ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΑΟΣ ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ

 

Στου κόσμου τα τελευταία απομεινάρια

στου Ήλιου την ατελεύτητη σιωπή

τα άστρα αφήνουν χρώματα και σημάδια

να βρίσκεις το δρόμο σ’ άγνωστη εποχή.

Η μέρα που φεύγει όμορφη και σκληρή

το ίδιο θα ‘ναι κι η άλλη που ξεκινάει

ας ήταν μετά τη δύση της ν’ ακουστεί

μπαλάντα μέσα στο Χάος που τραγουδάει.

Μια λάμψη που παραπάτησε στα σκοτάδια

τρεκλίζει δειλά απείθαρχη, σιωπηλή

φωτίζει της ανανέωσης τα πετράδια

πριν έρθει κοντά του τέλους μας η αρχή.

Στα μάκρη παγώνει μόνη της η ψυχή

στο σύμπαν σαν αστερόσκονη προσπερνάει

ας ήταν μετά το τέλος της ν’ ακουστεί

μπαλάντα μέσα στο Χάος που τραγουδάει.

Πεθαίνει πάνω στης κρίσης μας τα ψεγάδια

το χάδι που είναι βάλσαμο στην πληγή,

η μοίρα μάς παίζει όλους ξανά στα ζάρια

και όποιος σωστά ποντάρισε θα σωθεί.

Ανάσα τυφλά γυρεύει επιλογή

πετάει σαν πεταλούδα και ξεψυχάει

ας ήταν με την κορόνα της ν’ ακουστεί

μπαλάντα μέσα στο Χάος που τραγουδάει.

Να δίνει το γέλιο της κι ας θρηνεί

ελπίδα που επιμένει να λαχταράει

ας ήταν από τα χείλη της ν’ ακουστεί

μπαλάντα μέσα στο Χάος που τραγουδάει.