Η ΑΝΑΣΑ ΣΟΥ

 

Η ανάσα σου με ζεσταίνει

όπως η πρωινή αχτίδα το παγωμένο βότσαλο,

όπως η αμυδρή φλογίτσα ενός κεριού

τα χέρια του σκληρού χειμώνα. 

Το χιόνι έλιωσε και έγινε νερό

στον ανθισμένο κήπο της καρδιάς, 

αναρριχώνται τα φιλιά

στα ξεραμένα κύτταρα που άνυδρα διψούσαν,

γεμίσαν οι στιγμές πράσινο φύλλωμα

πολύχρωμα λουλούδια ανατέλλουν

στου γέλιου σου τη φωτεινή ημέρα

κι οι νύχτες φεγγαρόλουστες κοιμούνται

στης αγκαλιάς σου το ευωδιαστό σεντόνι.  

Αέρας ανοιξιάτικος στον άπνοο λαιμό μου

της ηδονής μου έκσταση σε κόκκινο τραγούδι

στροβιλισμός απόκρημνος σε βαλς που δεν τελειώνει

η ανάσα σου.