Απογοήτευση

 

 

Ξεθωριασμένο το φως.

Στην καταχνιά της ματαιοδοξίας

η ψυχή ξεπουλιέται αλαφιασμένη

σε πολύχρωμα κι ανούσια παζάρια. 

Θαμπώσαν οι λέξεις

σε καθρέφτες που ψέματα λένε

κι ο εαυτός μας ανόητος Νάρκισσος

πνίγεται στην αντανάκλαση

μιας εφήμερης δόξας. 

Δεν είμαι εγώ

που τις αλήθειες ακουμπώ στη σιωπή μου

δεν είμαι εγώ

που με το αίμα μου μιλάω στους ανθρώπους

δεν είμαι εγώ

δροσοσταλίδες των αιώνων που αγγίζω

δεν είμαι εγώ

που με Γραφές πλάθω του κόσμου την απάτη.  

 

ΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ 

 

Τα τριαντάφυλλα της ζωής

με ευωδιές και αγκάθια

ραπίζουν το πρόσωπο,

σκορπίζουν τα φύλλα τους

στου αγέρα το λίκνισμα

και αφήνουν σημάδια στο χώμα

για να βρίσκουν το δρόμο

οι ιχνηλάτες της μοίρας.  

 

 

ΟΙ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ 

 

Οι αλυσίδες της ψυχής

σφιχτά δεμένους μας κρατάνε

και των φτερών το πέταγμα

κάθε στιγμή αναβάλλουν.

Καυτές ανάσες άπραγες

απ’ τον αέρα ξεχασμένες

αδυνατούν στη θέληση

στον κεραυνό δειλιάζουν. 

Μάτια τυφλά δε χαίρονται

την ομορφιά του ήλιου,

πηγής νερό δε γεύονται

τα σφαλισμένα χείλη.

Αλήθειες ασυγκράτητες

κοιτάνε μέσ’ στο φόβο

σαν χέρια ακατανίκητα

απ’ τα δεσμά ξεφεύγουν.   

Ανώνυμο

 

 

Δεν προσπαθώ να σε αλλάξω

προσαρμόζομαι σε αυτά που μου δίνεις

και χέρι-χέρι προχωράμε

σε μονοπάτια δύσβατα

σε ανείδωτες θάλασσες.

Τα μυστικά που κρύβεις

δεν ξέρω αν θα τα βρω ποτέ

μα θα σκάβω, εργάτης ακούραστος

και τις πέτρες θα σπάω της Γνώσης

κι όταν το βράδυ με τα χέρια ματωμένα

θα ξαποσταίνω γερμένος στα μάτια σου

θα ακουμπάς τις αλήθειες σου

αμυδρή πληρωμή

για τους κόπους της μέρας.  

Μικρή ζωή - youtube

https://www.youtube.com/watch?v=I_LQkgk_1oQ

Μουσική: Τηλέμαχος Βούλγαρης
Στίχοι: Ντίνος Ι. Γλαρός Φωνή: Ελένη Κατσούλη
Πιάνο: Γιάννης Σιψάκος

Από τη συλλογή τραγουδιών "Λιτές ανάσες"


Μικρή ζωή που χάνεσαι πλοίο που ξεμακραίνεις ένα πικρό παράπονο κάθισε να σου πω στα χείλη το γλυκό νερό μου δίνεις και μου παίρνεις όπως το κύμα του γιαλού σα σέρνει το χορό. -R- Κύμα του βοριά πάρε με μακριά καράβι αλαργινό στάσου να σε δω. Σαν όνειρο το χάδι σου αέρας τα φιλιά σου βιάστηκε η αγάπη σου κι έχασα τον καιρό. Το γέλιο σου παράδεισος μαχαίρι η ματιά σου κρύψε με μέσ’ στον ίσκιο σου άλλο να μην πονώ.

-R- Κύμα του βοριά πάρε με μακριά καράβι αλαργινό στάσου να σε δω.

ΝΑ ΜΕ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ

Να με κρατήσεις

μη με αφήσεις να χαθώ

στων ηδονών τη ζάλη

στων πειρασμών το ύπουλο φιλί

στων αλγεινών χαδιών το ψέμα.

Να με κρατήσεις

μη με αφήσεις μοναχό

στις μαχαιριές της μέρας

στης νύχτας την αδίστακτη σιωπή

στη σκοτεινή κραυγή του φόβου.

