τη σωτηρία σε ύπουλες διδαχές.

Οι πόλεις πεθαίνουν στα σανατόρια των θεών

νοσούν οι αιώνες από ανίατη λέπρα

μολυσμένα μυαλά μεταδίδουν αόρατα καρκινώματα

και τρέφονται από τα σκοτωμένα κορμιά μας.

Τα πουλιά τρομάζουν απ’ τις εκρήξεις των ανθρώπων

τα δέντρα ασφυκτιούν στα σαπισμένα χώματα

ο άνεμος βαριανασαίνει στις αμυχές της ειρήνης

το νερό στερεύει στην πηγή της αγάπης.

Σε ποιο γαλαξία σκουριάζουν οι αλυσίδες του διχασμού;

Σε ποιο σύμπαν κρύβεται η ελπίδα;

Ποιος Ήλιος θα φωτίσει την ύπαρξή μας;   

 

Μάης

 

Ο Μάης ο μαέστρος των πουλιών

της ομορφιάς ο γητευτής κι ο τροβαδούρος

κάθε χρόνο επιμένει με την ακάματη παλέτα του

την πανδαισία των χρωμάτων να μας δείχνει.

Με ευωδιές των λουλουδιών και των καρπών

τα κουρασμένα κορμιά μας ημερεύει

με φωτεινές ριπές των αστεριών

τις φοβισμένες ψυχές μας γαληνεύει.    

 

ΟΙ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

 

Οι αλυσίδες της ψυχής

σφιχτά δεμένους μας κρατάνε

και των φτερών το πέταγμα

κάθε στιγμή αναβάλλουν.

Καυτές ανάσες άπραγες

απ’ τον αέρα ξεχασμένες

αδυνατούν στη θέληση

στον κεραυνό δειλιάζουν. 

Μάτια τυφλά δε χαίρονται

την ομορφιά του ήλιου,

πηγής νερό δε γεύονται

τα σφαλισμένα χείλη.

Αλήθειες ασυγκράτητες

κοιτάνε μέσ’ στο φόβο

σαν χέρια ακατανίκητα

απ’ τα δεσμά ξεφεύγουν.    

Ζωγραφική με soft pastels: Έλενα Κανδηλάκη

 

Παράσταση

 

Εγκλωβισμένα θύματα

στα νύχια ματωμένης καριέρας

γδέρνουν την ψυχή τους

και τα κομμάτια πετάνε

στο αδηφάγο χειροκρότημα.

Η αυλαία ανοίγει

δυνατές μουσικές

εντυπωσιακά σκηνικά

λόγια μεγαλεπήβολα

να σκεπάζουν τις κραυγές

κάτω από τα προσωπεία

και ο χορός ανούσιος

στην πλοκή θλιβερής τραγωδίας.

Οι εποχές υποκρίνονται

μπροστά στο απαράλλαχτο φόντο

και ο χρόνος ανήμπορος να βελτιώσει νοοτροπίες

θεμελιωμένες στο αίμα του

κολλημένες στο δέρμα του

σαν αγιάτρευτη λέπρα.

Μη μιλάς

θα ξυπνήσει το τέρας

θα καταπιεί το λαρύγγι σου

θα σου βγάλει τα μάτια… 

Ανήθικοι δάσκαλοι

διδάσκουν την αδίστακτη εξουσία

την ανθρωποφαγία χωρίς διάλειμμα,

το πιο σημαντικό μάθημα της επιτυχίας

το «ξέρω μα δε μιλώ». 

Και ο θίασος μεγαλώνει¹

σε όλες τις Τέχνες απλώνεται

σε όλες τις εργασίες

μολύνει τις πόλεις μας

καθοδηγεί τα παιδιά μας,

κι εμείς ανίδεοι θεατές

ηρωοποιούμε, θαυμάζουμε, χειροκροτούμε

μεταμφιεσμένα φρικιά

στο τσίρκο του παραλόγου.

  

¹και ο θίασος μεγαλώνει

Ο στίχος είναι από το τραγούδι Welcome to the show του Παύλου Σιδηρόπουλου.

 

Μάρτης

 

Ανακατωμένα τα μαλλιά του Μάρτη

περιπαίζουν τα τελευταία κρύα

τα μαύρα σύννεφα περιγελούν.

Ανάμεσα σε δύο εποχές

αναποφάσιστος ποια να διαλέξει

με το ‘να χέρι λέει αντίο στο χειμώνα

και με το άλλο καλωσορίζει την άνοιξη.

