Μία από τις συμμετοχές μου στην ανθολογία:
Ποίηση. Ένας δρόμος προς το όνειρο. Θεσσαλονίκη – Αθήνα 2020  

Ονειρικό

 

Ο ουρανός μαζεύει τις πληγές του κόσμου

το φεγγάρι αφουγκράζεται τα όνειρα των ανθρώπων
ο ήλιος ζεσταίνει τα δάκρυα και τα κάνει αστέρια
να λάμπουν στο μαντήλι του.
Το κόκκινο ποτάμι γαλήνεψε στις εκβολές του παραδείσου
η ανώφελη κόλαση πάγωσε στα φτερά των αγγέλων
εισβάλει το άρωμα του ρόδου στις φοβισμένες καρδιές
οι αβέβαιες νύχτες ξεκουράζονται στα δάχτυλα του Μορφέα.
Τα πουλιά καινούρια τραγούδια κεντάνε
σε ανείδωτους ορίζοντες,
ο ποιητής τα σκοτάδια του ψηλαφίζει
για να φωτίσει το Χρόνο.   



 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

  Αναλαμπή   Μία μέρα ένα ποτάμι μου ‘πε ο πόνος σου θα γιάνει αν κυλήσεις μέσ’ στο Χρόνο όπως το νερό.   Ένα σύννεφο από πέρα ...