Να με κρατήσεις

σαν το αθάνατο νερό

στην απαρχή του τέλους,

σαν το καινούριο το πρωί

στο φέγγος καταπράσινου Απρίλη.

Να με κρατήσεις

χωρίς εσένα δε θα ζω

να με κρατήσεις

σαν την ευχή μέσ’ στο μαντήλι.

Τετράχορδο

Μισοειπωμένες αλήθειες

μισοτελειωμένα ψέματα

λυγίζουν σαν στάχυα

στην απέραντη κοιλάδα της ζωής. 

Αύγουστος

Τα μαλλιά σου αγγίζουν το βλέμμα μου

και το δέρμα ξυπνά η πνοή σου

στο λιοπύρι της μέρας σου λιάζονται

οι αισθήσεις κι ανέλπιδα φλέγονται.

Το ζεστό δειλινό ασυγκράτητο

οι παλάμες γεμίζουν μ’ αστέρια

αναιδώς μισανοίγουν τα στόματα

να γευτούν το φιλί του Αυγούστου.

Αχ κι αυτό το φεγγάρι!

Ματώνει στου ουρανού την αγκάλη

χρυσοκόκκινες στάλες κυλήσανε

του αγέρα χαϊδεύουν τα χείλη.

Σκίρτημα βραδινής δροσιάς

στο λαιμό ξαναμμένων ερώτων

ηδονής κηλίδες πανσέληνες

ρέουν στο ανθρώπινο σώμα. 

Εκπνοές

Θα φύγω ένα ανοιξιάτικο δείλι

ωραίες εικόνες να μείνουν

από την τελευταία ανάμνηση,

να μη φοβάμαι

τη νύχτα που έρχεται

να μη λυπάμαι

για τη μέρα που φεύγει.

Ας ήταν

ένα ανώδυνο πέρασμα

στη δροσιά της απέναντι όχθης.

Ας ήταν

να θυμάμαι χωρίς να πονώ.

Ας ήταν

οι στερνές εκπνοές μου να γίνουν

αμυδροί αστερίσκοι του σύμπαντος

δειλά στολίδια του Χρόνου

στο σκοτάδι της Σκέψης να φέγγουνε

τις χαμένες ψυχές ν’ αγκαλιάζουν.  

Στροβιλισμοί

Στην ένωση γης και ουρανού

στροβιλισμοί εκστασιασμένου δερβίση

εκσφενδονίζουν τον ανθρώπινο πόνο 

να χαθεί στο σκοτάδι του σύμπαντος.

Αλαλαγμοί στα ουράνια ωρύονται

πάνω στα άστρα πατούν τραγουδώντας

στριφογυρνούν προσευχές στον ορίζοντα

παρακαλούν τους θεούς να ακούσουν.

Μέσα στη ζάλη που δαίμονας γίνεται

το φως το εφήμερο στις μοίρες χορεύει

για μια στιγμή δε φοβάται το θάνατο

για μια στιγμή

το αιώνιο αγγίζει.

Παράνοια και λογική

Παράνοια και λογική

είναι ένα βήμα μακριά

είναι μια κλίση, μια στροφή

μία απλή επιλογή.

Αγκαλιασμένες στο χορό 

μέσ’ στου μυαλού το πανηγύρι

τόσο αλλιώτικες κι οι δυο

μα και συνάμα τόσο ίδιες.

Κι εδώ στου δρόμου τα μισά

πια δεν μπορώ να ξεχωρίσω

ποια απ’ τις δυο είν’ που γελά

ποια απ’ τις δυο είν’ που γελά

και με καλεί ν’ ακολουθήσω;

Ψέματα λες

Ψέματα λες

μα εγώ θα σε πιστέψω

το έχω ανάγκη να σε πιστέψω

για να πονώ λιγότερο.

Ψέματα λες

μα τα κάνεις να φαίνονται

τόσο αληθινά

όσο το χάδι του ήλιου

στους καρπούς της λεμονιάς,

σαν τις στάλες της βροχής

στο ανεστραμμένο πρόσωπο.

Ψέματα λες

μέσ’ στου ονείρου την αλήθεια,

τα μάτια σου ανοιγοκλείνεις

στου εφιάλτη την πραγματικότητα

και με ξυπνάς

το άσχημο τέλος να μη δω

την πεθαμένη ουτοπία μη θρηνήσω.