Κι έτσι μπερδεμένος στη φωτιά και τον πάγο

τα χρώματα των λουλουδιών προετοιμάζει

να υποδεχτούν το αρχέγονο φως

το μητρικό νερό της Δημιουργίας

και τον γλυκό αέρα της ζωής. 

 

ΚΥΜΑ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ

 

Κύμα της αυγής

τα μαλλιά θλιμμένης κόρης

λούζει με νερό κι αστέρια

στην πηγή της προσμονής,

βρέχει την άκρη του αβέβαιου ταξιδιού

τις λιγοστές  ανάσες να δροσίσει

στου μαγικού χορού τα βήματα

το φόρεμά της το λευκό να ανεμίσει.   

 

                                     

άνοιξη

 

ρωγμές σιωπής ξεχειλίζουνε λέξεις

μείζονα τραγούδια ανθίζουν στη Φύση

καυτές εξάψεις τα κορμιά ανασταίνουν

άνοιξη

στις κορυφογραμμές του Νου πολύχρωμα φεγγάρια

ανάβλυσμα χαράς από ευωδιαστό πίδακα

διάχυτη αγάπη χωρίς ιδιοτέλεια

άνοιξη

φιλιά στα χείλη από χείλη αγαπημένα

ηδυπάθεια που ρέει σε υγρά χάδια

άνοιξη

ευχή που έγινες πραγματικότητα

όνειρο που έγινες πράξη

άνοιξη                

 

 Η λέξη είναι... - Ντίνος Ι. Γλαρός ( youtube )

Απαγγελία, βίντεο: Βαγγέλης Μαρίνογλου

https://www.youtube.com/watch?v=uwxWkDvj21E&t=4s

Η λέξη είναι…

Επικίνδυνες λέξεις

τρομάζουν τον τόπο

και το χρόνο

αν άκαιρα ή άτοπα

ειπωθούν.

Όμως η λέξη

είναι λέξη

δε γνωρίζει

από τόπους και χρόνους.

Η λέξη είναι

για να ακούγεται…

κι όχι για να εξατμίζεται

σαν άσκοπη αύρα

σε μιας σιωπής

το δειλό καταπέτασμα.

Η λέξη είναι

ουρλιαχτό μέσ’ στο χάος…

σκουριασμένο στιλέτο

στην καρδιά της συνείδησης.

Η λέξη είναι

της ανάγκης το ξύπνημα…

σε αλήθειας νερό

βαφτισμένη

ανθίζει καρπούς

με αγκάθια,

ενοχλεί

το μοιραίο της χάδι

ερινύας μομφή

το φιλί της

αδιάκοπος ρους

η αγάπη της…

 ΑΓΡΥΠΝΙΑ - Ντίνος Ι. Γλαρός ( youtube )

Απαγγελία, βίντεο: Βαγγέλης Μαρίνογλου

https://www.youtube.com/watch?v=e5rGJd6PyKs&t=5s

ΑΓΡΥΠΝΙΑ

Πάλι με άρπαξε η νύχτα

τα λιμαρισμένα της νύχια

με γδέρνουν

αργά και βασανιστικά

μέχρι το ξημέρωμα.

Χαρακώνει το σώμα της ψυχής μου

στάζουν αλήθειες οι πληγές

σε χώμα κουρασμένο, άγονο

που περιμένει την άνοιξη.

Του φεγγαριού το σινιάλο

ακολουθούν οι αισθήσεις

αιωρούνται παραδομένες

στου μυαλού τον ορίζοντα

στις πορείες των άστρων.

Απεικονίσεις μετέωρες

απ’ τα βάθη του Χάους

αφετηρίες αγέννητες

απ’ της Γνώσης το άπειρο

γαλαξίες ευήλιοι

απ’ το σύμπαν της Σκέψης

αποκάλυψη γίνονται

σε ανθρώπινα χείλη.

 ΦΩΝΕΣ - Ντίνος Ι. Γλαρός ( youtube )

Απαγγελία, βίντεο: Βαγγέλης Μαρίνογλου

https://www.youtube.com/watch?v=pdGhb6xV450&t=19s

ΦΩΝΕΣ

Φωνές γνωστές, ανελέητες

που τον ύπνο χαλάτε

και την εγρήγορση κάνετε μαρτύριο.

Φωνές αγαπημένες από το πουθενά

είσαστε παντού

γίνεστε τα πάντα

για να σωπάσετε πάλι

όταν η συνείδηση αποκοιμηθεί.

