Στίχοι φαντάσματα 

 

Στίχοι θολά φαντάσματα στα άδυτα της λήθης

λέξεις σκιές ανείδωτες δεν έφτασαν στα χείλη

μέσα στης μνήμης χάθηκαν τα σκοτεινά σοκάκια

και τριγυρνούν ρακένδυτοι αλήτες που κρυώνουν.  

Χέρι χαρτί δεν έπιασε μολύβι να τους γράψει

μάτια ποτέ δεν είδανε τι ήθελαν να πούνε

κανέναν δε συγκίνησαν, κανείς δεν τους διαβάζει

αφού ποτέ δε γράφτηκαν, το φως ποτέ δεν είδαν.

Κι όλοι το ξέρουν αν γοργά οι στίχοι δε γραφτούνε

τότε γοργά θα ξεχαστούν, γοργά θα ξεψυχήσουν

φαντάσματα θα γίνουνε, τις νύχτες θα γυρνάνε

μέσα στα όνειρα θα ζουν, στον ύπνο θα ουρλιάζουν. 

Δε θα μπορείς να κοιμηθείς και ξύπνιος δε θ’ αντέχεις

εξόν αν επιστρέψουνε μέσ’ στου μυαλού τα βάθη

κι εκεί βουτήξεις να τους βρεις στον πάτο της ψυχής σου

κι όταν ξανά θ’ αναδυθείς στα δάχτυλα του ήλιου

θα ησυχάσει η καρδιά απ’ τ’ άγρια πελάγη

τα βλέφαρα θα ενωθούν, γλυκά θ’ αγκαλιαστούνε

στην αμμουδιά θα κοιμηθείς και στο γαλάζιο κύμα.