Τραγούδια ιαματικά

Τραγούδια ιαματικά

μέσ’ στης ψυχής τα βάθη

στάζουν αθάνατα νερά

καλωσορίζουν ταπεινά

το αύριο που θα ‘ρθει

το αύριο που θα ‘ρθει.

Τραγούδια ιαματικά

χάδι ζεστό στον πόνο

γίναν αιώνια πουλιά

αχνοφωτίζουνε δειλά

αστέρια μέσ’ στο Χρόνο

αστέρια μέσ’ στο Χρόνο. 

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ – ΡΟΥΚ

Στης μοναξιάς σου το αμίλητο σκοτάδι

λέξεις υφαίνεις από άνεμο κι αγάπη

φάροι να φέγγουν στα ταξίδια ποιητών

και τις ανθρώπινες ψυχές να γαληνεύουν.

Το χαμόγελο της καρδιάς σου

δροσίζει απλόχερα περαστικούς

σ’ ακολουθεί παντού καλά να κρύβει

τη θλίψη που σε τρέφει από παιδί

ένα λυγμό του πόνου σου

οι άλλοι να μη δούνε.

Λίγες φορές σε συνάντησα

λίγα τα λόγια που ανταλλάξαμε

τόσο μεγάλα και πολλά

αυτά που μου έδωσες.

Στον ουρανό της προσφοράς

λάμπει το άστρο σου σαν ήλιος μεθυσμένος

σε λάγνο κοίταγμα καυτού μεσημεριού.

Στον ουρανό του τίποτα

έγινες ένα κάτι

καντήλι άσβηστο

στα δάχτυλα του πάντα

αχνοφωτίζεις τις σκιές

θαμπών βλεμμάτων.



Γενάρης 2020 

από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 ) 
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2020/02/blog-post.html

Το παράπονο του Χάρου

Με ζουρνάδες και νταούλια

τον Αχέροντα περνώ

‘κούει ο Χάρος το τραγούδι

και μιλάει στο θεό:

αχ θεέ μου δεν αντέχω

να τους πάρω απ’ το χορό. 

Δε με σκιάζεται η τσαμπούνα

δε φοβάται η μουσική

και χορεύοντας μου λένε

πως γλεντήσαν τη ζωή

κι όταν έρχονται μπροστά μου

λεν’ η ώρα η καλή.



Μάης 2020 

από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 ) 
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2020/05/blog-post_7.html

Δημοκρατία

Η Δημοκρατία

σαν αλυσοδεμένη σουφραζέτα

στέκει αμίλητη και μας κοιτά στα μάτια. 

Αιχμάλωτη των κυβερνήσεων

πεινάει και διψά

κρυώνει στα παγωμένα κελιά

αδίστακτων συμφερόντων.

Πολιτικάντηδες την ακρωτηριάζουν

της έχουν κόψει τη γλώσσα

τα μάτια της τα έχουν βγάλει προ πολλού.

Την περιφέρουν σε εθνικές επετείους

με εισιτήριο ακριβό

αξιοθέατο για τους πολλούς

αλλόκοτο θέαμα για τους νοήμονες.

Γερασμένη και αβοήθητη

βαριανασαίνει ξεψυχώντας

από την ίδια της τη μάνα προδομένη. 



Απρίλης - Μάης 2020 


από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 )
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2020/05/blog-post.html

Στην έξαψη της άνοιξης

Γεννήθηκα στην έξαψη της άνοιξης.

Πώς να αντέξω τόση ομορφιά;

Πώς να γλυτώσω απ’ τη φωτιά;

Ζωογόνα ανάσα του πάθους

το μυαλό δυνατά κι αν αμύνεται

η καρδιά στο ηφαίστειο πέφτει

στου ανέμου τη δίνη αφήνεται…

Το λουλούδι της Σρεμπρένιτσα¹  

Ο πόνος άφθονος στις γειτονιές του κόσμου

ποτάμι κόκκινο στις όχθες των αιώνων.

Μαριονέτες οι άνθρωποι

σε ύπουλα παιχνίδια εξουσίας,

ματωμένοι κύκλοι επαναλαμβάνονται

σαν ανοιγοκλείσιμο βλεφάρων

σαν λογική ακολουθία φυσικής ροής.

