ΠΡΟΣΜΟΝΗ

 

Τον απόμακρο βράχο αγγίζει

το άσπρο φουστάνι της  

το δειλινό χαϊδεύει τον αλαβάστρινο λαιμό

τα καστανά της μαλλιά ανεμίζουν

σαν κοράλλια του βυθού

που ψαρεύουν πεφταστέρια.

Γοργόνα που εξόκειλε στο γκρίζο ακρογιάλι;

Το βλέμμα της στραμμένο στο πέλαγο

των κυμάτων μηνύματα διαβάζει

ιστορίες από μέρη αλλοτινά

και ένα δάκρυ λαμπυρίζει

στο απαλό της μάγουλο.

Κοπέλα που η προσμονή το στήθος της φουσκώνει;

Η πεθυμιά κάνει το αίμα πιο γρήγορα να τρέχει

αναβλύζει το ηφαίστειο του πόθου,

κάνει τις φλέβες να χτυπάνε δυνατά

σαν καμπάνες μακρινού ονείρου

και την καρδιά στα σκοτεινά να περιμένει

την ανατολή μιας καινούριας ζωής.