Φωνές – σειρήνες

μαγεύετε το μυαλό

σέρνοντας το στην άπειρη λήθη

κάνοντας το να ακολουθεί

μόνο το δικό σας τραγούδι

με μια μέθη τόσο γλυκιά

που δεν μπορείς να αντισταθείς

δεν μπορείς να ξεφύγεις.

Φωνές – λέξεις

ανεκτίμητες, ασήμαντες

τον κόσμο αλλάζετε

ή κρύβεστε βουβές

να μη σας ανακαλύψουν

και τους τρομάξετε.

Μία λέξη

σκορπάει τον πανικό

αν δεν ειπωθεί στην ώρα της.

Φωνές αδιέξοδες

τη ζωή σταματάτε

για να την αρχίσετε αλλιώς

τη σκοτώνετε για να αναστηθεί πάλι.

Φωνές – ερινύες

την ψυχή βασανίζετε

για να οδηγηθεί στη λύτρωση.

ΥΑΚΙΝΘΟΙ - Ντίνος Ι. Γλαρός ( youtube )

Απαγγελία: Σοφία Κοντογεώργου

Βίντεο: Χρήστος Παπαχρυσάφης

https://www.youtube.com/watch?v=tPgZLbm_BSA

ΥΑΚΙΝΘΟΙ

Υάκινθοι με πρόσωπα λευκά

σαν αχτίδα σε ατίθασο κύμα

χορεύουν στου ανέμου τα δάχτυλα

τ’ ουρανού τα μαλλιά χρωματίζουν.

Τον ανθό τους τον εύοσμο φίλησα

να ξεχάσω για λίγο τη λύπη

που στον κόσμο τριγύρω απλώθηκε

και αγκάθια γεμίζει τις μέρες.

Υάκινθοι με πρόσωπα λευκά

το σπόρο της χαράς να ωριμάσει

αφήσανε στο άνυδρο το χώμα.

ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ

 

Υπάρχουν κάτι συναισθήματα

τόσο σκληρά

όσο η λεπίδα ενός μαχαιριού

στην ανυποψίαστη σάρκα,

τόσο επώδυνα

όσο το τελευταίο δάκρυ

μιας ανάλγητης νύχτας.  

Ζωγραφική με soft pastels: Έλενα Κανδηλάκη

 

 

Μονόχορδο 2

 Γλυκό γαλάζιο της αυγής, πόσες αλήθειες κρύβεις.   

 

Μονόχορδο

Ο φόβος αγρυπνά στις ρωγμές της αυτοπεποίθησης.  

 

Δίχορδο

 

Τα ροδοπέταλα με επιθυμία ανοίγουν

να χρωματίσουν, να ανασάνουν, να δουν.  

 

Τρίχορδο

 

τη θάλασσα

της Δημιουργίας

γεύομαι  

 

Τετράχορδο

 

Μισοειπωμένες αλήθειες

μισοτελειωμένα ψέματα

λυγίζουν σαν στάχυα

στην απέραντη κοιλάδα της ζωής.   

 Το κανάλι μου στο youtube

( Μελοποιήσεις, οπτικοποιήσεις, απαγγελίες ποιημάτων και στίχων μου )

https://www.youtube.com/channel/UCMN2XLGYP_Rc7zsidKXpOLw

 

ΤΟ ΤΡΕΛΟ ΑΗΔΟΝΙ

 

Μέθυσε το τρελό αηδόνι

από των λουλουδιών τις λάγνες ευωδιές

και τραγουδά τα όνειρα

που περιφέρονται στον ουρανό

σαν φύλλα ακυβέρνητα.

Νότες αλλόκοτες σφυρίζει στον αγέρα

λόγια διάφανα άγνωστων ποιητών

χρυσό ξημέρωμα στου κόσμου το περβόλι

κεντά αγάπη στην αυλή των εποχών.  

Μέθυσε το τρελό αηδόνι

μέσ’ στα μαλλιά σου μπλέχτηκε

γλίστρησε στο λαιμό

και τραγουδά τον έρωτα

που γη κι ορίζοντα ορίζει.

Νότες αιμάτινες σφυρίζει στον αγέρα

βέλη που πλήγωσαν ύπουλα τις καρδιές

φιλιά που τάξανε σε στήθη αναμμένα

γλυκά μεθύσια σε κρυφές ακρογιαλιές.