Κάθε τόπος και μια ιστορία

σε κάθε τόπο κι ένα νεκρώσιμο λουλούδι

να θυμίζει την καταστροφή,

όπως εκείνο με τα έντεκα λευκά πέταλα

γύρω από έναν πράσινο σπόρο

έντεκα μάνες που τα άσπρα τους μαντήλια ακουμπούν

στο φέρετρο ενός παιδιού.

Στον ανθό του ο καρπός της ελπίδας

που δύναμη απέραντη θα γίνει

και θα σκοτώσει την εκδίκηση.

Το θανάσιμο αίμα της πληγής

ακουμπά τη συγχώρεση

στους ώμους του φονιά.

Το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής

ανθίζει με τα δάκρυα της θλίψης,

τα νεκρά σώματα των αθώων

μας δείχνουν το δρόμο της ειρήνης.

Η αγάπη ξεκινάει

από την αποδοχή εκείνων

που δεν είναι σαν εμένα.  

¹ Το κεντητό λουλούδι της Σρεμπρένιτσα συμβολίζει τη γενοκτονία

   στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη τον Ιούλιο του 1995.

   Τα έντεκα πέταλα συμβολίζουν την 11η Ιουλίου 1995, το λευκό του χρώμα

   συμβολίζει το μαρτύριο και το πράσινο χρώμα στο κέντρο του άνθους

   συμβολίζει την ελπίδα.



Μάρτης 2020 

από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 )
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2020/03/1.html

Γλέντι

Είναι ένα γλέντι η ζωή σ’ ενός χορού τη ζάλη

μία σταγόνα από κρασί σε αδειανό μπουκάλι

τραγούδησέ τηνε και πιες το κάθε κέρασμά της

αφού το ξέρεις θα καείς σαν φύλλο στη φωτιά της. 

ΑΔΙΕΞΟΔΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Αδιέξοδος ουρανός καταπίνει

ψυχικές εκλάμψεις που αχνοπερπατούν

από σύννεφο σε σύννεφο

από άστρο σε άστρο,

διαδρομές μάταιες και αέναες

εικόνες χαμένες σε ύποπτα δρομολόγια

υπάρξεις μοιραίες που με γενναιότητα αφανίζονται

σε θαμπούς ορίζοντες.

Αγριολούλουδα λευκά

σε αποπνικτικούς χειμώνες

χαρίζουν ριπές οξυγόνου

σωτηρίας ανάσες σε διψασμένα χείλη,

το αίμα γίνεται βροχή

τη θλίψη των καιρών να πλύνει

και το ποτάμι της ελπίδας να γεμίσει. 

Νέα εποχή

Δεν ξέρω τι να νιώσω

στο άγγισμά σου,

εμείς εδώ δεν αγγίζουμε πια

πολλούς αιώνες τώρα

η επαφή είναι μια ανάμνηση

στα βιβλία της ιστορίας.

Δεν μπορώ να έρθω δίπλα σου

θα σε μολύνω

δεν μπορώ να πιάσω το χέρι σου

η αφή μου είναι τυφλή

δεν μπορώ να σε ζεστάνω

η αγκαλιά μου ακρωτηριασμένη.

Εμείς εδώ δεν αγγίζουμε πια

αν θες να έρθουμε κοντά

απομακρύνσου και κάλεσε,

εμείς εδώ τηλε-υπάρχουμε

σε τηλεζωές με ημερομηνία λήξης.

Εμείς εδώ δεν αγγίζουμε πια

μπορούμε όμως να τραγουδήσουμε.

Το τραγούδι μοναδικό κληροδότημα

από την τελευταία εποχή

των προγόνων μας.  

Στα ανοιχτά της Ανδρομέδας

Στα ανοιχτά της Ανδρομέδας

οξυγόνο και νερό

αέρηδες που αλλάζουν

πορείες ευάλωτες

στα ακροδάχτυλα των αστεριών. 

Το σκοτάδι και το φως αγκαλιάζονται

παρειές του ίδιου προσώπου

που γερνά αδυσώπητα

σαν αόρατης κλεψύδρας

αεικίνητη άμμος. 

Γαλαξίες ερωτοτροπούν

με τη ζωή και το θάνατο

στα φτερά του Χρόνου.

