Νέα εποχή

Δεν ξέρω τι να νιώσω

στο άγγισμά σου,

εμείς εδώ δεν αγγίζουμε πια

πολλούς αιώνες τώρα

η επαφή είναι μια ανάμνηση

στα βιβλία της ιστορίας.

Δεν μπορώ να έρθω δίπλα σου

θα σε μολύνω

δεν μπορώ να πιάσω το χέρι σου

η αφή μου είναι τυφλή

δεν μπορώ να σε ζεστάνω

η αγκαλιά μου ακρωτηριασμένη.

Εμείς εδώ δεν αγγίζουμε πια

αν θες να έρθουμε κοντά

απομακρύνσου και κάλεσε,

εμείς εδώ τηλε-υπάρχουμε

σε τηλεζωές με ημερομηνία λήξης.

Εμείς εδώ δεν αγγίζουμε πια

μπορούμε όμως να τραγουδήσουμε.

Το τραγούδι μοναδικό κληροδότημα

από την τελευταία εποχή

των προγόνων μας.  

Στα ανοιχτά της Ανδρομέδας

Στα ανοιχτά της Ανδρομέδας

οξυγόνο και νερό

αέρηδες που αλλάζουν

πορείες ευάλωτες

στα ακροδάχτυλα των αστεριών. 

Το σκοτάδι και το φως αγκαλιάζονται

παρειές του ίδιου προσώπου

που γερνά αδυσώπητα

σαν αόρατης κλεψύδρας

αεικίνητη άμμος. 

Γαλαξίες ερωτοτροπούν

με τη ζωή και το θάνατο

στα φτερά του Χρόνου.

Οι στιγμές εκρήξεις επώδυνες

που κάνουν τέλος την κάθε αρχή

και αρχή το κάθε τέλος.  

Χτες βράδυ ένα όνειρο είδα

Χτες βράδυ ένα όνειρο είδα

χρυσά σαξόφωνα στου Νείλου τις ανταύγειες

νότες αστέρια στα μαλλιά της Ανδρομέδας

λέξεις πρωτάκουστες να αγγίζουν νέους Ήλιους. 

Οι άνθρωποι κοιτούσαν τα φεγγάρια

και μάζευαν κοχύλια στις ακτές

δεν είχαν φόβο στα μάτια

δεν είχαν στην ψυχή πληγές.

Τα σύνορα γραμμές από φωτιά

τα αλλοτινά σκοτάδια εγκλωβισμένα

στο πύρινο φιλί της αγάπης. 

Χτες βράδυ ένα όνειρο είδα

αγκαλιασμένοι θάλασσα και ουρανός

να στροβιλίζονται στο βαλς της ζωής.

Θάνατος και γένεση αδέρφια

κύκλου μητρικού απόγονοι

να εναλλάσσονται

στα βλέφαρα του Χρόνου.