Οι στιγμές εκρήξεις επώδυνες

που κάνουν τέλος την κάθε αρχή

και αρχή το κάθε τέλος.  

Χτες βράδυ ένα όνειρο είδα

Χτες βράδυ ένα όνειρο είδα

χρυσά σαξόφωνα στου Νείλου τις ανταύγειες

νότες αστέρια στα μαλλιά της Ανδρομέδας

λέξεις πρωτάκουστες να αγγίζουν νέους Ήλιους. 

Οι άνθρωποι κοιτούσαν τα φεγγάρια

και μάζευαν κοχύλια στις ακτές

δεν είχαν φόβο στα μάτια

δεν είχαν στην ψυχή πληγές.

Τα σύνορα γραμμές από φωτιά

τα αλλοτινά σκοτάδια εγκλωβισμένα

στο πύρινο φιλί της αγάπης. 

Χτες βράδυ ένα όνειρο είδα

αγκαλιασμένοι θάλασσα και ουρανός

να στροβιλίζονται στο βαλς της ζωής.

Θάνατος και γένεση αδέρφια

κύκλου μητρικού απόγονοι

να εναλλάσσονται

στα βλέφαρα του Χρόνου.  

Τα τείχη της ντροπής

Το τείχος της ντροπής θυμάμαι

όπως και τόσα άλλα τείχη

ορατά κι αόρατα

που υψώνονται ανάμεσα

στις καρδιές των ανθρώπων…

Αχ! λευτεριά πολυπόθητη

κηλίδες αίματος πολλές

λερώνουν τ’ άσπρο σου φουστάνι

κι εσύ σκυφτή και πληγωμένη

θυσία μάταιη

στη λάσπη ξεθωριάζεις.   


9 Νοέμβρη 2019 


από τη συλλογή ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 )
https://stispoiisistinakri.blogspot.com/2019/12/blog-post_56.html

Το χώμα σκάβω της ψυχής μου

Το χώμα σκάβω της ψυχής μου

να φυτρώσουν οι σπόροι

προσφορά άσπιλη

στων αιώνων το βλέμμα.

Πολύχρωμα, ευωδιαστά κι αγκάθινα

τα λουλούδια της Σκέψης

ποιες αισθήσεις θα αγγίξουν

και τρεμάμενα

σε ποια χέρια θα ξαναγεννηθούν; 

Ορμητικά νερά

αυλακώνουν τη φλούδα του Χρόνου

πριν εξατμιστούν στον ορίζοντα

πριν γίνουν αστέρια του Χάους. 

Το χώμα σκάβω της ψυχής μου

μα το νόημα απρόσιτο

όπως η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.

Οι λέξεις πόρνες

πανέμορφες και ποθητές

όλοι τις αγαπούν

σε όλους δίνονται

μα δεν ανήκουν σε κανέναν.

Η πένα χειρουργικό νυστέρι

σε άρρωστες αρτηρίες,

το μελάνι δάκρυ των πεσόντων

στη ματαιοδοξία της επιβεβαίωσης

στην πομπή της αθανασίας. 

Η ζωή μου θα τελειώσει

τρελό κι ανέστιο πουλί

στη μανία των ανέμων

κελαηδώντας

των παλμών τις αγωνίες.  

Μικρή ζωή

Μικρή ζωή που χάνεσαι

πλοίο που ξεμακραίνεις

ένα πικρό παράπονο

κάθισε να σου πω

στα χείλη το γλυκό νερό

μου δίνεις και μου παίρνεις

όπως το κύμα του γιαλού

σα σέρνει το χορό.

                     -R-

Κύμα του βοριά

πάρε με μακριά

καράβι αλαργινό

στάσου να σε δω

στάσου να σε δω.

Σαν όνειρο το χάδι σου

αέρας τα φιλιά σου

βιάστηκε η αγάπη σου

κι έχασα τον καιρό.

Το γέλιο σου παράδεισος

μαχαίρι η ματιά σου

κρύψε με μέσ’ στον ίσκιο σου

άλλο να μην πονώ.

                   -R-

Κύμα του βοριά

πάρε με μακριά

καράβι αλαργινό

στάσου να σε δω

στάσου να σε δω.

Σύνθεση: Τηλέμαχος Βούλγαρης